1 Media items ᛫ 6 Beschikbare kunstwerken
0 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
De miniatuur installatie ’Lockdown Love’ van de Amerikaanse in Berlijn woonachtige kunstenares Tracey Snelling (1970) stal mijn hart at first sight toen ik het zag in de galerie van Cokkie Snoei. Snelling was als kind al gefascineerd door films van regisseurs als Buñuel, Wim Wenders en David Lynch. De ambigue, unheimliche atmosfeer die hun films kenmerkt zie je terug in haar werk; van kleine objecten tot enorme en complexe installaties waaruit haar belangstelling voor mensen, cultuur en politiek spreekt. Als kind bezochten zij en haar vader vaak bioscopen en drive-ins. De herinneringen aan haar kindertijd in de VS houdt ze in haar werk levend. Terwijl ik ernaar kijk bekruipt me het gevoel naar een poppenhuis te kijken. Ik maak mijn eigen verhaal terwijl ik denk aan leegstaande hotels en restaurants in verband met Covid, smeltende sneeuwkappen in verband met de klimaatcrisis en mensen die hunkeren naar liefde, een aanraking of een hug terwijl ze thuis zitten te Netflixen of, waarom niet, naar ‘Paris-Texas’ van Wim Wenders kijken, wachtend op een levering van het thuisbezorgrestaurant. Unheimlich is de sfeer nog steeds, anno 2020, maar niet zozeer op het doek als wel in de realiteit, thuis op de bank.
(Cokkie Snoei)