Rob Regeer (1957)

Het offer, de wreedheid die voor het brengen van het offer onontkoombaar is, het was eind jaren tachtig -tijdens de afstudeerperiode aan de Willem De Kooningacademie- het belangrijkste thema in de schilderijen van Rob Regeer. Onheilspellende rauw geschilderde werken waarin veel bloed vloeide. De toon is gezet, het wereldbeeld van deze kunstenaar is weinig behaaglijk. Na de academie verandert het werk. De rauwe schilderwijze verstrakt, het mythische offer is verleden tijd, er voor in de plaats komen ornamenten die bij nadere beschouwing uit stealthbommenwerpers, lopen van revolvers en suizende kogels blijken te bestaan. De aanwezigheid van geweld, van mogelijke wreedheid is gebleven. Misschien is in zekere zin ook het offer gebleven. Het instrumentarium van het geweld is het offer dat gebracht wordt om een manier van leven, om een samenleving te beschermen. In het latere werk komt er een ander aspect bij: het zorgvuldige maakproces dat door de precisie van de schildertechniek en de vaak genuanceerde kleurkeuze “schoonheid” bewerkstelligt. De schilderijen met bloemen bezitten door hun vorm en kleur een aantrekkingskracht, dit ondanks het gevoel dat er iets niet klopt. De vormen zijn te grillig, de kleuren zijn zo kunstmatig en synthetisch dat de natuurlijkheid aan de vegetatie lijkt te ontbreken. Het zijn bloemen die zouden kunnen groeien op gifgrond, op een bodem die radioactief geladen is. Bloemen die daar niet gevoed worden door vruchtbare grond maar door de bedreiging ervan. In alle onderwerpen die Rob Regeer gebruikt komt deze dubbelheid terug, Het geldt voor de schilderijen met dieren, de wolven die schoonheid en wreedheid in zich verenigen en misschien nog sterker bij het huisdier, de witte kat. De kat zit vlakvullend in het beeld. De pose is er een die rust uitstraalt. De rijke witte vacht is de aaibare vacht van een troeteldier. Het enige kleuraccent schuilt in de ogen, het heldere rood is beeldend prachtig maar ontdoet de voorstelling ook van haar onschuld. We kijken naar een gedomesticeerd roofdier. Het meest recente onderwerp is het landschap. Vaak zijn het kale berglandschappen. Duistere bergkammen met daarboven een oplichtende lucht. De kleur van de lucht en de geleidelijke overgang van kleur en toon bewerkstelligen eveneens een onheilspellende sfeer. Het zijn geen bergen voor een toeristische wandeling. Op de vlakte voor de bergkam zijn soms kleine architectonische vormelementen zichtbaar waarin een chemische fabriek herkent kan worden. Ook hier wordt een offer gebracht, het is een van de plekken waar de prijs voor de welvaart betaald wordt. Het wonderlijke van het werk van Rob Regeer is dat de in wezen dramatische inhoud de aantrekkelijkheid ervan niet in de weg staat. Niet alleen de precisie van de techniek is daar de reden van. De dramatiek wordt b.v. ook getemperd door over de voorstelling een transparante epoxyhars aan te brengen. Er ontstaat daardoor een feitelijke afstand tussen de beschouwer en de voorstelling. Men kijkt daardoor niet alleen naar de voorstelling maar ook naar een totaliteit, naar een object. Een esthetisch object waarin de voorstelling “veilig” opgeborgen lijkt.