Voor haar film ‘I am not the sky’, 2017, reisde Helen Dowling naar Australië, in de achttiende eeuw veroverd door de Europeanen, die het benoemden als ‘niemandsland’, Terra Nullius, ondanks de aanwezigheid van de oorspronkelijke bewoners. Dowling wil in haar video het idee van ‘vacancy’, een leeg land, ondermijnen en tegelijk onderzoeken wat de rol is van de verbeelding. Het Australische landschap dat vanuit verschillende invalshoeken gefilmd wordt, reflecteert de buitenwereld. De zwarte massa die rondtolt is hypnotiserend in haar beweging. Deze vlek verhindert letterlijk een open blik op het landschap en roept daarmee het besef op dat we deels blind zijn voor wat we zien, dat er enerzijds de sensatie is van het ontdekken en anderzijds de constatering dat we niet op reis zijn, als we niet in staat zijn om los te komen van onszelf en de kaders waarin we ons bevinden. Dowling vraagt zich af wat nodig is om een nieuwe omgeving te kunnen ervaren. Zij kijkt vanuit een fysiek perspectief (in het filmen). Maar ook vanuit een imaginair perspectief via de gedachte dat de verbeelding op veel manieren niet verbonden is met de realiteit, het beeld van die realiteit zelfs manipuleert, maar wel de potentie biedt om daadwerkelijk volledig ergens te zijn.