Inloggen
Registreren
NL
Collecties
Manuela Klerkx
Vijf visies op schilderkunst
‘De fotografie heeft zich zo ontwikkeld
dat zij in staat is om de schilderkunst te bevrijden van
het literaire, het anekdotische en zelfs van het onderwerp.’
Pablo Picasso
Er zijn geen schilders bewegingen meer zoals De Stijl, Cobra of de Transavanguardia. Kunstbewegingen zijn sinds de jaren negentig verdwenen. Ze hebben plaatsgemaakt voor een grote vorm van individualisme en ik ken geen kunstenaar die onder een ‘beweging’ of ‘stroming’ geschaard wil worden. Tenzij, ja, tenzij ze dat verder brengt. Geen kunstenaar kan het tenslotte zonder hulp van buitenaf maken. Zonder zijn broer Theo was Vincent van Gogh waarschijnlijk niet zo beroemd geworden. Ondanks zijn onovertroffen visie en skills. En zonder de charismatische verzamelaar en kunsthandelaar Kahnweiler (Picasso was ‘the shock of his life’) was Picasso’s ster evenmin zo snel gerezen. Inmiddels zijn de galeries de eerste officiële promotoren van het werk van een kunstenaar en blijven ze graag op zoek naar nieuwe talenten die de vloer aan vegen met kunststijlen en -geboden van eerdere generaties en willen ze nieuwe vormen van schilderkunst ontdekken. Ik heb een aantal schilders op een rijtje gezet die, ieder op zijn/haar eigen wijze, een kleine shift teweeg brengen in de eeuwenoude traditie van grote schilders. Een moedig en ingewikkeld proces waarin, zoals Picasso schrijft, de schilderkunst zich bevrijd heeft van ‘het literaire, het anekdotische en zelfs van het onderwerp’, maar wat komt er voor in de plaats? Dat is nog steeds de vraag en daarom blijft schilderkunst zo’n uitdagende en tijdloze kunstvorm. Overigens, interessant weetje, Daniel-Henry Kahnweiler was een fervent tegenstander van abstracte schilderkunst. Zou dat verklaren waarom Picasso zich nooit aan pure abstractie heeft gewaagd? Hoe vrij was hij in werkelijkheid? Stof voor een heel ander artikel…
dat zij in staat is om de schilderkunst te bevrijden van
het literaire, het anekdotische en zelfs van het onderwerp.’
Pablo Picasso
Er zijn geen schilders bewegingen meer zoals De Stijl, Cobra of de Transavanguardia. Kunstbewegingen zijn sinds de jaren negentig verdwenen. Ze hebben plaatsgemaakt voor een grote vorm van individualisme en ik ken geen kunstenaar die onder een ‘beweging’ of ‘stroming’ geschaard wil worden. Tenzij, ja, tenzij ze dat verder brengt. Geen kunstenaar kan het tenslotte zonder hulp van buitenaf maken. Zonder zijn broer Theo was Vincent van Gogh waarschijnlijk niet zo beroemd geworden. Ondanks zijn onovertroffen visie en skills. En zonder de charismatische verzamelaar en kunsthandelaar Kahnweiler (Picasso was ‘the shock of his life’) was Picasso’s ster evenmin zo snel gerezen. Inmiddels zijn de galeries de eerste officiële promotoren van het werk van een kunstenaar en blijven ze graag op zoek naar nieuwe talenten die de vloer aan vegen met kunststijlen en -geboden van eerdere generaties en willen ze nieuwe vormen van schilderkunst ontdekken. Ik heb een aantal schilders op een rijtje gezet die, ieder op zijn/haar eigen wijze, een kleine shift teweeg brengen in de eeuwenoude traditie van grote schilders. Een moedig en ingewikkeld proces waarin, zoals Picasso schrijft, de schilderkunst zich bevrijd heeft van ‘het literaire, het anekdotische en zelfs van het onderwerp’, maar wat komt er voor in de plaats? Dat is nog steeds de vraag en daarom blijft schilderkunst zo’n uitdagende en tijdloze kunstvorm. Overigens, interessant weetje, Daniel-Henry Kahnweiler was een fervent tegenstander van abstracte schilderkunst. Zou dat verklaren waarom Picasso zich nooit aan pure abstractie heeft gewaagd? Hoe vrij was hij in werkelijkheid? Stof voor een heel ander artikel…
Yiyi Chen
0 Media items ᛫ 11 Beschikbare kunstwerken
5 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
Yiyi Chen
Yiyi Chen (China, 1989) ziet zichzelf als een observeerder en op de website van de rietveld Academie, waar ze in 2020 afstudeerde, schrijft ze: ‘Once in a while, I am an outsider of life’. En als je goed naar haar werk kijkt begrijp je precies wat ze daarmee bedoelt. Yiyi is een schilder die mensen en dingen uit ons dagelijks leven observeert, registreert en vervolgens vastlegt op doek of op papier. Spontane momenten, stille ruimtes, alledaagse scènes, objecten of menselijke figuren bekijkt ze met een filosofische blik. Alsof ze aanvoelt wie of wat ‘gezien’ wil worden of in nevelen gehuld wil blijven. De schilderijen lijken soms onvolledig of zelfs enigszins abstract maar voor haar weerspiegelen ze hoe ‘iets’ of ‘iemand’ door haar gezien en gevoeld wordt. Een ‘vaag, kleurloos portret’ is voor even zichtbaar als een ‘kleurrijk bloemenboeket’ en onthult wellicht meer.
