‘Ik ben op zoek naar kortsluiting,’ zegt hij. Kortsluiting leidt bij hem nooit tot figuratie. Als Hollander houdt hij van plat en recht. Mondriaan zit hem in het bloed. Bergen vindt hij ‘kitsch’. ‘Ik ben altijd blij als ik de Alpen over ben en de Po-vlakte inrijd.’ Energie is de basis waar alles om draait, alles op terug valt te voeren. Magnetische krachten, kiemkracht, licht, de energie van warmte en kou, de krachtvelden tussen jou en mij. Dat klinkt zweverig maar Van Munsters werk is dat helemaal niet. De afgelopen decennia verrezen in heel Nederland en daarbuiten abstracte, minimalistische werken in de openbare ruimte, in musea, langs snelwegen en gebouwen. U heeft er vast weleens één gezien. De werken staan als een huis maar lijken vreemd genoeg met een ademtocht weg te blazen, zo fragiel ogen ze. Dat komt omdat Van Munsters werk vaak maar uit één enkele lijn bestaat. Soms kronkelt die lijn, soms ook schiet ze als een pijl schuin omhoog, soms vormt ze een cirkel. De lijnen zijn verlicht en hebben kleuren, opgebouwd uit neobuizen. De kleuren, de duidelijke lijnvoering geven het werk zijn opvallend tekenachtige en esthetische kwaliteit.