Inloggen
Registreren
NL
Collecties
Petra Heck
Zeven kunstenaars over de vraag 'who cares?'
Curator Petra Heck heeft haar sporen in de kunstwereld verdiend. Sinds begin 2019 is zij werkzaam als curator bij Stichting NDSM-werf in Amsterdam Noord. Een uitdagende plek waarbij stedelijke ontwikkeling, kunst, architectuur en experiment samenkomen op een uitgestrekte en rauwe plek. Een voormalige scheepswerf, de plek waar Dogtroep fameus locatietheater maakte, waar veel kunstenaars en initiatieven als Sexyland hun plek hebben. In de jaren als curator bij NIMk (Nederlands Instituut voor Mediakunst) werkte zij veel met kunstenaars die experimenteerden met video en nieuwe media.
Petra’s onafhankelijke geest en sociale betrokkenheid maken dat zij altijd op zoek is naar de relatie tussen beeldende kunst en (elektronische) muziek en ontwikkelingen in de samenleving, de sociaalpolitieke context. Vragen als ‘hoe verbind je verleden, heden en toekomst op een plek en behoud je 'ruimte' voor de stad, voor creativiteit en experiment?’ houden haar bezig en stimuleren haar na te denken over het creëren van plekken waar uiteenlopende stemmen klinken en waar verschillende disciplines en doelgroepen, urban arts en groen bij elkaar komen.
Who Cares? Door Petra Heck
“I have been thinking about that: how sometimes we have to stop what we are doing to feel the true impact of something, to let our bodies experience that impact, the fury of an escalating injustice, a structure as well as an event; a history, an unfinished history. Sometimes to sustain your commitments you stop what you are doing.” - Sara Ahmed
Vooral tijdens de lockdown, maar nu nog steeds wordt super zichtbaar wie het meest kwetsbaar zijn in de samenleving, wie het hardst getroffen zijn in deze crisis. Het gedwongen 'nietsdoen' gold maar voor weinigen, en was dan vooral een 'luxe' positie die zeker niet op iedereen van toepassing was. Ook leverde de social distancing, wat eigenlijk eerder physical distancing was, veel stress en eenzaamheid op bij ouderen, alleenstaanden en jongeren.
Maar ik denk dat iedereen op een bepaalde manier wel 'verstoord' is geraakt in zijn denken en handelen door deze tijd. Daarbij werd met Covid-19 overduidelijk dat de verstoorde relatie tussen mens en natuur, de industrialisatie en globalisatie een grote rol speelden en opnieuw zal spelen voor toekomstige pandemieën of ander disruptief 'natuur' geweld. Er is een urgentie om dingen drastisch anders aan te pakken, om een nieuwe balans te vinden.
Dit inspireerde mij tot de volgende selectie kunstwerken waarin losjes sociaal-politieke noties, persoonlijke verhalen en vooral 'care' centraal staan. Ik koos werken waarbij systemische processen, machtsstructuren en onderdrukking op een vaak zeer persoonlijke manier belicht of aangepakt worden: zorg voor de ander, jezelf, de planeet, op een soms schijnbaar 'onproductieve' manier.
Petra’s onafhankelijke geest en sociale betrokkenheid maken dat zij altijd op zoek is naar de relatie tussen beeldende kunst en (elektronische) muziek en ontwikkelingen in de samenleving, de sociaalpolitieke context. Vragen als ‘hoe verbind je verleden, heden en toekomst op een plek en behoud je 'ruimte' voor de stad, voor creativiteit en experiment?’ houden haar bezig en stimuleren haar na te denken over het creëren van plekken waar uiteenlopende stemmen klinken en waar verschillende disciplines en doelgroepen, urban arts en groen bij elkaar komen.
“Ik houd van context-specifiek werken en van wat activisme op zijn tijd.
Een zekere lichtheid en humor vind ik daarbij wel prettig.”
Een zekere lichtheid en humor vind ik daarbij wel prettig.”
