François Dey richt zich met zijn werk bij voorkeur op minuscule details, die hij met behulp van een cameraoog in zijn zelfgemaakte kartonnen cabine uitvergroot en afdrukt op ouderwets fotopapier. De lens heeft een extreem klein bereik waardoor hij tijdens het fotograferen letterlijk heel dicht op het object zit. Hij vereenzelvigt zich met de lens als een soort levend vergrootglas. “De cabine is een menshuis voor mij”, zegt hij, maar als de ambachtelijk foto-opname na circa 100 seconden tot stand is gebracht, wil hij afstand nemen en de materie weer voor zichzelf laten spreken. Dan houdt hij juist heel erg van de koele stillevens op de tafel die voor hem vooral weer afstand tot de dingen brengen. En daar een veel minder persoonlijk aura vertegenwoordigen.
KvG