Inloggen
Registreren
NL
Collecties
Manuela Klerkx
Het einde van een veelbewogen jaar in 6 werken
Het is alweer december. De laatste maand van het jaar. Een decembermaand anders dan anders. Het is immers de laatste maand van een ongewoon jaar: Sinterklaas was anders dan anders, Kerst zal niet zijn zoals in voorafgaande jaren, om over Oud & Nieuw maar te zwijgen. Je voelt en ziet het aan alles: de etalages zijn minder uitbundig, de kerstversiering is soberder en het koopgedrag is grotendeels verplaatst van offline naar online. Tegenover het aantal kerstborrels dat drastisch is afgenomen staat het groeiend aantal kraampjes op de grachten waar je met een glas dampende Glühwein of een kop hete chocola een praatje kunt maken met een toevallige passant of een toerist die ook zin heeft in een drankje en gezelligheid op een veilige 1,5 meter afstand. Iedereen lijkt meer tijd te hebben en er lijkt weer meer aandacht te zijn voor elkaar. Of vergis ik me nu en zie ik iets over het hoofd? En zal het leven na Covid weer doorgaan alsof er niets gebeurd is? Hoe dan ook is mijn wens voor het nieuwe jaar dat alle pijn en verdriet die door Covid zijn geleden tot het verleden zullen behoren, en dat we al het goede dat we aan de gevolgen van het virus hebben overgehouden zullen koesteren. Dat we weer kunnen genieten van musea (die niet meer overvol zijn), galeries en kunstbeurzen, van restaurants, bioscopen en theaters die genoeg ruimte bieden om je buurman/vrouw niet onbedoeld tot last te zijn. Deze gevoelens tussen hoop en vrees die ik aan dit jaar heb overgehouden zal ik illustreren aan de hand van de volgende zes kunstwerken:
1 Media items ᛫ 27 Beschikbare kunstwerken
4 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 2 Aanbevelingen
In Metropolis M schrijft Malou Koster het volgende over het werk van Natascha Libbert: ‘Libberts werk scherpt de blik ten aanzien van een onderwerp dat voor ons allemaal heel actueel en zorgwekkend is. Ze nodigt uit om de verschijnselen niet zomaar te accepteren, beter te letten op de details en de structuren erachter. Als het om het klimaat gaat is waakzaamheid geboden, ook die van het oog dat in een tentoonstelling naar een foto kijkt.’ Waakzaamheid en oplettendheid om het oplopen van een virus te voorkomen zijn termen die het jaar 2020 zo ongeveer samenvatten. Maar wat gebeurt er als we die kwaliteiten inzetten voor onze kijk op het leven, de omgang met elkaar, de dieren en de planeet? Libbert’s werk gaat over beschadiging en veerkracht, en de - vaak verwoestende - invloed van de mens op de natuur. Covid echter heeft echter de verwoestende invloed van de natuur op de mens laten zien. Zo’n miljoenen jaren oud mini organisme kan op elk moment toeslaan en waar zijn we dan? Waakzaamheid en oplettendheid zijn altijd en overal geboden: soms om niet ziek te worden en te overleven, van wat kunst en het leven zelf aan moois te bieden heeft.
0 Media items ᛫ 8 Beschikbare kunstwerken
1 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
Hoe subtiel ook, aan de horizon gloort de dageraad. Na de donkere nacht, met haar ‘Indigo Moon’, breekt de dag aan. De eerste zonnestralen, aanvankelijk nog bleek en aarzelend, zullen weldra doorbreken en de wereld kleuren. De Italiaanse, in Gent woonachtige, kunstenares Roberta Gigante houdt van het moment waarop iets nog niet duidelijk gedefinieerd is, nog niet heel is. Dat kortstondige moment waarop iets nog niet of niet meer samenvalt met zichzelf. Gigante is ‘sterk gefascineerd door alles wat niet (onmiddellijk) zichtbaar is, in interne of vergeten vormen, in kleine verhalen en in het plezier van de verwondering in het alledaagse. Ideeën, beelden en verhalen die haar komen aanwaaien, vormen het vertrekpunt van studie, onderzoek en ontwikkeling binnen verschillende disciplines.’ (bron: databank.kunsten.be) Breekbaarheid, kwetsbaarheid, dynamiek en tijdelijkheid lijken haar meer te interesseren dan begrippen als perfectie, vastheid en zekerheid. In het afgelopen jaar zijn wij ons, na decennia, weer bewust geworden van onze kwetsbaarheid en de tijdelijkheid van het leven. Vragen over ziekte en dood maken weer deel uit van het dagelijks leven en confronteren ons met de betrekkelijkheid en de grenzen van het menselijke brein dat weliswaar veel, maar ook veel niet kan oplossen. In plaats van terugdeinzen voor deze wetenschap, celebreert Roberta Gigante kwaliteiten als mysterie, kwetsbaarheid en tijdelijkheid in al hun eenvoud: een geschilderd boeketje bloemen (of eerder de suggestie ervan), een ruimte die wordt gedefinieerd door een choreografie van gekleurde verfspatten. Het is alsof ze wil zeggen: ‘Kijk naar wat er is en zie de schoonheid ervan in, hoe kortstondig of klein ook, en ondanks alles.’
