‘Eingeschloβenes weitet sich aus.’ Het in zichzelf beslotene deint uit. Sculptuur en leven elkaar gelijk
[Hortence Petroen over de praktijk van Laurence Petrone, Zauberberg/Davos, 2021]
In een interview met Bernd Lohaus las Laurence Petrone de woorden: ‘eingeschloβenes weitet sich aus’, wat ze vrij en interpreterend vertaalt met: ‘het in zichzelf beslotene deint uit.’
Ze herkende zijn woorden. Vóór haar studie beeldhouwen kwam de gedachte in haar op:
“Alles is in zichzelf besloten. Het is een kwestie van goed te kijken en te laten gebeuren. (Maar wat maakt dat ik goed kijk, wat maakt dat ik zie?)
…
Woorden, dingen, mensen – alles wat is, kan zich onderscheiden door het vermogen een mens – dit zintuiglijk zijn begiftigd met denk- en taalvermogen – te doen spreken: dingen in ons op te roepen. Dit kan eender wat zijn. Mij gaat het om de wakkerheid waarin dit gebeurt, de wakkerheid die dit gebeuren in ons kenbaar maakt. In die wakkerheid is een andersoortig toelaten van wat ik ben mogelijk.”
In besef zich er gemakkelijk van af te maken met het woord ‘andersoortig’, wil noch kan ze er op dit punt gekomen iets anders bij bedenken. Wel weet ze dat de kunstzinnige handeling kiem en broedplaats van dit andersoortige is. Het is een ander contact zowel vreemd – want tot op het moment van laten gebeuren ongekend – als eigen, haast intiem en daardoor herkenbaar. Het maakt dichtwerk tot dichtwerk, geliefde tot geliefde, mens tot mens. Iets is begeesterd, iets is bezield. Iets is onversneden Ziel, Geest.
In haar praktijk is ze getrokken tot de zintuiglijkheid der dingen (dat en hoe kleur, materie, de textuur en het fysiek invasieve van iets doet spreken) en het beeldende in woord en zegging (hoe woord en sculptuur zich tot elkaar verhouden, hoe dit in nabijheid tot anderen spreken kan en doet spreken).
Deze aandacht voor de zintuiglijkheid der dingen en van wat ieder zijn is, plaatst ze in het verbrede kunstbegrip van Joseph Beuys (wat hij duidt als ‘denken’ en sociale sculptuur), verkent ze in het atelier en in velerlei schrijfsels.
In het atelier herkent ze de mogelijkheid om op een andere manier de vragen te benaderen die ze sinds het lezen van Primo Levi’s geschriften en haar opleiding in de geschiedenis in zich draagt. Het is overtuiging en verlangen dat sculptuur meer bewust kan maken van wat is en zou kunnen zijn. Beeldhouwen veruitwendigt op die manier een meer omvattende, verbindende manier van kijken en belichamen.
Foto:
Laurence Petrone, Gib acht, O Mensch [wat is de zintuiglijkheid van zwart?], Belgische blauwe hardsteen (180 x 30 x 18 cm), water, zonlicht d.d. 12.06.2021 13u27. Foto: Hans Theys.