Back Stages: Troy
In Back Stages: Troy werpt Katrin Korfmann een scherpe blik op het culturele productieproces als een collectieve onderneming. Vanuit een verticaal perspectief legt zij een archeologische opgraving in Troje (Turkije) vast — een scène waarin verleden en heden, arbeid en betekenis gelijktijdig zichtbaar worden. De afwezigheid van een duidelijke focus op één enkel moment nodigt uit om het proces van ontdekking en reconstructie te beschouwen als een dynamisch geheel, waarin tijd en actie elkaar voortdurend beïnvloeden.
De opstelling van mensen, gereedschap en ruïnes lijkt een choreografie van samenwerking en onderzoek. Waar het klassieke beeld van de kunstenaar vaak de nadruk legt op individuele expressie, toont Korfmann hier de culturele maker als onderdeel van een breder netwerk van handelingen, materialen en contexten. De kunstenaar wordt niet langer als solist gepresenteerd, maar als een schakel binnen een complex systeem van collectieve creatie en betekenisvorming.
Binnen haar Back Stages-serie onderzoekt Korfmann de onzichtbare fasen van het creatieproces. Niet het eindproduct staat centraal, maar de voorwaarden en handelingen die voorafgaan aan het ontstaan van culturele betekenis. Het proces zelf wordt in deze werken het beeld: van conservering naar interpretatie, van graven naar het duiden van geschiedenis. Het benadrukt het belang van de tussenstadia, de verborgen fasen die vaak aan het oog ontsnappen.
Back Stages: Troy is zowel documentair als abstract. De vogelvluchtperspectief biedt een ogenschijnlijk objectief overzicht, maar door subtiele vervagingen in de bewegingen ontstaat er een tijdslaag in het beeld — een spanning tussen het momentane en het monumentale. Dit creëert een visuele dynamiek waarin het werk zowel het alledaagse als het tijdloze vastlegt, terwijl het de kijker uitdaagt om voorbij de oppervlakte te kijken.
Door te focussen op wat vaak onzichtbaar blijft — arbeid, organisatie en de tussenliggende fasen — herkadert Korfmann de archeologische site als een levend atelier. In dit proces worden identiteit, kennis en traditie niet alleen opgegraven, maar ook opnieuw vormgegeven, waarmee ze het culturele geheugen zelf onderzoekt en herinterpreteert.