(Galerie: Kristof de Clercq Gallery)
(Galerie: Kristof de Clercq Gallery)
Marthe Wéry
1 Media items ᛫ 10 Beschikbare kunstwerken
0 shows ᛫ 3 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
Tijd. Ik denk dat ons besef van tijd het afgelopen jaar is veranderd. We jakkeren en haasten minder. Vragen ons eerder af: moeten we echt de auto in en de deur uit of hoeft het niet? Moet ik echt naar kantoor voor een meeting of kan ik het met Zoom af? Het antwoord komt er vaak op neer dat we net zo goed thuis kunnen blijven omdat het anders kan dan we gewend waren, of omdat het simpelweg niet hoeft. Met als gevolg dat we minder stress ervaren, de files minder lang zijn, we meer tijd hebben om met onze naasten, of alleen door te brengen. Vaak heerlijk, soms moeilijk of confronterend. Meer dan voorheen is het hebben
van een ‘thuis’ een basisbehoefte geworden. We gaan minder op vakantie of niet, en zitten dus meer dan ooit, inderdaad, thuis: vluchten kan niet meer. Als je je opgesloten voelt, onbegrepen of onvrij, bieden de werken van Marthe Wéry troost. Vooral deze zacht- en oud roze potloodtekeningen op papier. De kleuren en de textuur van het oppervlak ervaar ik als zacht. Bijna als een tapijt. Samen met Agnes Martin en een klein aantal anderen was Wéry de enige vrouwelijke kunstenaar die deel uitmaakte van de tentoonstelling ‘Fundamentele Schilderkunst’ die in 1975 werd gehouden in het Stedelijk Museum in Amsterdam en waarbij basisprincipes als vorm, kleur, formaat en schildertechniek centraal stonden. Omdat deze meestal het resultaat waren van een vast denkpatroon riepen de getoonde schilderijen vaak een strenge, minimalistische esthetiek op. Wéry verzette zich tegen die, wat ze noemde, ‘dogmatische’ benadering van de constructivisten en geometrische kunstenaars die haar aanvankelijk inspireerden. Vanaf het midden van de jaren ’70 zou zij zich toeleggen op tekenkunst gebaseerd op lijnen die al doende op het papier tot stand kwamen en dus niet als resultaat van een mentaal proces. De schilderkunst zou zij nooit loslaten, maar het concept van een compositie zou zij vervangen door het structureren van het hele oppervlak en het strenge karakter van de lijn zou zij inruilen voor het sferische karakter van kleur. De warme eenvoud en integriteit van haar beeldtaal komen met name tot uiting in de monochromen waarmee ze doorbrak in de jaren ’80. En ja, daarbij kan een mens zich ‘thuis’ voelen.
