Louise wil met haar kunstwerken ons met zachtere ogen naar de wereld om ons heen laten kijken, ze wil ons bewuster maken van de schoonheid die ons omringt en hoe we die nog meer zouden kunnen vieren. Dat doet ze door de werkelijkheid op te rekken zodat er nieuwe vormen ontstaan. Ze vraagt zich daarbij af: ’Hoe rekbaar is de wereld eigenlijk?’ Volgens haar is de wereld net zo rekbaar en lenig als de geest.’
Bij Louise komen de vormen vóór de woorden. Als ze werk aan het maken is, probeert ze niet te veel na te denken, maar zich te laten leiden door een diepere vorm van concentratie en open te staan voor het onverwachte. Net zolang totdat ze ineens echt ziet wat ze gemaakt heeft en denkt: ‘dit is het, het kan alleen maar precies zo zijn en niet anders.’ En later komen de woorden.
Zelf zegt ze daarover: ‘Als kunstenaar vind ik het fascinerend om voorwerpen bij elkaar te zoeken die in eerste instantie niets met elkaar te maken lijken te hebben. Oud, nieuw, prullaria, dieren enzovoort. Zo ontstaat vanzelf een nieuw verhaal: over mijn verwondering over het leven en de bizarre schoonheid van de natuurlijke en onnatuurlijke materialen. Maar ook zet ik vraagtekens bij vervuiling en het leven in onze tijd.’
De abstractere werken gaan over zwaartekracht en haar verlangen naar gewichtsloosheid. Het kunnen ook vertrekpunten zijn voor het ruimtelijke werk dat zij naast haar fotografische werk maakt. Daarnaast bouwt ze werelden, zoals het werk ‘Calling the potato with a little bit of sugar’, waaruit ze wel stukjes zou willen halen en die in het echt zou willen uitvoeren. Maar al die stukjes zijn een ensemble; de objecten in een voorstelling horen bij elkaar.