Monochrome kunstwerken kennen we vooral van de avant-gardistische werken uit de twintigste en de eenentwintigste eeuw, maar halverwege de zeventiende eeuw was het monochrome schilderen al heel populair. Het was – naast een economische reden – een methode om de verschillende onderdelen van een compositie op elkaar af te stemmen. Hierdoor stonden voorwerpen minder op zichzelf en werd er meer eenheid gecreëerd. Jan van Goyen en Rembrandt zijn bekende voorbeelden uit de zeventiende eeuw, die een voorkeur hadden voor het monochrome schilderen.
Voor Lim A Po is haar nieuwe serie ‘Monochromen’ een bewuste volgende stap in haar kunstenaarschap. Na haar kleurrijke serie ‘Elements’, voelde de kunstenaar steeds meer de behoefte om in zwart-tinten te werken. Het loslaten van kleur en een vastomlijnd kader waren hierbij leidend, naast een fascinatie voor het spel tussen licht en donker. Waar de kunstenaar eerder nog op zoek was naar traditionele verbeeldingsvormen, probeert zij dat in deze nieuwe serie los te laten.
In ‘Monochromen’ vervaardigt Lim A Po meerdere doeken; veelal op linnen en in inkt. Er is geen sprake van figuratie; sterker nog, in een intuïtief, maar zelfverzekerd spel met het materiaal worden lagen in verschillende tonen aangebracht. Nat in nat schildert Lim A Po de inkt op het doek en als deze opgedroogd is, volgen er weer nieuwe lagen. Op sommige delen brengt ze de inkt zo transparant aan dat het linnen zichtbaar blijft, op andere delen weer zo dik dat het craquelures en knoesterige texturen vertoont. Het resultaat zijn composities van organische vormen en lijnen, die voelen alsof ze zonder menselijke tussenkomst zijn ontstaan.
De volgende stap is een radicale: de schaar gaat erin. Alle doeken worden verknipt in honderden – organische – delen; een terugkerende vorm in het oeuvre van de kunstenaar. Vervolgens geeft de Lim A Po een grote opdracht aan zichzelf, zoals zij dat in haar eigen woorden benoemt: geknipt, afgewerkt en gerangschikt op grootte, textuur en vorm begint immers het spel van arrangeren en componeren. Uiterst zorgvuldig worden de losse onderdelen met elkaar samengebracht, waardoor er langzaam een nieuwe compositie ontstaat, waarin Lim A Po haar eigen vormentaal bepaalt. En wederom spelen vormen en lijnen een dominante rol. Elk element dient namelijk precies zo aangebracht te worden, dat deze perfect lijkt over te vloeien in het aangrenzende stuk doek, met als doel samen een groot organisch geheel te vormen. Een enorm arbeidsintensief project dat haaks lijkt te staan op de intuïtieve wijze waarop Lim A Po haar werken in eerste instantie opbouwt.
Maar naast deze – haast compulsieve – manier van werken, geeft het hele proces van creëren, vernietigen en opbouwen Lim A Po ook een groot gevoel van vrijheid; het is een startpunt van iets nieuws, waarin de kunstenaar de regie volledig in eigen handen heeft. Het resultaat is een indrukwekkende, harmonieuze en esthetisch zeer aantrekkelijke serie werken, waarin ieder afzonderlijk onderdeel perfect op elkaar afgestemd is. Precies zoals de 17e-eeuwse intieme portretten van Rembrandt en atmosferische landschappen van Van Goyen.
Alisa Lim A Po (Amsterdam, 1975) is autonoom kunstenaar. Haar werk reflecteert op menselijke gedragingen en de gevoelens die hieruit voortvloeien, zoals geluk, verdriet of angst. Daarbij valt haar onderzoek naar verschillend materiaalgebruik en nieuwe technieken in het oog. Ze wordt succesvol vertegenwoordigd door galeries in binnen- en buitenland.