De schilderijen van Tamara Muller lijken altijd vragen te stellen. Aan de toeschouwer, maar in eerste instantie ook aan haarzelf. In haar werk komt steevast haar eigen gezicht voor, ‘geplakt’ op het lichaam van kinderen of mannelijke personages, soms jongensachtig, soms met ontblote, gespierde torso. Het zijn zelden zelfportretten; na een eerste persoonlijke aanleiding drijft het werk tijdens het maken verder van haar af om een universeler verhaal te vertellen. ‘Ik onderzoek zo verschillende rollen en het menselijk gedrag. Ook dat van mijzelf, in relatie tot de ander. Ik schilder the game of life, de humor en de pijn, de ontroerende onvolkomenheden van de mens.’