LAb[au] is een kunstenaarsgroep (Manuel Abendroth, Jerome Decock, Els Vermang) actief sinds 1996, met als thuisbasis Brussel. Hun kunstwerken hebben een conceptueel karakter, en vertonen invloeden uit systeem kunst en concrete kunst. Echter zijn ze geactualiseerd met hedendaagse materialen, technieken en formaten. Het werk wordt getypeerd door het gebruik van kleur, geometrie, licht en beweging, en maakt vaak gebruik van een seriële en elementaire vormentaal. LAb[au] onderzoekt de hedendaagse esthetiek en confronteert deze met algoritmische logica.
De werken van LAb[au] zijn tentoongesteld in tal van instituties, waaronder recentelijk ACC (Gwangju, 2015), Art Basel (Basel, 2015), MACM (Montréal, 2014), MoMA (New York 2014), en de Biënnale van Venetië (Venetië, 2013).
Naast kunstwerken realiseerde Lab[au] ook diverse permanente projecten, waaronder een kinetische lichtsculptuur voor de inkomsthal van het Maison Mécatronique in Annecy ‘mosaique 15*26’, de herdenkingsplek voor de AZF-explosie in Toulouse, ‘luxAeterna’, een optisch kunstwerk voor het research centrum Femto in Besançon, ‘10e-15’, een geluids- en lichtsculptuur voor de oevers van de Seine in Vitry-sur-Seine ‘siloScope’, en een semantische lichtsculptuur ‘365’ voor de Quai 10 en La Vigie in Charleroi.
Het gerespecteerde trio was in 2009 genomineerd voor de vermaarde hedendaagse kunstprijs ‘Young Belgian Painters Award’ en in 2010 voor de legendarische computer kunstprijs ‘Ars Electronica’.
origami
Binnen de origami series onderzoekt LAb[au] sinds 2013 de oude vouwtechniek voor papier in combinatie met nieuwe wiskunde. Binnen dit onderzoek zijn alle formaten van de serie origami’s een uitdrukking van de relatie tussen low en high tech. Het is een dialoog tussen klassieke en algoritmische compositieprincipes en het gebruik van zowel traditionele als actuele materialen. In deze tentoonstelling zijn de volgende series te zien:
origamiSquare 6*6*1 en origami Penrose 71*1 zijn een kinetische installatie waar kleur, licht en vorm intrinsiek gelieerd zijn. Hun bewegingen volgen het principe van ‘onregelmatige regelmaat’. Aan de hand van deze schijnbare tegenstelling worden choreografieën beschreven die zowel vooraf bepaalde als onbepaalde composities combineren.