(Galerie: Geukens & De Vil)
van een ‘thuis’ een basisbehoefte geworden. We gaan minder op vakantie of niet, en zitten dus meer dan ooit, inderdaad, thuis: vluchten kan niet meer. Als je je opgesloten voelt, onbegrepen of onvrij, bieden de werken van Marthe Wéry troost. Vooral deze zacht- en oud roze potloodtekeningen op papier. De kleuren en de textuur van het oppervlak ervaar ik als zacht. Bijna als een tapijt. Samen met Agnes Martin en een klein aantal anderen was Wéry de enige vrouwelijke kunstenaar die deel uitmaakte van de tentoonstelling ‘Fundamentele Schilderkunst’ die in 1975 werd gehouden in het Stedelijk Museum in Amsterdam en waarbij basisprincipes als vorm, kleur, formaat en schildertechniek centraal stonden. Omdat deze meestal het resultaat waren van een vast denkpatroon riepen de getoonde schilderijen vaak een strenge, minimalistische esthetiek op. Wéry verzette zich tegen die, wat ze noemde, ‘dogmatische’ benadering van de constructivisten en geometrische kunstenaars die haar aanvankelijk inspireerden. Vanaf het midden van de jaren ’70 zou zij zich toeleggen op tekenkunst gebaseerd op lijnen die al doende op het papier tot stand kwamen en dus niet als resultaat van een mentaal proces. De schilderkunst zou zij nooit loslaten, maar het concept van een compositie zou zij vervangen door het structureren van het hele oppervlak en het strenge karakter van de lijn zou zij inruilen voor het sferische karakter van kleur. De warme eenvoud en integriteit van haar beeldtaal komen met name tot uiting in de monochromen waarmee ze doorbrak in de jaren ’80. En ja, daarbij kan een mens zich ‘thuis’ voelen.
(Galerie: Geukens & De Vil)
Sybille Pattscheck
1 Media items ᛫ 0 Beschikbare kunstwerken
2 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
Na bijna een jaar niet in zuid-Italië te zijn geweest hunker ik naar de Mediterrane zee met haar diep blauwe of warm oranje luchten waartegen de knalwitte huizen nog witter lijken. En het draait allemaal om licht. Iets dat we in Noord-Europa het grootste deel van de tijd moeten ontberen. We slikken vitamine D of gaan voor een warmtelamp zitten om een gebrek aan zonlicht te compenseren en sombere gevoelens, die donkere of mistige dagen nu eenmaal oproepen, te verjagen. Sybille Pattscheck (woont en werkt in Keulen) is met haar werk in staat een atmosfeer van licht en kleur op te roepen waarin je je letterlijk kunt verliezen. Dankzij het gebruik van transparante was (op hout, glas of plexiglas) en een optische kleurmenging worden kleur en licht een fluctuerende visuele ervaring. Als ik licht en kleur gedurende langere tijd mis is het voldoende me onder te dompelen in een ruimte met haar grote monochromen, die zich kenmerken door de unieke werking tussen het oppervlak en de randen: ‘De kleur van de rand vloeit naar het kleurveld van de afbeelding en creëert een diffuse kleurenruimte met grenzeloze diepte. De schildering van de rand verschijnt in het beeldvlak als een gekleurde, immateriële lichte substantie die de leegte verlicht.’ En daarmee het leven zelf. Vooral op dagen die worden bepaald door heimwee naar de Méditerranée , zo blauw, zo blauw…
(Galerie: Galerie van de Berge)
(Galerie: Galerie van de Berge)
Tanja Smit
0 Media items ᛫ 0 Beschikbare kunstwerken
0 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
De ‘tekstwerken’ van Tanja Smit illustreren mijn gevoel van het afgelopen jaar, namelijk dat bestaande patronen en denkwijzen, gebeurtenissen en verlangens, ervaringen en gedachten door Covid ter discussie staan en plaats moeten maken voor nieuwe. De wereld is definitief veranderd. Een virus dat miljoenen jaren sluimert kiest zijn momentum. En niet zomaar, maar volgens de wet van de natuur. En daaraan kunnen wij ons alleen maar onderwerpen en in het beste geval aanpassen. Alle waarden en normen lijken opeens op scherp te zijn. Want wat is het belang van economische groei als bijna de hele wereld met een mondkap moet lopen? Wat is de waarde van mooi zomerweer als ten gevolge van de temperatuurstijging exotische insecten als de tijger mug ons land bereiken en dodelijke virussen overbrengen? Met haar handmatige interventies in kranten, tijdschriften en boeken - waarbij teksten gedeeltelijk of geheel verdwijnen - ontdoet Smit bestaande feiten en gebeurtenissen, meningen en gedachten van hun oorspronkelijke betekenis. We zien geen samenhang meer, bestaande connecties en verbanden zijn verdwenen. Maar treur niet, lijkt Smit te willen zeggen, want met haar anarchistische ingrepen creëert zij ruimte voor nieuwe betekenissen, ideeën en opvattingen die weleens beter zouden kunnen aansluiten bij onze tijd. Daarom biedt haar kunst hoop. Spelenderwijs, al tekenend, overleven we. Zolang we maar durven loslaten, overschilderen en meeveren.
(Galerie: Galerie Helder)
(Galerie: Galerie Helder)