Michelle McKeown houdt zich in haar artistieke onderzoek intensief bezig met het kritische posthumane denken en stelt een verband voor tussen figuraties van feministische, nomadische subjectiviteit en de hedendaagse schilderkunst als een uitgebreide praktijk. Haar recente atelieronderzoek richt zich op de conditie van schilderkunst als een gesitueerde en belichaamde kennispraktijk. De vrouwelijke schilder wordt in dit kader gezien als een vervlochten en genetwerkt subject, dat materieel geworteld is in en verantwoordelijk is voor de specifieke locatie en tijd waarin ze is ingebed. Zoals de feministische filosofe Rosi Braidotti uitlegt, is een feministische nomadische kunst niet alleen gebonden aan "bepaalde territoriale of geopolitieke coördinaten, maar wijst ze ook op iemands gevoel van genealogie of historisch geheugen". McKeowns meest recente oeuvre onderschrijft doelbewust Braidotti's nomadische benadering door representaties van het vrouwelijke zoals die in de Ierse beeldcultuur gecodeerd zijn, als uitgangspunt te nemen. Door in haar schilderproces gebruik te maken van pliagetechnieken (vouwen) en decalcomania (overbrengen) tracht McKeown de mannelijke blik en de wil tot meesterschap te ontwrichten. Het vouwen onderwerpt het schilderij aan zichzelf en door 'het ritueel van zijn eigen vernietiging' te ensceneren, wordt de fallocentrische representatie van binnenuit geconsumeerd. Radicale overgave leidt tot een ontologische openheid die het vrouwelijk imago bevrijdt van de culturele en politieke ideologieën die het van oudsher hebben willen overheersen.
Vertaald met www.DeepL.com/Translator (gratis versie)