Den Houter toont in zijn solo EN WAT NU in Frank Taal galerie voor het eerst in serie zijn ijsschilderijen. Een ode aan het moment en de beleving, zoals hij dit vaker doet in zijn oeuvre. Tegelijk toont hij ook een foto print van één van zijn favoriete ijsschilderijen, waarmee hij het concept en principe van de ijsschilderijen ontkent. Hiermee zich ook bewust kwetsbaar openstellend voor kritiek en twijfel.
Schrijver, dichter en kunstresensent Mischa Andriessen over zijn ijsschilderijen:
[...Zo ondermijnen zijn ijsschilderijen die zoals ijs betaamt op zeker moment smelten en dan ophouden te bestaan, de geldende notie dat een schilderij een tijdloze fixatie is van een beeld en/of een idee. Vanaf het invriezen van de verf tot het tentoonstellen en daarmee het ontdooien, hebben deze ijsschilderijen geen moment een blijvende vorm, zijn het dan wel schilderijen als ze blijven veranderen tot er niets van over is? En zo ja, wanneer zijn ze dat? Of omvat zo’n ijsschilderij in feite een heleboel verschillende schilderijen achtereen?
Het is veelzeggend dat Den Houter een dergelijk experiment aandurft waarin hij de natuur- en scheikundige processen wel in gang zet, maar er vervolgens nauwelijks of niet controle over heeft. En passant levert hij hiermee commentaar op de kunstmarkt, want hoe krijg je iets verhandeld dat constant anders is en ten slotte voor altijd weg?...]