Kaspar Dejong (1995)

Het werk van Kaspar Dejong (1995) bestaat uit schilderijen, tekeningen en sculpturen. Hoewel nog maar kort geleden afgestudeerd aan de Willem de Kooning, doet zijn werkwijze aan als tijdloos. Hij hanteert een werkwijze waarin de toeschouwer wordt geconfronteerd met een getransformeerde versie van de werkelijkheid. Zoals de expressionisten beelden vervormden tot een expressie en op hun beurt de minimalisten vormen reduceerden tot materialen, zo worden ook in het werk van Dejong elementen uit de dagelijkse werkelijkheid op een nieuwe manier gebruikt. Hij deconstrueert onze alledaagse objecten en beelden tot het moment waarop hun oorspronkelijke functie wordt verstoord. De toeschouwer wordt geconfronteerd met een wringend beeld, waarin iets wat vertrouwelijk is, lijkt te zijn losgerukt uit zijn originele context. Dejong maakt schilderijen in combinatie met sculpturen. Deze vormen zijn, zoals ook vaak in zijn eerdere werk, een reactie op elkaar en gaan een dialoog aan. Zijn schilderijen zijn zowel minimalistisch als expressionistisch van karakter, twee tegenstrijdige uitingsvormen samengevoegd op een doek. Dit contrast zien we terug in zijn inspiratiebronnen. Dejong is gefascineerd door natuurlijke processen die hun intrede doen in het kunstmatige, dat wil zeggen; hetgeen waar de menselijke hand in is terug te zien. Deze natuurlijke processen beïnvloedt en verandert Dejong in zijn werken, waarmee hij in combinatie met zijn afwijkende beelden en kleurgebruik, een nieuwe beeldtaal creëert. Ook gebruikt hij vervallen gebouwen en parkeerplaatsen om inspiratie op te doen. Iets wat door mensen is gebouwd, wordt door een natuurlijk proces weer langzaam afgebroken. De esthetiek van deze plekken, zowel in uiterlijk als in het materiaal, gebruikt hij letterlijk in zijn werk. Zo zijn vaak elementen zoals krassen en deuken te zien en komen materialen als beton, staal en spuitbus veelvuldig terug. De sculpturen hebben hetzelfde onderwerp waardoor ze een geheel vormen met de werken op doek. Vaak zijn ze gebaseerd op alledaagse objecten, die worden gecombineerd met epoxy en/of keramiek. Tijdens zijn expositie ‘traffic gaze’ (2017), die werd tentoongesteld en deels aangekocht door de bedrijfscollectie van DSM, nam Dejong de beeldtaal van verkeersborden en -tekens als uitgangspunt. Deze vervormde hij zo, dat de kijker aan het denken werd gezet over deze specifieke objecten in de openbare ruimte. Naast de thematiek is het werk zeer indrukwekkend om te zien. De doeken zijn opgebouwd uit verschillende lagen van muurverf, olieverf, acryl, grafiet en spuitbus. De nadruk ligt op de compositorische elementen van kleur, lijn, vorm en textuur. Door de zichtbare elementen van verweer wordt er een beeld van vergankelijkheid gecreëerd. Het doet denken aan een stuk hergebruikt perkament waarin de bovenste laag wordt afgeschraapt, zodat het opnieuw beschreven kan worden. Door het reduceren van kleur komt het spel met oppervlakte en textuur extra duidelijk naar voren. Deze vergankelijkheid wordt ook toegepast op de sculpturen, zoals bij de vazen. Dit van oudsher zeer esthetisch object, wordt door Dejong vervormd tot objecten die lang geleden lijken te zijn afgeschreven.