Op de schilderijen van Peter Redert zien we een verre wereld die niet meer bestaat. We zien de interpretatie van het geheugen van een bevroren moment. De scherpte van de werkelijkheid is vervaagd bij alle reizen in de tijd. De realiteit waar Redert weer op stuit heeft dan iets van een verrassende vondst, die je toch ook weer bekend voorkomt. Zijn schilderijen worden laag voor laag opgebouwd. Eén laag wordt met een roller aangebracht, terwijl de volgende is geschilderd. Vervolgens wordt er weer een laag gerold. Er is sprake van een ‘sandwichtechniek'. De doeken maken daardoor een doorwerkte en doorleefde indruk. In een sneeuwlandschap lijken we met een oude winter te maken te hebben. Het doekt maakt een haast Breugheliaanse indruk mede door het vogelperspectief, dat is toegepast.