Who Cares? Door Petra Heck
“I have been thinking about that: how sometimes we have to stop what we are doing to feel the true impact of something, to let our bodies experience that impact, the fury of an escalating injustice, a structure as well as an event; a history, an unfinished history. Sometimes to sustain your commitments you stop what you are doing.” - Sara Ahmed
Vooral tijdens de lockdown, maar nu nog steeds wordt super zichtbaar wie het meest kwetsbaar zijn in de samenleving, wie het hardst getroffen zijn in deze crisis. Het gedwongen 'nietsdoen' gold maar voor weinigen, en was dan vooral een 'luxe' positie die zeker niet op iedereen van toepassing was. Ook leverde de social distancing, wat eigenlijk eerder physical distancing was, veel stress en eenzaamheid op bij ouderen, alleenstaanden en jongeren.
Maar ik denk dat iedereen op een bepaalde manier wel 'verstoord' is geraakt in zijn denken en handelen door deze tijd. Daarbij werd met Covid-19 overduidelijk dat de verstoorde relatie tussen mens en natuur, de industrialisatie en globalisatie een grote rol speelden en opnieuw zal spelen voor toekomstige pandemieën of ander disruptief 'natuur' geweld. Er is een urgentie om dingen drastisch anders aan te pakken, om een nieuwe balans te vinden.
Dit inspireerde mij tot de volgende selectie kunstwerken waarin losjes sociaal-politieke noties, persoonlijke verhalen en vooral 'care' centraal staan. Ik koos werken waarbij systemische processen, machtsstructuren en onderdrukking op een vaak zeer persoonlijke manier belicht of aangepakt worden: zorg voor de ander, jezelf, de planeet, op een soms schijnbaar 'onproductieve' manier.
2 Media items ᛫ 5 Beschikbare kunstwerken
1 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 1 Aanbevelingen
Vlak na de 'intelligente lockdown' initieerde ik samen met Margarita Osipian twee radio broadcasts rond het thema ‘The Power of Doing Nothing’. Een van de twee (ism Radna Rumping en JaJaJaNeeNeeNee) bevatte kunstproducties waarbij we luisteraars in schijnbaar 'onproductieve' staat probeerden te brengen terwijl ze tegelijkertijd over de 'productieve' of kracht van slaap of nietsdoen verhaalden. Een van de eerste werken die Margarita en mij inspireerden toen we een jaar eerder nadachten over 'The Power of Doing Nothing' was 'Poging tot een Dutje’ van Emmeline de Mooij.
Emmeline de Mooij onderzoekt thema’s als eenzaamheid, de verwijdering van het lichaam uit sociale processen, zorg, onderhoud en reparatie, spa- en wellness cultuur, ‘emotional labor’ en het ‘onvermogen tot het uitzetten van de stand-by-knop’. Hoewel dit zeer herkenbare onderwerpen zijn – zeker voor mij, als moeder van 2 kinderen van 7 en 9 - liggen ze vaak lastig binnen de wereld van de beeldende kunst. Emmeline verwerkt deze thema’s op een poëtische en humoristische manier.
Emmeline de Mooij onderzoekt thema’s als eenzaamheid, de verwijdering van het lichaam uit sociale processen, zorg, onderhoud en reparatie, spa- en wellness cultuur, ‘emotional labor’ en het ‘onvermogen tot het uitzetten van de stand-by-knop’. Hoewel dit zeer herkenbare onderwerpen zijn – zeker voor mij, als moeder van 2 kinderen van 7 en 9 - liggen ze vaak lastig binnen de wereld van de beeldende kunst. Emmeline verwerkt deze thema’s op een poëtische en humoristische manier.
4 Media items ᛫ 23 Beschikbare kunstwerken
5 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 1 Aanbevelingen
Rory Pilgrim is een kunstenaar met een zeldzaam authentieke en sensitieve stem binnen de beeldende kunst. Hij werkt vaak intensief samen met uiteenlopende groepen om uiteindelijk een werk te realiseren. Juist door de uitwisseling van ideëen, vriendschappen, informatie is deze samenwerking van cruciaal belang. Rory houdt zich bezig met emancipatoire zaken en probeert de manier waarop we samenkomen, praten, luisteren en strijden voor sociale verandering uit te dagen door het delen van persoonlijke ervaringen via intensieve workshops.
