In het werk van Ellen Kooi is de relaties tussen de mens en landschap vastgelegd op een manier die het contrast en de overlap tussen de twee laat zien. De modellen die ze gebruikt lijken ofwel opgenomen door hun omgeving, dan wel vervreemd. Mens en natuur reageren op elkaar, wat een emotie oproept die zichtbaar is in beide elementen van de compositie. Gebruikmakend van theater licht, verandert Kooi het gewone Nederlandse landschap in een sprookjesachtige setting.