In haar oeuvre onderzoekt Klein de relatie tussen realiteit en representatie. Werkend met door haar zelfgemaakte en ontwikkelde foto's, creëert Klein schilderijen welke geabstraheerde landschappen en verlaten, onpersoonlijke architecturale ruimtes weergeven. Door te schilderen, benadert ze haar ervaring van het vastgelegde beeld, zelfs met inbegrip van 'fouten' die tijdens het ontwikkelingsproces zijn gevormd. Als zodanig vragen de schilderijen zich af hoe we vasthouden aan onze kijk op de wereld om ons heen, wanneer dit proces wordt vastgelegd door apparatuur zoals camera's. Deze vraag lijkt des te relevanter in het licht van de opkomst van sociale media die het delen en nemen van foto's hebben gepopulariseerd. Deze foto streams presenteren een wereldvisie die vaak wordt bewerkt met digitale kleurenfilters. Verwijzend naar deze filters, kleedt Klein de kleuren over haar gefotografeerde visies. Deze vervormingen, vaak het gevolg van toevallige gebeurtenissen in het ontwikkelingsproces van de foto's, zorgen voor boeiende landschappen die zowel vreemd als vertrouwd lijken.
Klein richt zich in haar oeuvre graag op de kunstmatige 'werelden binnen de wereld' zoals zwembaden, luchthavens, metrostations en nu kassen.
De grootschalige en panoramische doeken nodigen de kijker uit om in een sfeer te stappen, alsof je zelf in die 'ruimte' begeeft.
Haar nieuwste werken tonen niet alleen de flora en fauna die je zou verwachten, maar richten zich ook op de architectonische elementen: kozijnen, buizen en pijpen die zo duidelijk aanwezig zijn in een kas. Er is een mate van vervreemding, ruimtes duidelijk ontworpen door mensen maar zonder enige tekenen van aanwezigheid van die mens.