‘Stel je bent verliefd, koop dan een kunstwerk! Drie jaar later vervliegt je verliefdheid misschien, maar het kunstwerk niet. Dat houdt je ervaring vast. Voor andere bijzondere momenten geldt hetzelfde, vrolijke en verdrietige. Kunstwerken sluipen vol herinneringen.’
Ellis Kat (bron: mondriaanfonds.nl)
Mocht je nog niet van Ellis Kat (1993, Rotterdam) gehoord hebben, dan zal daar snel verandering in komen. Want deze culturele duizendpoot is zelfstandig curator, schrijver over kunst en moderator. Eind vorig jaar was ze de curator van de allereerste KunstKoop-tentoonstelling met een bonte groep van negentien kunstwerken die online en in Capital C - in aansluiting op het Amsterdam Art Gallery Weekend - werden geëxposeerd. Dit jaar is ze onder andere druk met haar werkzaamheden bij Stadscuratorium Amsterdam, het orgaan dat gevraagd en ongevraagd advies geeft over kunst in de openbare ruimte in de hoofdstad.
Sorry namens mij en alle andere millennials. We zijn grofweg tussen 1980 en 1995 geboren en dat laat nu eenmaal zijn sporen achter. Voorgaande generaties hebben de weg voor ons geplaveid en in plaats van dat hierdoor alles lekker soepeltjes verloopt, resulteert het vooral in niet-kunnen: we kunnen niet gelukkig zijn zonder therapeut, we kunnen niet een latte met cacaohart op de schuimlaag drinken zonder #filter en we kunnen niet ons idealisme opzijzetten en spullen bezitten zodat we blijven rondrijden op onze Swapfiets. We kunnen niet langer dan een jaar bij dezelfde baan blijven omdat we snel verveeld raken, we kunnen niet stoppen met denken dat anderen echt op kattengifjes zitten te wachten en we kunnen niet nieuwe series ontdekken en kijken dus gewoon voor de zevende keer naar al die seizoenen Friends. Maar, gelukkig, is er óók iets dat we niet niet-kunnen: kunst maken.