Josilda da Conceição Gallery
Yiyi Chen (China, 1989) ziet zichzelf als een observeerder en op de website van de rietveld Academie, waar ze in 2020 afstudeerde, schrijft ze: ‘Once in a while, I am an outsider of life’. En als je goed naar haar werk kijkt begrijp je precies wat ze daarmee bedoelt. Yiyi is een schilder die mensen en dingen uit ons dagelijks leven observeert, registreert en vervolgens vastlegt op doek of op papier. Spontane momenten, stille ruimtes, alledaagse scènes, objecten of menselijke figuren bekijkt ze met een filosofische blik. Alsof ze aanvoelt wie of wat ‘gezien’ wil worden of in nevelen gehuld wil blijven. De schilderijen lijken soms onvolledig of zelfs enigszins abstract maar voor haar weerspiegelen ze hoe ‘iets’ of ‘iemand’ door haar gezien en gevoeld wordt. Een ‘vaag, kleurloos portret’ is voor even zichtbaar als een ‘kleurrijk bloemenboeket’ en onthult wellicht meer.
Josilda da Conceição Gallery
0 Media items ᛫ 6 Beschikbare kunstwerken
0 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
Ted Green
Muziek is een tijdskunst, met hoorbare geluiden, klanken, tonen en melodieën en/of onhoorbare stiltes en pauzes die met elkaar samenvallen of elkaar opvolgen. Hoe visualiseer je zoiets? Ted Green (California, USA, 1963) komt dicht bij het maken van een schilderij alsof hij een geluidloos en tijdloos muziekstuk componeert. Als een melodie bepaalt de golvende lijn de compositie terwijl kleur en visuele elementen de ‘melodie’ begeleiden en een bepaald gevoel oproepen. De herhaling van eenzelfde patroon is typisch voor de wijze waarop hij, op organische wijze, lijn en kleur, beweging en stilstand combineert. Green studeerde aanvankelijk biologie, later ‘fine art’ aan de Universiteit van Californië en behaalde een Master in de schilderkunst bij Markus Lüpertz aan de Kunstacademie in Düsseldorf. Green is tevens co-founder van Plan. d., Produzentengalerie, een toonaangevende artists-run galerie in Düsseldorf, waar hij nog steeds woont en werkt.
EVA STEYNEN GALLERY
Muziek is een tijdskunst, met hoorbare geluiden, klanken, tonen en melodieën en/of onhoorbare stiltes en pauzes die met elkaar samenvallen of elkaar opvolgen. Hoe visualiseer je zoiets? Ted Green (California, USA, 1963) komt dicht bij het maken van een schilderij alsof hij een geluidloos en tijdloos muziekstuk componeert. Als een melodie bepaalt de golvende lijn de compositie terwijl kleur en visuele elementen de ‘melodie’ begeleiden en een bepaald gevoel oproepen. De herhaling van eenzelfde patroon is typisch voor de wijze waarop hij, op organische wijze, lijn en kleur, beweging en stilstand combineert. Green studeerde aanvankelijk biologie, later ‘fine art’ aan de Universiteit van Californië en behaalde een Master in de schilderkunst bij Markus Lüpertz aan de Kunstacademie in Düsseldorf. Green is tevens co-founder van Plan. d., Produzentengalerie, een toonaangevende artists-run galerie in Düsseldorf, waar hij nog steeds woont en werkt.