Geïnspireerd door de feministische denker Donna Haraway, mijdt hij binaire tegenstellingen en afgebakende categorieën en verkent hij liever hun grenzen en raakvlakken. Ook focust de kunstenaar zich op gemeenschappelijkheid in plaats van individualisme en heeft zijn benadering een uiterst persoonlijk karakter. Zo verhaalt zijn film ‘The Undercurrents’ over klimaatactivisten en de zorg voor de wereld, maar de aandacht ligt uiteindelijk op het huis dat een toevluchtsoord lijkt te vormen voor de hoofdpersonen. De film suggereert een verband tussen de aarde die aandacht en bescherming behoeft en de jongeren die een thuis nodig hebben voor intimiteit, veiligheid en hun toekomst. Rory betrekt de betrokkenen tijdens het proces voor het maken van de film op een intensieve en authentieke manier, om ook daar die veiligheid en geborgenheid te bieden. Het (te) grote vraagstuk ‘milieu-activisme’ maakt Rory in een film als deze op een voor hem kenmerkende wijze intiem, persoonlijk en benaderbaar.
Geïnspireerd door de feministische denker Donna Haraway, mijdt hij binaire tegenstellingen en afgebakende categorieën en verkent hij liever hun grenzen en raakvlakken. Ook focust de kunstenaar zich op gemeenschappelijkheid in plaats van individualisme en heeft zijn benadering een uiterst persoonlijk karakter. Zo verhaalt zijn film ‘The Undercurrents’ over klimaatactivisten en de zorg voor de wereld, maar de aandacht ligt uiteindelijk op het huis dat een toevluchtsoord lijkt te vormen voor de hoofdpersonen. De film suggereert een verband tussen de aarde die aandacht en bescherming behoeft en de jongeren die een thuis nodig hebben voor intimiteit, veiligheid en hun toekomst. Rory betrekt de betrokkenen tijdens het proces voor het maken van de film op een intensieve en authentieke manier, om ook daar die veiligheid en geborgenheid te bieden. Het (te) grote vraagstuk ‘milieu-activisme’ maakt Rory in een film als deze op een voor hem kenmerkende wijze intiem, persoonlijk en benaderbaar.
3 Media items ᛫ 24 Beschikbare kunstwerken
6 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 1 Aanbevelingen
Ook Melanie Bonajo werkt vaak intensief samen met groepen mensen of kinderen en laat zich door hen inspireren voor bepaalde ideeën of een manier van leven. Een leefwijze die vaak buiten het kapitalisme valt. De gevolgen van deze manier van leven maakt Melanie inzichtelijk, en past die vervolgens toe op haar eigen ideeën over wat er volgens haar in de toekomst mogelijk is. Met een gezonde dosis fantasie en humor.
Anarchistisch en bijzonder als ze is, privé en als kunstenaar, gooit Melanie heersende structuren open en gaat ze in op gevoelens van vervreemding die vaak door digitale elementen versterkt zijn: vervreemding van onszelf, de wereld, de natuur, ons lichaam, intimiteit. Melanie nodigt ons uit opnieuw te bezien hoe we naar mensen kijken die anders zijn dan wijzelf, en te reflecteren op bestaande machtsstructuren die bepaalde levens boven die van anderen waarderen. Ze kenmerkt zich door een enorm emancipatoire kracht die ze zeer liefdevol en overtuigend in haar werk tot uiting brengt.
Anarchistisch en bijzonder als ze is, privé en als kunstenaar, gooit Melanie heersende structuren open en gaat ze in op gevoelens van vervreemding die vaak door digitale elementen versterkt zijn: vervreemding van onszelf, de wereld, de natuur, ons lichaam, intimiteit. Melanie nodigt ons uit opnieuw te bezien hoe we naar mensen kijken die anders zijn dan wijzelf, en te reflecteren op bestaande machtsstructuren die bepaalde levens boven die van anderen waarderen. Ze kenmerkt zich door een enorm emancipatoire kracht die ze zeer liefdevol en overtuigend in haar werk tot uiting brengt.
