Wat in werkelijkheid veraf ligt, treedt optisch naar voren. Wat de bovenkant van een kubus lijkt, kantelt voor je ogen en zou ineens zomaar de onderkant kunnen zijn. Ondanks de eerlijkheid waarmee Kuno Grommers (1946) de opbouw van zijn beelden aan ons toont, inclusief vloer met verfspetters, wordt ons waarnemingsvermogen steeds opnieuw op de proef gesteld.
Daar waar fotografie tijd en beweging vaak tot stilstand brengt binnen de kaders van het beeld, gebruikt Kuno de camera juist om de ruimtelijke dynamiek van statische beelden te vangen. Abstracte, geometrische vormen en grote kleurvlakken zijn het uitgangspunt van zijn installaties, die de wetten van de zwaartekracht lijken te overtreden. De optische illusies zijn het resultaat van een complex spel met twee belangrijke pijlers van de fotografie: licht en donkerte. Aan dit gezichtsbedrog komt geen digitaal bewerkingsprogramma te pas: Kuno werkt volledig analoog.
Weken voorbereiding, waarin hij de compositie zorgvuldig vormgeeft, uitmeet en handmatig bouwt, hebben slechts enkele milliseconden nodig om vereeuwigd te worden in de uiteindelijke foto. En dan begint het hele proces weer van voren af aan. Steeds in dezelfde ruimte, die tot voor kort bestond uit drie muren. Toen Kuno onlangs een andere kamer in zijn huis in gebruik nam als studio, ging hij terug naar twee muren, met dus maar één hoek, als setting voor zijn werk. Een verandering die onvermijdelijk andere composities oplevert, die met hun geometrische vlakken en spitsvondigheden echter altijd overduidelijk zijn signatuur dragen.
Het karakteristieke decor en de steeds veranderende voorstellingen hebben iets weg van een toneel. Geen toeval, aangezien Kuno jarenlang actief was in de theaterfotografie. Net als een decorbouwer weet hij op minimalistische wijze een indrukwekkend beeld neer te zetten. In eerder werk waren het vooral grote vellen gekleurd papier, stukken karton en platen MDF die hij in een nieuw perspectief plaatste. Tegenwoordig gaat hij nog een stap verder door de illusie van ruimtelijkheid voornamelijk met tweedimensionale verfvlakken op te wekken. De geometrische kleurencomposities doen denken aan de abstracte schilderkunst, die zijn oorsprong vindt in kunstbewegingen als De Stijl en Colorfieldpainting. In een fris, hedendaags kleurenpalet laat Kuno Grommers formele abstractie en waarneembare werkelijkheid met elkaar versmelten.