Leonardo Ulian, Italiaanse kunstenaar gevestigd in Londen, VK, is vooral bekend om zijn 'technologische mandala's', labyrintische lappendeken van elektronische componenten die zijn gemaakt door een cartografische constructie van elementen zoals microchips, moederborden en transistors die ingewikkeld aan elkaar zijn gesoldeerd in complexe geometrische patronen. De indruk is dat je voor een microkosmisch netwerk staat, een pulserend zenuwstelsel dat nieuwe macrokosmische perspectieven kan verbinden en afbakenen.
Door de elektronische componenten hun oorspronkelijke betekenis te ontnemen, worden ze vluchtige objecten, en daarmee wil Ulian vragen stellen over onze relatie met de actualiteit en de constante opkomst van de nieuwe technologische hoop die bijna vergelijkbaar is met nieuwe vormen van technologische spiritualiteit.
Ulian houdt ervan de technologische mandala's te activeren met kortstondige krachten die achter de werkelijke aard van de materialen waaruit ze zijn gemaakt, gaan.
Interessant is dat de meest voorkomende vraag die mensen Ulian stellen over de aard van de technologische mandala's is: "doen ze iets?", dit omdat ze eruitzien als elektronische circuits, en hij zegt graag: "ja, ze worden verondersteld de geest te triggeren met gedachten, beelden, verbindingen enzovoort”, zoals de traditionele elektrische circuits doen, maar in het geval van Ulian werken ze op een ander bewustzijnsniveau.
Er is een innerlijk verlangen van de kunstenaar om de alledaagse dingen en concepten te begrijpen die soms moeilijk te vatten zijn, zoals de 'eigentijdsheid' bijvoorbeeld.
Ulian zegt: "Zoals Will E. Coyote, het stripfiguur, probeert het altijd de roadrunner te vangen door utopische mooie machines te maken, maar helaas gebeurt dit nooit, het plan loopt altijd mis, maar het blijft onvermoeibaar doorgaan met zijn missie."
De ‘Contemporaneity’ is als de Roadrunner, wanneer je dichtbij genoeg bent om de betekenis ervan te begrijpen, verdwijnt het snel in een rookwolk…
Het thema van de vergankelijkheid is Ulian ook dierbaar, een thema dat in de boeddhistische traditie ook voorkomt in de mandala's gemaakt van zand, maar integendeel, de technologische mandala's van de kunstenaar worden aan het einde van hun maakproces niet weggevaagd, maar staan goed vast. bijna om een soort fetisj-herinnering te worden.
Het werkproces van Ulian is in zekere zin vergelijkbaar met dat van een gekke machine die is geprogrammeerd om een oplossing te vinden voor een probleem dat eigenlijk nooit zal worden opgelost.
Door dwangmatig verschillende objecten met elkaar te verbinden, roept Ulian's praktijk mogelijke vragen op over betekenis en relatie tussen objecten en concepten die we eraan toeschrijven, en om dit te doen creëert hij zijn eigen web van verbindingen waar de mogelijkheden oneindig zijn. Net als bij internet kan, zelfs als een punt binnen de complexiteit wordt verbroken, een ander pad worden gevolgd en herontdekt, en een nieuwe mogelijke betekenis en verbinding worden gevonden.