Collecties

Manuela Klerkx

Kunst kijken zonder er iets van te vinden

Ik betrap me er vaak op dat ik met vooroordelen naar kunst kijk. Geconditioneerd door wat ik heb gehoord of weet (of denk te weten), de manier waarop het hangt of staat, de plek waar het hangt, allerlei factoren die maken dat ik niet meer met open vizier naar het kunstwerk op zich kijk. Ik kijk naar een werk dat daar in al zijn onschuld en onwetendheid voor me hangt of staat, maar niet op een onbevangen manier. Het kunstwerk staat dus eigenlijk al met 1 - 0 achter. Maar wat nu als ik mezelf dwing met een neutrale blik naar een kunstwerk te kijken, ongehinderd door eventuele voorkennis of meningen? Zal me dat lukken? Voor deze collectie ga ik het proberen. Ik ga proberen de werken te bekijken en beschrijven aan de hand van wat ik zie - en voel - maar zonder een oordeel te vellen. Ik beperk me dus tot de eenvoudige handeling van het louter kijken en het vervolgens registreren van wat ik voel. Ok, er zullen gedachten en vragen naar boven dwarrelen maar net als bij een oefening in mediteren zal ik ernaar ‘kijken’ zonder er niets mee doen. Ik laat ze voorbijkomen zonder er waarde aan te hechten, ze doen er immers niet toe. Waar het omgaat is de eenvoudige ervaring van het kijken en de sensatie die dat bij me teweegbrengt vast te leggen. Niets anders. Een perfecte oefening om me er weer eens van bewust te worden hoe vaak we eigenlijk kijken met de oren of met de ogen van een ander. Vandaag concentreer ik me zuiver en alleen op de relatie tussen mij en het kunstwerk. En dat is al moeilijk genoeg. Zoals het ook moeilijk genoeg is om alleen te zitten met jezelf, je ogen te sluiten en naar binnen te kijken.

Les Monseigneurs

0 Media items ᛫ 7 Beschikbare kunstwerken

0 shows ᛫ 1 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

Thomas Renwart (1995) alias ‘Les Monseigneurs’ maakt textiele werken: tapijten, grand foulards (sierdoek die over meubels wordt gelegd), spreien en plaids (reisdekens) in uiteenlopende kleuren. De grote weefsels bestaan uit bloemen, planten (granen en maïskolven), vlinders en vliegen. Soms zijn ze aangevuld met Franse teksten als ‘Comme si de rien n’était’ en ‘Ne m’oubliez pas svp’. De werken zijn zeer fijn en aan de hand van verschillende technieken gewoven en stralen een gevoel van rijkdom en luxe uit. Ze zijn op een eigentijdse manier Barok te noemen vanwege de overvloed aan kleur, vorm en materiaal. En dan plotseling is er een stoel, een vaas of een geometrisch patroon dat opduikt, tussen alle organische versieringen. Sommige kleden hangen of liggen - gedeeltelijk - onder en boven elkaar en bepalen de sfeer van de ruimte door hun grote afmetingen en uitstraling. Het zijn unieke kunstwerken die als schilderij aan de muur, als tapijt op de vloer of als beddensprei de sfeer van een ruimte bepalen. Ik ervaar ze als een ode aan de natuur en aan natuurlijke materialen en traditionele technieken. Terwijl ik ernaar kijk geniet ik van de warme schoonheid die ervan uit gaat en realiseer ik me hoe fijn het is je omringd te voelen door stoffen die ook nog eens kunst zijn. Want draai de sprei of het tapijt maar eens om en voilà, de met potlood geschreven handtekening en datum van ‘Les Monseigneurs’ maken het object compleet en uniek.

(Bruthaus Gallery)

Siegfried Woldhek

0 Media items ᛫ 5 Beschikbare kunstwerken

1 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

We kennen haar allemaal: Angela Merkel. De dominee’s dochter uit de voormalige DDR die uitgroeide tot de - kunnen we wel stellen - enige staatsvrouw die Europa rijk is. Een politicus met een missie. Je hoeft het niet met haar eens te zijn, maar ze dwingt respect af: door haar gedrevenheid en idealisme. Als zij zegt ‘Wir schaffen das’ bedoelt ze ook ‘Wir schaffen das’ en neemt ze de consequenties van haar keuzes, althans, voor zover mogelijk. Geen draaikonterij of achterkamertjespolitiek wat haar betreft. Een onopvallende verschijning maar van groot formaat. En precies zo wordt ‘Angie’ - zoals ze door haar fans genoemd wordt - door Siegfried Wolhek (1951) afgebeeld. De eenvoud van het portret waar ze zich - de handen tegen elkaar, de blik naar beneden gericht - lijkt op te maken voor een toespraak waarin ze zich hard moet maken voor de Europese Unie, de vluchtelingen of andere zaken die haar aan het hart gaan, straalt van het doek af. Niet gehinderd door sieraden of opvallende kledij, zonder context of betekenisvolle details wordt Merkel neergezet als de persoon die ze is: een aan de buitenkant ‘gewone’ vrouw die opvalt door haar houding, letterlijk en figuurlijk. De zorgelijke, inwaarts gekeerde blik die haar innerlijke worsteling en vechtlust illustreert samen met de tegen elkaar gevouwen handen illustreren feilloos waar ze voor staat: het bewaren van de Europese Unie. Eigenlijk is het schilderij een ingetogen portret van een smeekbede. Intrigerend.

