Iinuma behoort tot de jonge generatie Japanse kunstenaars die via zijn sculpturen de huidige veranderingen kritisch analyseert. Het uit de neopop voortgekomen meisjesbeeld vormt zijn belangrijkste inspiratiebron, evenals de veranderende perceptie van de vrouw in de Japanse samenleving. Zijn uit kamferhout gesneden figuren, die vaak een zweem van ostentatieve seksualiteit uitstralen, stellen meestal modellen voor van Pintarest en Instagram. Voor vrouwen in Japan, net als voor vrouwen in Europa, worden deze jonge vrouwen meer en meer 'muzen', mode-iconen.
Met zijn uit hout gebeeldhouwde figuren bevindt Iinuma zich in een grensgebied tussen de westerse en de oosterse cultuur dat zowel door contrasten als overeenkomsten wordt gekenmerkt. Na zijn studie aan de Graduate School van de Aichi Prefectural University of Fine Arts and Music in 1998, ging Iinuma naar de Ecole Regionale des Beaux-Arts in Nantes (Frankrijk). Hij nam deel aan het studentenuitwisselingsprogramma (ERASMUS), waardoor hij studeerde in Kopenhagen (Denemarken), Milaan (Italië) en Karlsruhe (Duitsland). Iinuma gebruikt de oude ichiboku-zukuri techniek die in Japan gebruikelijk was tot de 10de eeuw. Hij combineert deze techniek met een speciale oppervlaktebehandeling die de sporen van de nerf nog zichtbaar laat onder een verflaag.
Hideki Iinuma, die zich sterk aangetrokken voelt tot Georg Baselitz, wordt vaak vergeleken met Stephan Balkenhol (°1957). Iinuma's sculpturen hebben het wereldlijke, eigentijdse onderwerp, de dominantie van de sokkel en de zichtbaarheid van de werktekens gemeen. Maar de verschillen zijn groter: terwijl de figuren van Balkenhol een rauwe, grove oppervlaktestructuur hebben, zijn Iinuma's sculpturen fijner en homogener bewerkt. De emotionele leegte en stereotiepe onpersoonlijkheid van expressie die Balkenhol onderscheiden, maken bij Iinuma plaats voor een meer individuele karakterisering. Wie hen rechtstreeks bekijkt, kan achter de façade van hun geschminkte gezichten persoonlijkheden ontwaren die worden gekenmerkt door individuele levensverhalen. De poserende modellen en de naaktfiguren lijken zich te bekommeren om hun houding en uitdrukkingsloosheid en proberen een beschermende façade op te trekken. Hideki Iinuma ontmaskert het hedendaagse schoonheidsideaal als een gedepersonaliseerd oppervlak voor het projecteren van overdreven verlangens en buitensporig consumentisme. Door de vrouwenfiguren te bevrijden uit hun context, die gekenmerkt wordt door een snel leven en oppervlakkigheid, ze te reproduceren in hout, een natuurlijk, archaïsch materiaal, en een glimp op te vangen van hun persoonlijkheid, verleent hij ze een nieuwe waardigheid en individualiteit.