Grillige distels groeien uit tot een grote, aantrekkelijke bloem, maar lijken zich intussen te vertakken tot gevaarlijke slangen. Het is de Hof van Eden, waar verleiding op de loer ligt. Esmay Groot Koerkamp (Deventer 1993) verbindt dit eeuwenoude thema aan hedendaagse en persoonlijke gebeurtenissen. ‘Ik vergelijk de Hof van Eden met de verbondenheid met onze ouders en geleid worden door wat anderen van je willen of verwachten. Het moment dat je daarvan loskomt en je eerste stappen zet buiten het paradijs, lijkt het wel alsof je opnieuw moet leren lopen.’
In een rijtje figuren dat we kennen van de evolutie van de mens zien we Esmay in allerlei houdingen. Geen lineaire ontwikkeling van gebogen naar rechtop, maar een reeks van spartelingen en terugslag. Buiten het paradijs blijft het zoeken. In andere tekeningen herkennen we eveneens kleine versies van Esmay, die staan voor de te maken keuzes in het leven. De spiermassa’s van de afgebeelde figuren verwijzen naar ongebruikte of nog niet herkende kracht. We zijn tot zoveel meer in staat dan we soms denken, maar laten ons toch weer verleiden om een hap te nemen van de verboden appel: in onze tijd een mobiele telefoon van Apple. Esmay: ‘Als je ’s avonds op de bank hangt, is de verboden vrucht heel dichtbij. Leg je hem weg, dan roept hij meteen weer. Als fluisterende slangenstemmen die je aan het beeldscherm gekluisterd houden.’
Of de voorstellingen nu horen bij haar versie van de Hof van Eden of andere werelden waarin ze haar werk opdeelt, zoals de gedachtewereld, gevoelswereld of schaduwwereld; in de kern voeren ze veelal terug op Plato’s bolvormige mens. ‘Het zoeken naar de wederhelft, met wie we oorspronkelijk één waren. Vier armen en vier benen, twee hoofden. Een lichaam dat zichzelf in balans houdt, net als het innerlijke leven van de bolvormige. Het idee dat we allemaal meerdere personen kunnen zijn, vind ik mooi.’ Dat het vinden van die wederhelft nog niet zo eenvoudig is, laat een video zien. In een poppenhuisachtige keuken zien we hoe Esmay een date heeft. Lettervermicelli in de soep brengt een verschil in communicatie of toewijding aan het licht, terwijl krioelende spinnetjes het ongemak verbeelden. Herkenbaar? ‘De thema’s in mijn werk zijn van alle tijden en van iedereen. Net als mijn medium, de tekenkunst.’