Het centrale begrip in het werk van René Korten is de menselijke natuur. Hij gebruikt het natuurlijke in hem (in ons) om gelaagde schilderijen te laten ontstaan. De afwisseling van controle en toeval, van beheersing en overgave, van aantasting en acceptatie leidt tot een met energie geladen geheel. Door tegengestelde krachten in te zetten destilleert hij betekenis en schoonheid uit frictie. Vroeg of laat ontstaat in het schilderij een combinatie van elementen die vruchtbaar blijkt en standhoudt. Een nieuwe vorm van ‘gepastheid’. Darwinisme in verf. Het groeien en bouwen, het vloeien en botsen syncretisch samengebracht.