Het hoogglans gepolijste oppervlak van het staal geeft het beeld een andere vitale dimensie. Naast de vorm komt nu ook de omringende ruimte in beeld door de extra reflectie. De hele omgeving wordt evenals de toeschouwer gereflecteerd in het spiegelachtige oppervlak en wordt zo een onderdeel van het kunstwerk. In figuurlijke zin is het een reflectie op het eigen zelf en de relatie tussen individu en samenleving.
Deze diepgang van de inhoud, zichtbaar in de consistentie van de formele dialoog, maakt de kunstwerken van Stefan Faas tot objecten van tijdloze, wenselijke esthetiek.