Na het verlaten van het Royal College of Art, Londen, werd Thom Puckey intens actief als performancekunstenaar in het midden en eind van de jaren 1970, zowel als onderdeel van het performancekunst duo Reindeer Werk als solo; dit leerde hem in de expressieve mogelijkheden van het lichaam, in de relationele vermogens ervan en in hoe deze weer te geven als een sculpturaal beeld. Dit vroege werk is nog steeds voelbaar in de werken die hij tegenwoordig maakt: de marmeren en bronzen figuratieve sculpturen en de zwart-witfotografie. De anatomische details in zijn marmeren sculpturen, de soms agressieve poses met vuurwapens met potentieel dodelijk effect, verwijzen zijdelings naar de klassieke beeldhouwkunst, maar de diverse contrasterende taal van hoge en lage cultuur desoriënteren evenzeer als ze fascineren. De keuze voor een ‘nobel’ materiaal als Carrara statuario-marmer is inderdaad bijna subversief met betrekking tot de verschillende connotaties van Puckey’s inhoud. Hij werkt zeer toegewijd aan de vele stadia die nodig zijn voor zijn sculpturale productie. Elke nieuwe sculptuur is tot in de meeste details expliciet gebaseerd op een bepaald persoon, het model zelf. Er zijn veel lange poseersessies nodig om de positie van een figuur te bepalen en vast te stellen en tijdens dit proces worden heel veel foto’s gemaakt, vanuit elke hoek en van elk detail genomen, om de lichamelijke expressie vast te stellen en te helpen bij het maakproces. Hieruit volgt dat de kunstenaar elk model in twee opzichten als een echte performer behandelt: in de zin dat ze met haar lijf een levende, onverwachte vorm belichaamt die een expressieve mogelijkheid creëert, en omdat ze een actrice is die een rol speelt: ze leent haar gezicht en lichaam voor een anders abstract idee.
Recentelijk is de plaats en rol van het vrouwelijk naakt in zijn werk veranderd: de figuur/persoon is minder een centraal onderwerp geworden, en meer iemand die de ongrijpbare kwaliteiten van licht en tijd lijkt te demonstreren. In zijn nieuwe richting naar analoge studiofotografie worden deze kwaliteiten van licht en tijd gecombineerd met kunsthistorische en religieuze beelden waarmee de figuren interageren of zijn in ruimtes tegenover elkaar opgesteld. Zijn modellen fungeren als demonstratrices in complexe single-take studio-opnames met lange belichtingstijd. Hij houdt zich bezig met deze analoge fotografie in zijn studio en doka in elke fase en elk niveau van het proces. In zijn complexiteit en arbeidsintensiteit weerspiegelt het zijn sculpturale productie, waardoor de rijkdom van zijn uitgebreide oeuvre toeneemt.