Inloggen
Registreren
NL
In elk blad of klein schilderij zien we hoe de bewegingen van het penseel
worden neergelegd rondom het motief van de voorstelling. Daar begint de
formulering ook. Dat gaat zeer behoedzaam – ook al omdat het niet zelden de
vraag is wat het motief eigenlijk is. Is het een volume van enig voorwerp, of juist
de contour ervan of ook, als het om meerdere voorwerpen gaat (in een tafereel),
vooral de tussenruimtes oof zelfs de schaduwen van de voorwerpen? Als ik kijk,
en rondsnuffel, in het werk van Heske de Vries, dan zie ik (als handwerkelijke
constante eigenlijk) hoe het motief langzaam en voorzichtig wordt beroerd en
afgetast door het handschrift zelf – en door de beweeglijkheid van die manufactuur.
Een motief is in beginsel een stil voorwerp (een vaasje bloemen op een tafeltje, een
close-up van een gebloemde jurk) maar eromheen is steeds suggestieve ruimte, naar
alle kanten, en in die ruimte beweegt zich het penseel en beginnen vorm en kleur
te vloeien. Meestal is het motief simpel of zelfs vaag en wankel van vorm. Het moet
er zijn omdat er ook wat richting gevonden moet worden voor de bewegingen van
het penseel dat anders zou kunnen verdwalen. Het is zoals in een beek een steen
de stroming van het water niet echt verstoord maar wel een discreet kronkelend
spoor achterlaat: zo geeft een motief (alle aspecten ervan) een soort sturing aan het
penseel terwijl ook, tegelijkertijd, het penseel het motief formuleert alsof het er van
begin af aan nog net niet helemaal was, of alleen maar groeiende was
R. Fuchs
worden neergelegd rondom het motief van de voorstelling. Daar begint de
formulering ook. Dat gaat zeer behoedzaam – ook al omdat het niet zelden de
vraag is wat het motief eigenlijk is. Is het een volume van enig voorwerp, of juist
de contour ervan of ook, als het om meerdere voorwerpen gaat (in een tafereel),
vooral de tussenruimtes oof zelfs de schaduwen van de voorwerpen? Als ik kijk,
en rondsnuffel, in het werk van Heske de Vries, dan zie ik (als handwerkelijke
constante eigenlijk) hoe het motief langzaam en voorzichtig wordt beroerd en
afgetast door het handschrift zelf – en door de beweeglijkheid van die manufactuur.
Een motief is in beginsel een stil voorwerp (een vaasje bloemen op een tafeltje, een
close-up van een gebloemde jurk) maar eromheen is steeds suggestieve ruimte, naar
alle kanten, en in die ruimte beweegt zich het penseel en beginnen vorm en kleur
te vloeien. Meestal is het motief simpel of zelfs vaag en wankel van vorm. Het moet
er zijn omdat er ook wat richting gevonden moet worden voor de bewegingen van
het penseel dat anders zou kunnen verdwalen. Het is zoals in een beek een steen
de stroming van het water niet echt verstoord maar wel een discreet kronkelend
spoor achterlaat: zo geeft een motief (alle aspecten ervan) een soort sturing aan het
penseel terwijl ook, tegelijkertijd, het penseel het motief formuleert alsof het er van
begin af aan nog net niet helemaal was, of alleen maar groeiende was
R. Fuchs
Kunstwerken
Articles
Media
Highlights
Over de kunstenaar
In collectie van
Tentoonstellingen
Marktpositie
CV
Media
Heske de Vries over de tentoonstelling ‘Scenes and Squares’
Over de kunstenaar
Suikerspinzachte ‘metafysische’ pleinen
Hoe lang kun je de blik laten dwalen, over een oppervlak van niet meer dan 40 bij 50 centimeter? Als dat het schilderij Square with Glass buildings van Heske de Vries is, dan kan dat een hele poos zijn. In gebroken wit, zachtroze en lichtbruin schilderde De Vries een groot, open plein. Het zou Parijs kunnen zijn, Wenen, of Madrid? De mensen op straat zijn aangegeven met piepkleine streepjes zwart. Opvallend: geen auto’s. Geen hectiek. Vooral heel veel leegte, de suggestie van gebouwen op de achtergrond en prachtige zachte, donsachtige suikerspinkleuren.
De Vries schildert al een aantal jaar pleinen. Die van haar zijn niet minder vervreemdend dan de iconische ‘metafysische’ pleinen van Giorgio De Chirico, die daarop objecten uit verschillende tijden combineerde en loszong van hun tijd. Zoiets lijkt ook te gebeuren op het andere plein dat nu te zien is bij galerie Cokkie Snoei in Rotterdam. Rechtsonderin staat een monumentale zuil, die in de ruimte lijkt te zweven. Net als bij het andere plein is het moeilijk te bepalen waar, en wanneer dit plein is. Het maakt dat deze pleinen van De Vries eerder om ideeën en gevoelens gaan, dan om de pleinen zelf.
Het andere werk van De Vries heeft dezelfde romantische zachtheid van kleur. De uitvoering is dromerig, de onderwerpen zijn alledaags: een hand die kersen oppakt, een tak met bloesem, wat oesters en een plant in een pot die (toevallig?) met de takken ander werk van De Vries verbindt.
Nu lijkt het misschien wel heel zoet en liefelijk (wat is daar mis mee?), maar op een aantal doeken laat De Vries plotseling haar tanden zien. The March of the Geese bijvoorbeeld, toont een stoet ganzen die dreigend op de toeschouwer afkomen, inclusief donkere achtergrond met strepen om de actie te benadrukken. De werken met oesters zijn scherp, hoekig en hebben eenzelfde donkere, actievolle achtergrond. Heerlijk.
En daarna nog een keer naar die donzige suikerspinpleintjes kijken.
Thomas van Huut, NRC
Tentoonstellingen
Gratis Online Magazine
Artikelen, interviews, shows & events. Wekelijks bezorgd in uw mailbox.