Inloggen
Registreren
NL
Collecties
Manuela Klerkx
Kunst uit het leven gegrepen (II/II)
‘Jaaaa, dat is uit het leven gegrepen
Ja, dat is uit het leven een greep
Het geluk is altijd met de lepen
Ja, daar zit 'm nou net nou de kneep
Eh, inpakken, wegwezen.’
Ja, dat is uit het leven een greep
Het geluk is altijd met de lepen
Ja, daar zit 'm nou net nou de kneep
Eh, inpakken, wegwezen.’
Farce Majeure, 1968 (https://www.youtube.com/watch?v=cdpLB70bT5Y)
De ouderen onder ons kennen waarschijnlijk allemaal het lied ‘Dat is uit het leven gegrepen’ (1968) van ‘Farce Majeure’, een ‘komisch, satirisch en muzikaal televisieprogramma van de NCRV met Alexander Pola, Fred Benavente, Ted de Braak, Jan Fillekers en Henk van der Horst’, om Wikipedia even te citeren. De eerste uitzending vond plaats op 15 september 1966 en het programma liep onafgebroken door tot 1972. De actualiteit, of liever gezegd, de kritiek daarop heb ik tijdens mijn jeugd niet alleen via Koot & Bie, maar toch zeker ook via de heren van Farce Majeure meegekregen. Ik begreep niet altijd waar de liedjes en de sketches overgingen maar leuk was het wel. Soms een beetje over de rand, of stout. Voor die tijd dan hè? En voor de NCRV. Ik heb het altijd slim gevonden om moeilijke onderwerpen uit het dagelijks leven als een goeie grap, een Farce Majeure, te brengen. Daarom vandaag het tweede deel van de Collectie ‘Uit het leven gegrepen’ waarbij ik inga op het werk van Jan Hoek & Bruin Parry, Wendy Krochmal, Tommy Smits, Koos Busters en Jesse Cremers. Hun werk ‘leest’ als ‘een greep uit het leven’. En daar zit ‘m nou de kneep.
Tommy Smits
0 Media items ᛫ 6 Beschikbare kunstwerken
1 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
Alleen al de titel: ‘Monetje in vijverlijst’ illustreert de manier waarop Smits tegen de groten uit de kunstgeschiedenis aankijkt. Door het diminutief ‘je’ achter zijn naam te plaatsen valt de grote Monet meteen van zijn voetstuk en door de vijver, een van de grootste thema’s waaraan de kunstenaar zijn bekendheid ontleende, als lijst – letterlijk – naar de rand te verbannen lijkt Smits te suggereren dat het allemaal wel meevalt met het belang van deze kunstenaar. Dat Monet echt niet zo bijzonder is, want dat we allemaal wel een ‘Monetje’ kunnen doen met een vijver of een waterlelie, of welk ander onderwerp dan ook. Deze tongue-in-cheek aanpak werkt erg verfrissend en ik kon dan ook een glimlach niet onderdrukken bij de aanblik van dit kleine werkje dat op terloopse wijze de kunstgeschiedenis weet te relativeren.
Vertegenwoordigd door Ballroom Gallery
Vertegenwoordigd door Ballroom Gallery
0 Media items ᛫ 37 Beschikbare kunstwerken
5 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
Koos Buster blinkt uit in het celebreren van alledaagse objecten en gebruiksvoorwerpen door ze te ‘verheffen’ tot iconen van lulligheid. Hoe gewoner en saaier het gebruiksvoorwerp hoe groter zijn behoefte om ze te promoveren tot een symbool van onze consumptiemaatschappij bestaande uit met IKEA spullen volgestouwde huiskamers; door de commercie van schoonmaakmiddelen die schoonmaakacties als ultieme reden van ons bestaan lijken aan te moedigen; en met pinautomaten op iedere hoek van de straat, zogenaamd om het leven van de burger te vergemakkelijken, maar in de praktijk bedoeld om ons in dienst te stellen van de internationale bankenwereld. De ‘humor-om-te-lachen’ kunst van Koos Buster gaat van ‘eenvoudig vrolijk tot scherp satirisch’ evenals dat fantastische televisieprogramma Farce Majeure waar Buster, als hij niet zo laat op zich had laten wachten, niet in had mogen ontbreken.
Vertegenwoordigd door Galerie Vriend van Bavink
Vertegenwoordigd door Galerie Vriend van Bavink
0 Media items ᛫ 4 Beschikbare kunstwerken
2 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
Uit het leven gegrepen zijn ook de kunstobjecten van Jesse Cremers maar op een heel andere manier. Zo maakt hij de voordeur van een Citroën na als kunstobject. Mooi gemaakt van hout, het vakmanschap straalt er vanaf. Maar nee, je kunt de deur niet gebruiken. Het is immers kunst. En dan de wandelende stoel. Een bestaand voorwerp dat door een kleine ingreep niet meer als een onbeweeglijk, functioneel object kan worden beschouwd maar als een stoel, die uit de begrenzing van zijn eigen identiteit is gekropen, en met zichzelf aan de wandel gaat. De tegenstelling tussen wat een stoel is (een stilstaand object) en wat hij suggereert (een bewegend object) kon niet groter zijn. Cremers’ speelse interventies zijn bepaald niet satirisch of kritisch maar refereren wel aan het leven en zijn eigen kijk daarop. Alsof hij zich bij het zien van potloden, trappen, stoelen, whatever, afvraagt: ‘En wat nu als ik dit…, of dat…’ doe. Cremers lijkt zichzelf te willen verwonderen over de eindeloze mogelijkheden die ook maar de kleinste ingreep biedt om de wereld om hem heen naar zijn hand te zetten.
Vertegenwoordigd door Eva.Steynen.Deviation(s)
Vertegenwoordigd door Eva.Steynen.Deviation(s)