Collecties

Fleur van Groningen

Fleur van Groningen: De intieme blik

Fleur van Groningen (1982) is een bekende Vlaamse schrijver, columnist, journalist en cartoonist (The Art Couch, Knack). In het verleden schreef en tekende ze voor onder andere De Morgen, Goedele Magazine, De Standaard, Het Nieuwsblad en NRC Handelsblad. In 2017 verscheen haar bestseller Leven zonder Filter gevolgd door Mijn kind, mijn spiegel en haar debuutroman Swingers (2020). Als het even kan is ze in haar atelier te vinden. En vraag je dit multi talent wat ze het liefste doet antwoordt ze steevast: “Schilderen. Want dan ben ik het dichtst bij mijzelf.”

Als mens streef ik naar wezenlijk contact. Als schrijver en lezer zoek ik daar de geschikte woorden voor. Als schilder en toeschouwer ga ik die juist uit de weg. Over mijn kunstbeleving spreek ik bij voorkeur weinig en hoogstens in steekwoorden. Ik zoek geen vermaak, bevestiging, maatschappijkritiek of schok. Het gaat erom dat er iets gebeurt waardoor ik mijzelf als het ware ontstijg. Dat ik de maker ontmoet in een woordeloze ruimte, ontdaan van naam, jas, tijd, glans. Intimiteit is voor mij de verbinding tussen twee innerlijke werelden: die van de maker en die van de kijker. Die vind ik terug in de abstracte kunst waar het anekdotische, het verhalende karakter van het figuratieve plaats maakt voor interpretatie, stilte en zelfs bezinning. Of in licht geabstraheerde kunst: je kijkt door de bril van de kunstenaar en verruimt zo je blik. Met wat geluk houd je die bril op en zie je op de terugreis de velden, steden, wolken nog steeds door die bril. En met nog meer geluk belandt die bril aan jouw muur, als een blijvende uitnodiging om anders te kijken.

(Foto Fleur van Groningen: Seppe van Groeningen)

Ilse D'Hollander

1 Media items ᛫ 2 Beschikbare kunstwerken

2 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

Het werk van Ilse D'Hollander (1968-1997, BE) is voor mij steeds een bijzondere, intieme ontmoeting. D’Hollander groeide op in Sint Niklaas, studeerde in Gent en Antwerpen, en overleed op 29-jarige leeftijd te Zwalm. Pas twintig jaar na haar zelfdoding werd ze door de kunstwereld ontdekt, met internationale tentoonstellingen en lyrische recensies tot gevolg. De schilderijen van D’Hollander, geabstraheerd of abstract expressionistisch, zouden vaak het verslag zijn van lange wandelingen door de natuur. Zelf noemde zij haar schilderijen een samenvallen van gedachten en het schilderen zelf: “Ik sta als schilder niet als een neutraal wezen voor mijn doek, maar als een handelend wezen dat zijn zijn investeert in het schilderen. In mijn actie op het doek is mijn wezen aanwezig.” Het is dat wezen – gevoelig, trillend, hoopvol, krachtig – dat voelbaar doorleeft in haar schilderijen en de toeschouwer aanraakt, vragen stelt, in vertrouwen neemt en toch weer verlaat: haar kleuren doen de eenzaamheid bevroeden die door haar einde werd bevestigd.*

(Gallery Sofie Van de Velde)

* www.nuus.be/2018/11/26/zwalmse-kunstenares-verovert-20-jaar-na-haar-dood-de-internationale-kunstwereld/

