In de reeks van Homo Ludens ontwikkelde Katrin Korfmann tijdens haar residentie juni/juli 2021 bij CKB Zuidoost in de Bijlmer Amsterdam nieuwe werken. In de reeks staat de spelende mens centraal. Korfmann maakte al de iconische beelden van een zwembad en van touwtje springen. Voor dit nieuwste werk vormde het Nelson Mandelapark het onderzoeksobject. Korfmann stortte zich een periode intensief op het park dat ze als unieke biotoop benaderde. Dit resulteert in een werk waar individuen op een beweeglijke manier wederom samen komen, zonder daadwerkelijk samen te zijn. Het speelse en dynamische beeld maakt van de menselijke schaduw een tekening op de grond.
Meestal maakt Korfmann het de kijker moeilijk door vanuit vogelperspectief of vanuit de lucht te kijken, omdat we mensen altijd frontaal willen zien. Dit volgt uit het dagelijks leven en doordat ons door de kunstgeschiedenis is geleerd om zo te kijken. Korfmann maakt dat scheve perspectief nog extremer door elk springend of rennend kind een duidelijke schaduw te geven. En daar zien we meteen de humor in dit werk. Je kunt altijd een zekere mate van levendigheid in haar foto's zien, ondanks de strakke regie die gehanteerd wordt om dit gevoel te bewerkstelligen.
De inktzwarte projecties leiden een eigen leven, domineren het vlees en bloed dat wordt afgebeeld en transformeren. Terwijl je het spel van schaduwen begint te volgen, scheert je oog over het hele beeld, tot aan en voorbij de rand van het beeld, en schiet dan heen en weer tussen de schaduw en de echte menselijke vorm. Paradoxaal genoeg wordt die kleurrijke figuur grotendeels overschaduwd door het zwart.
Wij, als menselijke waarnemers, hebben een enorme routine ontwikkeld in het beoordelen van de menselijke vorm. Neurowetenschappers weten hoe die routine precies in de hersenen kan worden gelokaliseerd. Wat Katrin Korfmann echter bereikt, is een deregulering van de automatische waarneming: haar foto daagt ons uit om actief te zoeken, andere delen van de hersenen te activeren. We moeten ons best doen; er is veel dat nieuw is om te ontdekken.
Katrin Korfmann (1971, Berlijn, Duitsland) deed residencies aan de Rijksakademie in Amsterdam (2000), Cittadellarte in Biella, Italië (2001) en het Chinese European Art Centre in Xiamen (2014), China. Sinds eind jaren negentig wordt haar werk internationaal tentoongesteld in musea, kunstinstellingen en openbare ruimtes. Tevens is het o.a. vertegenwoordigd in collecties in the U.S.: C21, Bill en Christy Gautreaux, Fidelity, Twitter; in Duitsland: Würth Foundation, Alison & Peter W. Klein, European Patent Office, Robert Bosch Foundation; in Nederland: Drake Collection, AMC Art Collectie, AkzoNobel Art, Bouwfonds Art Collectie, Rabo Real Estate Group, ING Art Collectie, VandenBroek Foundation, Plancius Art Collectie, Rijnstate art collection, Fotomuseum Den Haag, Carla & Hugo Brown, UMC Utrecht. Korfmann won verschillende prijzen waaronder Radostar Prijs (CH), Prix de Rome (2e prijs) en de Esther Kroon Award (NL).
(zie onder aanvullende tekst van: “Homo Ludens” door Tineke Reijnders)
...Meestal maakt Katrin Korfmann het de kijker moeilijk door vanuit vogelperspectief of vanuit de lucht te kijken, omdat we mensen altijd frontaal willen zien, in het dagelijks leven en omdat ons door de kunstgeschiedenis is geleerd om zo te kijken. Korfmann maakt dat hoge perspectief nog extremer door elk springend of rennend kind een langgerekte schaduw te geven.
En daar zien we meteen de humor in dit werk... In de poelen van zwart die zich aan de kinderen hechten, kunnen we onmiskenbaar projecties van de kinderlijke vorm zien, maar die zwarte projecties leiden een eigen leven, domineren het vlees en bloed dat wordt geportretteerd en transformeren ze in een team van eigenaardige Barbapapa's. Terwijl je die spookachtige dans begint te volgen, scheert je oog over het hele beeld, tot aan en voorbij de rand van het beeld, en schiet dan heen en weer tussen de schaduw en de echte menselijke vorm...