De centrale focus van de foto's van Isabelle Wenzel is het lichaam als fysieke vorm, in plaats van de mens zelf. Door een foto te maken bevriest ze als het ware een pose in de tijd en vestigt daarmee de aandacht op de sculpturale kwaliteiten van het lichaam. Meestal zet Isabelle haar eigen lichaam voor de camera en verraadt ze haar acrobatische vaardigheden. Binnen de seconden die de zelfontspanner haar toestaat, neemt ze een onmogelijke positie in en blijft deze vasthouden tot de camera heeft geklikt.
Om een bepaald beeld te krijgen, moeten de manoeuvres herhaaldelijk worden uitgevoerd. Op deze manier doet Wenzel haar eigen kleine experimentele performance voor de camera, die het voor ons in ‘bevroren’ vorm als foto vastlegt.