Wannes Lecompte

0 Media items ᛫ 30 Beschikbare kunstwerken

6 shows ᛫ 1 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

Als volop puberende twintiger trof ik Wannes Lecompte (1979, BE) wel eens in het Brusselse nachtleven waar ons contact oppervlakkig was. Pas recent ontmoette ik hem daadwerkelijk: in daglicht, op doek. Zwevende, organische vormen die geen contact maken met de rand: vluchtig, ongrijpbaar, een gepasseerd moment. Uitwaaierend als een duivenstaart, etherisch kleurgebruik, hier en daar verzwaard door scherpe donkerte. Lecompte had als kind al een atelier in Brussel, waar hij nog steeds woont en werkt. Hij studeerde Beeldende kunsten in Gent, Antwerpen en Berlijn. Zijn passie voor de duiven die hij kweekt, beïnvloedt zijn olieverfschilderijen. Hij is gefascineerd door het proces van schilderen, het onthullen van wat eigenlijk al is, het zichzelf verrassen. De uiteindelijke afbeelding interesseert hem minder: “Als het af is, is het avontuur gedaan.” Lecompte maakt penselen van duivenveren, sculpturen van duivenhokken. Het is het werk van een vrije vogel, van iemand die precies doet waar hij zin in heeft en, uit hartstocht voor zijn medium, onderweg blijft. “Het meest intieme moment is wanneer ik mijn verf heb gemengd, op meters afstand van mijn doek, vervolgens de wandeling naar het doek aanvang en bij aankomst toch beslis om datgene wat ik bedacht heb niet uit te voeren en intuïtief voor iets anders te kiezen.” Op 14 november opent zijn solo tentoonstelling bij Eva Steynen, waar hij een performance zal uitvoeren met jazzpianist Jozef Dumoulin.

(Eva Steynen.Deviation(s))

Vicken Parsons

0 Media items ᛫ 10 Beschikbare kunstwerken

1 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

Vicken Parsons (1957, UK) brengt bescheidenheid, vertwijfeling én berusting met bijna transparante olieverflagen samen op hout. Haar zachte, geometrische composities zijn geïnspireerd op bestaande of verbeelde landschappen en architectuur. Haar voertoon is sober grijs, hier en daar opgelicht met een warm welwillend blauw, een toets mosterdgeel of zacht - haast blank - oranje. Dit specifieke schilderij raakt mij vanwege de eenvoud, de weemoed, de vermoedelijke abstrahering van een landschap dat de toeschouwer het gevoel geeft dat hij, ondanks de nevelachtige omgeving, onderweg is naar een tastbaar doel. Het is een venster op een leven. Parsons studeerde aan de Londense Slade School of Fine Art, maakt naast schilderijen ook sculpturen en is gehuwd met de Britse kunstenaar Antony Gormley, wiens aardse, boude sculpturen boeiend contrasteren met Parsons ijlheid. Ook hierin schuilt een intimiteit die mij beroert: het verbond tussen twee tegenpolen, eenwording door aanvulling.

(Kristof De Clercq gallery)

Stefan Annerel

0 Media items ᛫ 12 Beschikbare kunstwerken

2 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

Stefan Annerel (1970, BE) woont en werkt in Antwerpen. Met zijn abstract modernistische composities van hout, verf en glimmende hars, heeft hij zich losgemaakt van de traditionele tweedimensionaliteit van het geverniste doek. En met de kalmte die zijn geometrie afdwingt, nodigt hij de toeschouwer uit tot verdieping, gelaagdheid en de ontdekking van iets onverwachts. Zijn kleine werken doen aan deksels van juwelendozen denken; iets dat je wil openmaken om te ontdekken wat erin zit. En het is precies die nieuwsgierigheid die Annarel ambieert. In zijn werken onthullen kleine vensters wat eronder zit: laminaat, inpakpapier, textiel, plakband. “Ik verberg de geschiedenis”, zegt Annarel die eveneens contrasten doorvoert in zijn verfgebruik: dan weer een voluit ruwe textuur, dan weer kleine oneffenheden, als een subtiel, haast onhoorbaar ritme. Inspiratie put hij uit het doodgewoon alledaagse: de ritmiek van het patroon van een keukenhanddoek, een catalogus, een logo, een bekend motief. Zijn diepe, gulle kleuren doen je het materiële echter snel weer vergeten: het zijn poorten naar een emotie, een sfeer, een laag diep in jezelf, waar je mogelijk iets onverwachts aantreft.
(De Wael 15)

