Deze reeks huisdier sarcofagen is Degeyter zijn eerste zoektocht naar een alternatieve omgang met vergankelijkheid. Desondanks de enorme sociale veranderingen die we doorgaan gebruiken we in België al eeuwenlang min of meer onveranderde rituelen bij een overlijden. Meestal een trieste affaire die weinig soelaas biedt voor de nabestaande.
Degeyter zijn zoektocht naar alternatieve rituelen begon dan ook bij het begin. Het eerste contact met de dood is vaak het overlijden van een geliefd huisdier als kind. Een dier dat opgroeide buiten zijn natuurlijke context, waarvan de vorige generaties jarenlang gedomesticeerd werden komt te overlijden. De vraag dringt zich op of het dier binnen zijn artificiële context meer verwantschap toonde met een stuk speelgoed dan met zijn wilde tegenhanger. Een huisdier begraven in de tuin, een context waar het waarschijnlijk nooit geweest is leek Degeyter dan ook absurd.
Een kind is vaak nog niet vertrouwd met vergankelijkheid. Wanneer een dier begraven wordt is het voorgoed weg zonder dat er iets tastbaars overblijft. Hoe kan een kind zijn huisdier eren als er niets tastbaar is om te eren? Het preserveren van een huisdier in een speelgoed sarcofaag zorgt daarentegen voor een fysiek aandenken dat het verwerkingsproces voor het kind verzacht. De ultieme transformatie tot speelgoed die men kan koesteren leek Degeyter dan ook een logisch vervolg op de bedenkelijke bestaansreden van het dier: het plezieren van een kind.