EVA STEYNEN GALLERY
0 Media items ᛫ 6 Beschikbare kunstwerken
2 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
Ethel Coppieters
Ethel Coppieters (1996, Brussel) behaalde in 2021 haar Master in de schilderkunst. Haar gestileerde portretten van energieke, voluptueuze en krachtige vrouwen lijken het intieme en het universele, verleden en heden te combineren. De vrouwen, waarvan ze de lichaamsverhoudingen op haar eigen grafische en abstraherende wijze deconstrueert, lijken te zijn bevrijd van de bekende en beknellende schoonheidsidealen waaraan generaties vrouwen geacht werden – en nog steeds worden - zich te houden. Ze dragen sokjes en hoge hakken, zwarte leren handschoenen en cowboylaarzen en vertonen alleen, of gezamenlijk, een grote mate van onafhankelijkheid. Concepten als sisterhood, de complexiteit van vrouwelijke (tegenstrijdige ) gevoelens en ervaringen, en de vrouwelijke (eenzame) aanwezigheid in een huiskamer, op een badhanddoek of in een sportzaal vertaalt ze op een verstilde, raadselachtige manier naar het doek. Coppieters’ schilderijen vertonen parallellen met haar - eveneens grafische - muurschilderingen die ze maakt onder de naam Soaz. Geïnspireerd door vrouwen van haar generatie in een alledaagse setting creëert ze filmachtige scènes van topless vrouwen met zwiepende haren in sportbroekjes, of vrouwen die, gezeten in sensuele poses, genoeg lijken te hebben aan zichzelf. Coppieter put uit de klassieke schilderkunst en voegt er hedendaagse, narratieve elementen uit de mode- en sportwereld aan toe.
Valerius Gallery
Ethel Coppieters (1996, Brussel) behaalde in 2021 haar Master in de schilderkunst. Haar gestileerde portretten van energieke, voluptueuze en krachtige vrouwen lijken het intieme en het universele, verleden en heden te combineren. De vrouwen, waarvan ze de lichaamsverhoudingen op haar eigen grafische en abstraherende wijze deconstrueert, lijken te zijn bevrijd van de bekende en beknellende schoonheidsidealen waaraan generaties vrouwen geacht werden – en nog steeds worden - zich te houden. Ze dragen sokjes en hoge hakken, zwarte leren handschoenen en cowboylaarzen en vertonen alleen, of gezamenlijk, een grote mate van onafhankelijkheid. Concepten als sisterhood, de complexiteit van vrouwelijke (tegenstrijdige ) gevoelens en ervaringen, en de vrouwelijke (eenzame) aanwezigheid in een huiskamer, op een badhanddoek of in een sportzaal vertaalt ze op een verstilde, raadselachtige manier naar het doek. Coppieters’ schilderijen vertonen parallellen met haar - eveneens grafische - muurschilderingen die ze maakt onder de naam Soaz. Geïnspireerd door vrouwen van haar generatie in een alledaagse setting creëert ze filmachtige scènes van topless vrouwen met zwiepende haren in sportbroekjes, of vrouwen die, gezeten in sensuele poses, genoeg lijken te hebben aan zichzelf. Coppieter put uit de klassieke schilderkunst en voegt er hedendaagse, narratieve elementen uit de mode- en sportwereld aan toe.
Valerius Gallery
0 Media items ᛫ 9 Beschikbare kunstwerken
7 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
Hans Schuttenbeld
Hans Schuttenbeld (1991, Rotterdam) schildert composities bestaande uit kalligrafische lijnen die door de repetitieve wijze waarop ze zijn aangebracht optische illusies genereren. Het kleurgebruik versterkt de dieptesuggestie ervan. Het proces begint meestal met een serie digitale bewerkingen van zijn abstract kalligrafische tekeningen. De zwart-witte lijnspellen worden gescand, in fotoshop geladen, daar van kleur voorzien en vervolgens in elkaar gewrongen tot een nieuwe compositie. Om de suggestie van vorm en diepte te versterken ‘schildert’ Schuttenbeld delen donkerder en lichter. Schuttenbeld’s psychedelische composities ontstaan door een combinatie van menselijke verbeeldingskracht, techniek en digitale manipulatie. Inmiddels streeft de kunstenaar ernaar deze composities ook handmatig te maken, als een procesmatig onderdeel van de relatie tussen maker - techniek/materiaal – resultaat. Hoe kan een techniek – onder invloed van een idee van de maker - zo gemanipuleerd of gecontroleerd worden dat er verrassende creaties uit voort vloeien? Deze vraag blijft hem als maker uitdagen, evenals de vraag hoe je digitale esthetiek naar de analoge wereld kunt brengen.