Wim Biewenga

0 Media items ᛫ 12 Beschikbare kunstwerken

8 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

Wim Biewenga (1939, NL) ging in zijn eerdere werk uit van een verhaal, een voorval, een herinnering of landschap maar begon gaandeweg naar meer klaarte te verlangen, wat resulteerde in abstractie. Verhalende einders ruimden baan voor geometrie en lijnen, en de stilte, de leegte, werd een noodzakelijk element. Biewenga verhult zijn zoektocht niet: de aandachtige toeschouwer speurt mee langs eerdere potloodlijnen en overschilderde verruwingen, om op die manier zo bewust mogelijk het vereenvoudigde veld van Biewenga’s eindconclusie te betreden.
Wat mij aanspreekt in het werk, Langs berg en dal 4, is dat titel en kunstwerk evengoed een innerlijk landschap kunnen verbeelden. Het verbaast me hoe er in hard geel en onverbiddelijk zwart zo’n milde, warme emotie kan besloten liggen. En dat de strakke lijnvorming zich scherp aftekent tegen de wankelende horizon en het onafgewerkte hoekje onderaan, maakt dat het paneel leeft en ondanks de soberheid blijft uitdagen. De stilte van Biewenga heeft ook mij bereikt: wat voorbij is vervaagt, enkel de lijnen blijven over.

(Livingstone gallery)

Gommaar Gilliams

1 Media items ᛫ 0 Beschikbare kunstwerken

0 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 1 Aanbevelingen

Gommaar Gilliams (1982, BE) deed zijn master in de schilderkunst met composities van aan elkaar genaaide Ikea-stoffen. In 2018 had hij zijn eerste solotentoonstellingin De Buck Gallery in New York. Zijn oeuvre laat zich nog steeds kenmerken door aan elkaar gestikt doek, evenwel niet langer met Ikea-print maar bewerkt met olieverf en oliestaven, en soms opgevuld totdat er een basreliëf ontstaat zoals in de Blanket Series. Lyrische abstracties vergezellen figuratieve elementen: dieren, planten, vrouwelijke silhouetten, ornamenten en kantelen. Gilliams’ lef uit zich niet alleen in de grote, krachtige vormen maar nog meer in de witruimtes die hij durft te creëren. Zijn galeriehouder, Sofie Van de Velde noemt zijn werken “een streven naar een geïdealiseerde wereld”. De toeschouwer kan er eveneens een stuwend huwelijk in ontwaren, van kracht en zachtheid, van het rigoureuze en het poëtische. Een contrast dat blijft boeien, lokken, kietelen – als gesprekken met een uitzonderlijk mens.

(Sofie Van de Velde Gallery)

Veerle Beckers

0 Media items ᛫ 47 Beschikbare kunstwerken

5 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

Het is de lichtvoetigheid, het pretentieloze speelse dat me zo aantrekt in het werk van Veerle Beckers (1976, BE). Wellicht omdat haar kleurgebruik – aan het coloriet lijkt steeds een beetje grijs toegevoegd – het zwaarmoedige niet uitsluit, waardoor haar schilderijen dan ook geen vlucht zijn. De gelaagdheid van haar werken – het dikke, gladde olieverfglazuur dat hier en daar sporen van onderliggende lagen onthult – zorgt dan weer voor verankering. Haar beelden – sokken, golven, een strik, geometrische vormen – zijn kinderlijk eenvoudig, gedeeltelijk of geheel abstract: een vrolijke synthese die het leven (weer) behapbaar maakt. “Mijn recente schilderijen zijn oefeningen met verf en vorm die betrachten om op een meer geconcentreerde manier naar de wereld te kijken,”** aldus de Gentse kunstenaar. Ze baseert zich op eigen foto’s of andermans beeld, op kleine sporen van de geschiedenis: een oude vlieger, een stukje stof. “Het is de emotie die daarop vastzit die ik wil vatten en weergeven in mijn doeken.”** En het is die emotie die haar observatievermogen verenigt met het mijne, in een moment van levenslustige aandachtigheid.

(Kristof De Clercq gallery)

** www.beeld.be/kunstenaars/veerle-beckers