2 Media items ᛫ 7 Beschikbare kunstwerken
4 shows ᛫ 5 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
In het werk 'Mineral Rights, Tveitvangen', bevraagt Lara Almarcegui het eigendomsvraagstuk van de aarde en de grond daaronder. Mineraalrechten zijn van land tot land anders geregeld. Veel bedrijven kochten de rechten op het delven van mineralen uit de grond al op en de race voor het mijnen in de ruimte loopt ook al langer. Vrijwel nergens kun je als privaat individu mineraalrechten verwerven. Het is Lara gelukt om een vierkante kilometer te kopen in Tveitvangen, niet ver van Oslo, waar ze de mineralen uit de grond zou mogen halen. Door het ijzer dat daar in de grond zit en voor de bouw van de meeste huizen gebruikt wordt juist 'niet' op te graven maakt zij inzichtelijk hoe er met grondbezit en het recht op delven omgegaan wordt. Lara maakt invoelbaar hoe we omgaan, handelen en reageren op onze omgeving.
0 Media items ᛫ 6 Beschikbare kunstwerken
0 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
Neo Matloga maakt collages/schilderijen met karakters die een hybride uiterlijk hebben. De gezichten zijn bij elkaar gezette stukken foto's van vrienden, familie en bekende Zuid-Afrikaanse figuren uit de politiek en kunst. De gezichten 'kloppen' hierdoor niet meer. Ogen, monden en oren zijn uit verhouding. Huidskleuren lopen abrupt in elkaar over. Ook andere elementen zijn vreemd misplaatst alsof de figuren continu zouden kunnen gaan veranderen. De kunstenaar schreef zelf over zijn serie 'Black collages' (2018): ‘if there’s a possibility that a black face is seen as a distortion, what I’m saying is, OK, here, you have this image of the distortion, which was already there in your prejudices or racist gaze. The process of cutting, reconfiguring, and collaging facial anatomy is my way of trying to identify with the racist gaze, thereby dis-appropriating its oppressive power.’
3 Media items ᛫ 8 Beschikbare kunstwerken
3 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
Raquel van Haver heeft een rauwe, verhalende en figuratieve schilderstijl die een dagelijkse oorsprong kennen. Geschilderde beelden van haar vrienden in Zuid-Oost, geschilderde scenes die ze tegenkwam op reizen naar Colombia of Zuid-Afrika. Van deze foto's en schetsen maakt Raquel nieuwe werkelijkheden. Hierin wordt je als kijker geconfronteerd met je eigen identiteit (de identiteit van de toeschouwer) en de identiteit van de ander (de gedaante die wordt aanschouwd).
Van Haver is geïnteresseerd in de verscheidenheid van mensen en culturen en hoe deze op elkaar reageren in publieke ruimtes (of juist niet). Ze werkt veel samen met andere kunstenaars, musici, hip-hop producenten en dichters. Zo zit ze nu met een collectief van kunstenaars in een atelierpand een stukje verder op de NDSM richting de nog functionerende scheepsreparatiewerf Damen.
Van Haver is geïnteresseerd in de verscheidenheid van mensen en culturen en hoe deze op elkaar reageren in publieke ruimtes (of juist niet). Ze werkt veel samen met andere kunstenaars, musici, hip-hop producenten en dichters. Zo zit ze nu met een collectief van kunstenaars in een atelierpand een stukje verder op de NDSM richting de nog functionerende scheepsreparatiewerf Damen.
3 Media items ᛫ 8 Beschikbare kunstwerken
1 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 1 Aanbevelingen
Hoewel het bij het werk van Wouter Paijmans enkel lijkt te gaan om de beeldende kwaliteiten van de westerse consumptiemaatschappij gaat hij ook in het maken ervan in op de productie van kleding.
Ik las hierover het volgende dat mij interesseert: 'De kunstenaar ergert zichzelf door tot vervelens toe kopieën van originele textielpanelen te reproduceren. Deze methode om herhaaldelijk hetzelfde te maken introduceert het begrip ‘confectie schilderen’: het gebruik van ‘origineel’ werk als een blauwdruk voor ‘imitaties’. Paijmans fungeert zowel als degene die naait als ook de beheerder van zijn eigen sweatshop.'
Ik las hierover het volgende dat mij interesseert: 'De kunstenaar ergert zichzelf door tot vervelens toe kopieën van originele textielpanelen te reproduceren. Deze methode om herhaaldelijk hetzelfde te maken introduceert het begrip ‘confectie schilderen’: het gebruik van ‘origineel’ werk als een blauwdruk voor ‘imitaties’. Paijmans fungeert zowel als degene die naait als ook de beheerder van zijn eigen sweatshop.'