Galerie Roger Katwijk
Hans Schuttenbeld (1991, Rotterdam) schildert composities bestaande uit kalligrafische lijnen die door de repetitieve wijze waarop ze zijn aangebracht optische illusies genereren. Het kleurgebruik versterkt de dieptesuggestie ervan. Het proces begint meestal met een serie digitale bewerkingen van zijn abstract kalligrafische tekeningen. De zwart-witte lijnspellen worden gescand, in fotoshop geladen, daar van kleur voorzien en vervolgens in elkaar gewrongen tot een nieuwe compositie. Om de suggestie van vorm en diepte te versterken ‘schildert’ Schuttenbeld delen donkerder en lichter. Schuttenbeld’s psychedelische composities ontstaan door een combinatie van menselijke verbeeldingskracht, techniek en digitale manipulatie. Inmiddels streeft de kunstenaar ernaar deze composities ook handmatig te maken, als een procesmatig onderdeel van de relatie tussen maker - techniek/materiaal – resultaat. Hoe kan een techniek – onder invloed van een idee van de maker - zo gemanipuleerd of gecontroleerd worden dat er verrassende creaties uit voort vloeien? Deze vraag blijft hem als maker uitdagen, evenals de vraag hoe je digitale esthetiek naar de analoge wereld kunt brengen.
Galerie Roger Katwijk
0 Media items ᛫ 7 Beschikbare kunstwerken
2 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
James Aldridge
James Aldridge (1971, Kent, UK) woont samen met zijn gezin in de bossen van Småland in Zweden. Hij luistert graag naar black metal muziek, vanwege de donkere, mystieke symboliek die erin verscholen ligt, kan uren naar vogels kijken en beschouwt kunst als een manier om op intellectueel, emotioneel, artistiek en spiritueel gebied de grenzen van de menselijke psyche, de kosmos en de levende natuur te onderzoeken. Aldridge’ schilderijen getuigen van een illusoir universum waarin dieren, bloemen, planten, decoratieve en new-age achtige elementen en abstracte vormen naast elkaar bestaan. Al snel wordt duidelijk dat we niet zozeer naar een gefantaseerde wildernis kijken maar eerder getuige zijn van een psychologische ruimte waarin fantasie en werkelijkheid, ratio en verbeelding, donker en licht, rust en chaos naast elkaar bestaan in een patchwork van stijlen: van schoolse afbeeldingen van dieren en kunsthistorische verwijzingen (zoals de tulp uit de Vlaamse bloemschilderkunst) tot boomtakken die als prikkeldraad op het doek krioelen en geometrische combinaties van driehoeken en vierkanten. In een interview voor het kunsttijdschrift ‘See All This’ zei Aldridge over zijn werk: ‘Ik onderzoek hoeveel decoratie een beeld aan kan, voordat het eraan ten onder gaat. Representaties van de natuur, zoals afbeeldingen van vogels, staan vaak symbool voor iets anders. Het wordt vanzelf een element in het schilderij. Ik ben benieuwd hoeveel elementen ik met elkaar kan verbinden, zodat ze samen een eenheid vormen, voordat het een grote chaos wordt. Ik houd ervan als kunst en wetenschap elkaar raken; als kunst in het teken staat van de wereld begrijpen, zoals dat in de middeleeuwen heel gebruikelijk was.’
Christian Ouwens Galerie
James Aldridge (1971, Kent, UK) woont samen met zijn gezin in de bossen van Småland in Zweden. Hij luistert graag naar black metal muziek, vanwege de donkere, mystieke symboliek die erin verscholen ligt, kan uren naar vogels kijken en beschouwt kunst als een manier om op intellectueel, emotioneel, artistiek en spiritueel gebied de grenzen van de menselijke psyche, de kosmos en de levende natuur te onderzoeken. Aldridge’ schilderijen getuigen van een illusoir universum waarin dieren, bloemen, planten, decoratieve en new-age achtige elementen en abstracte vormen naast elkaar bestaan. Al snel wordt duidelijk dat we niet zozeer naar een gefantaseerde wildernis kijken maar eerder getuige zijn van een psychologische ruimte waarin fantasie en werkelijkheid, ratio en verbeelding, donker en licht, rust en chaos naast elkaar bestaan in een patchwork van stijlen: van schoolse afbeeldingen van dieren en kunsthistorische verwijzingen (zoals de tulp uit de Vlaamse bloemschilderkunst) tot boomtakken die als prikkeldraad op het doek krioelen en geometrische combinaties van driehoeken en vierkanten. In een interview voor het kunsttijdschrift ‘See All This’ zei Aldridge over zijn werk: ‘Ik onderzoek hoeveel decoratie een beeld aan kan, voordat het eraan ten onder gaat. Representaties van de natuur, zoals afbeeldingen van vogels, staan vaak symbool voor iets anders. Het wordt vanzelf een element in het schilderij. Ik ben benieuwd hoeveel elementen ik met elkaar kan verbinden, zodat ze samen een eenheid vormen, voordat het een grote chaos wordt. Ik houd ervan als kunst en wetenschap elkaar raken; als kunst in het teken staat van de wereld begrijpen, zoals dat in de middeleeuwen heel gebruikelijk was.’
Christian Ouwens Galerie