(Galerie Lieve Hemel)

Alain Biltereyst

2 Media items ᛫ 8 Beschikbare kunstwerken

1 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

De panelen op zeefdrukken van Alain Biltereyst ( 1969) zijn altijd van klein formaat. Meestal 23 x 17,4 cm. De vormentaal is grafisch. Laag op laag geschilderd, vaak in bauw en okertinten op een wat grijzige achtergrond. Geometrische en hoekige vormen als waren het fragmenten van letters of logo’s stapelt hij op elkaar of positioneert hij naast elkaar waardoor er een bepaald ritme ontstaat. Ieder schilderij weer anders. Je voelt dat de abstracte vormen hun oorsprong vinden in iets uit de realiteit. Dat het delen of elementen zijn van iets groters dat verder gaat dan het doek. De lijnen en vlakken lijken immers niet op mentale constructies maar op abstracties van bestaande beeldtaal. Soms rijden er van die vrachtauto’s voorbij met grote logo’s. Biltereyst’s werken lijken daarop maar dan zonder de oorspronkelijke betekenis die immers verloren is gegaan. Maar ons urbane leven, waar transport en commercie een groot deel van uitmaken, ligt ten grondslag aan deze panelen die daarmee hun roots in de popart hebben. Hoe klein ze ook zijn, deze industrieel aandoende, handgeschilderde panelen ademen een moderne, eigentijdse sfeer. Ze zijn strak en minimaal geschilderd maar ze hebben ‘soul’.

(Baronian Xippas)

Don't Buy This Piece, Your Place Is Not Nice Enough

Tom Volkaert

4 Media items ᛫ 13 Beschikbare kunstwerken

1 shows ᛫ 2 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

De soms roestig ogende dan weer blinkend geglazuurde keramische beelden van Tom Volkaert (1989) lijken door hem te zijn opgegraven en zonder te zijn schoongemaakt of eventueel gerestaureerd aan het publiek ten toon gesteld. Iets is wat het is en doe het er maar mee, lijkt hij daarmee te willen zeggen. En toch, ze wekken mijn belangstelling omdat ze een bepaalde schoonheid uitstralen die ik niet kan benoemen maar wel voel. De objecten lijken soms te verwijzen naar beelden uit de prehistorie of de Romeinse tijd, dan weer naar buitenaardse wezens of elementen uit het leven van de Flintstones maar één ding is zeker: je hebt nog nooit zoiets gezien want daarvoor zijn de vormen te grillig en is de combinaties van technieken en materialen te ongewoon. De wijze waarop Volkaert de beelden groepeert is een kunstwerk op zich. Het industriële karakter van de cementen sokkels die hij op bouwmarkten vindt dragen de ondefinieerbare objecten of ‘wezens’ en geven ze daarmee een dramatisch karakter. En dan die klok die af en toe terugkeert. Waar komt die vandaan? Wat wil de kunstenaar ermee? Het lijkt juist alsof het element tijd geen vat heeft gehad op deze kunstobjecten. Ze zijn tijdloos, lijken zomaar, ergens te zijn ontstaan. Toch voel je dat er een brein zit achter deze objecten en monsters, goden en godinnen die refereren aan een - zo nu en dan dystopisch aandoende - wereld van voor of na het mensdom. It’s a strange world, isn’t it?

(Everyday Gallery)

Patrizio Di Massimo

0 Media items ᛫ 2 Beschikbare kunstwerken

0 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

‘Heels on Me’ is een spannende titel voor een schilderij, van de hand van de Italiaanse, in London woonachtige Patrizio Di Massimo (1983), dat in een preutse tijd, onze tijd, gemaakt werd. Een man op handen en voeten, schaars gekleed in slechts een hemd en met fuchsia gekleurde sokken aan. Zijn derrière hoog in de lucht. Het hoofd is afwezig. Op de onderkant van zijn rug rust een schoenzool en op zijn rechterbil de naaldhak van de rijglaars van de Meesteres, compleet met zwarte handschoen en zweepje (?). Ook zij heeft geen hoofd. Het tafereel speelt zich af op een granieten of linoleum tegelvloer en tegen de achtergrond van een groen met goud, Franse Lelie-achtig behang. Er wordt van alles gesuggereerd maar behalve de positie van beide personen is er niets te zien. De omgeving zou net zo goed een boudoir als een hotel- of huiskamer kunnen zijn maar wat doet het ertoe? Een schilderij over macht en onderdrukking, seksualiteit en fantasie waarbij de gedomineerde, getuige de titel, de kunstenaar zelf is. Toch een leuk voorbeeld van een zelfportret. Zonder hoofd (dus eigenlijk kan het iedereen zijn) en niet gespeend van enige zelfspot. Een klassiek geschilderd kunstwerk met een eigentijdse feel doordat de voorstelling zo gestileerd en gestript van onbeduidende details is. Ik ben meteen nieuwsgierig geworden naar zijn andere werk.

(rodolphe janssen)