Inloggen
Registreren
NL
Collecties
Manuela Klerkx
Van papier naar kunst II/II
In het tweede deel van mijn tweeluik over betekenis van papier in de kunst beschrijf ik het werk van Ado Hamelryck, Jackie Mulder en Charlotte Schrameijer. De abstracte, zwarte tekeningen van Hamelryck vormen een groot contrast met de persoonlijk getinte werken van Mulder en Schrameijer die papier niet alleen als drager maar ook als medium gebruiken. Ondanks hun grote onderlinge verschillen reageren alle drie de kunstenaars in hun werk op wat er in en om hen heen gebeurde en gebeurt. Hadewijck door uit protest juist iedere verwijzing naar de realiteit los te laten en Mulder en Schrameijer door respectievelijk verborgen herinneringen en gevoelens van twijfel en onzekerheid in hun werk toe te laten.
0 Media items ᛫ 7 Beschikbare kunstwerken
4 shows ᛫ 6 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
Ado Hamelryck (1941) studeerde aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Brussel en aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten in Antwerpen. Na een periode van relativerend realisme - met gebruik van kleur - begon hij in 1975 aan een meer bezinnende fase met een terugkeer naar de essentie van de kunst. Deze vond hij in de zogenaamde ‘zwarte monotonie’ bestaande uit verschillende tinten zwart en een eindeloze herhaling van ritmische handelingen op papier. Door het schrijven - of is het tekenen? - te reduceren tot een herhaling van steeds dezelfde tekens heeft zijn werk een sterk meditatief karakter. Hamelryck wilde het gevoelsmatige, subjectieve element in de kunst weglaten door zichzelf te beperken tot het maken van uitsluitend zwarte ‘abstracte schrifturen’ als een reactie op de oppervlakkigheid en de indoctrinaties die onze maatschappij, in zijn ogen, tekenen. Ondanks het weglaten van gevoelsmatige of subjectieve keuze-elementen kent Hamelryck’s werk een grote mate van gevoeligheid en raadselachtigheid die mede door de verschillende tonaliteiten zwart en de diversiteit in de grootte, dikte en intensiteit van tekens worden opgeroepen.
The 'meaningless' writing ensures that all meaning vanishes into 'Nothing'.
Ado Hamelryck
Door het geduldig optekenen van betekenisloze tekens – op papier, in boeken en op houten panelen – krijgt, aldus de kunstenaar, ‘het zinloze zin in de vorm van een zuiver beeld’. Hoewel hij niet meer met kleur werkt beschouwt hij zich zelf nog steeds als een colorist maar dan met enkel en alleen zwart. Hamelryck: ‘Als ik grafiet gebruik, dan metalliseert dat, het vangt licht op en weerkaatst. En licht is kleur. Ik noem mezelf altijd een pianist met een drilboor. Ik boor om dieper en dieper te gaan, in plaats van breed uit te dijen. De herhaling is essentieel.’ Talloze kunstwerken heeft hij inmiddels ‘geschreven’, vol abstracte tekens zonder betekenis. Maar met pure kunst als resultaat.
Vertegenwoordigd door Gallery Sofie Van den Bussche
Ado Hamelryck
Door het geduldig optekenen van betekenisloze tekens – op papier, in boeken en op houten panelen – krijgt, aldus de kunstenaar, ‘het zinloze zin in de vorm van een zuiver beeld’. Hoewel hij niet meer met kleur werkt beschouwt hij zich zelf nog steeds als een colorist maar dan met enkel en alleen zwart. Hamelryck: ‘Als ik grafiet gebruik, dan metalliseert dat, het vangt licht op en weerkaatst. En licht is kleur. Ik noem mezelf altijd een pianist met een drilboor. Ik boor om dieper en dieper te gaan, in plaats van breed uit te dijen. De herhaling is essentieel.’ Talloze kunstwerken heeft hij inmiddels ‘geschreven’, vol abstracte tekens zonder betekenis. Maar met pure kunst als resultaat.
Vertegenwoordigd door Gallery Sofie Van den Bussche
Jackie Mulder
0 Media items ᛫ 31 Beschikbare kunstwerken
2 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen
Jackie Mulder is gefascineerd door de wijze waarop onze hersenen werken als we onze gedachten laten dwalen. Daarbij realiseert ze zich maar al te goed dat niemand volwassen wordt zonder trauma’s met een kleine of een grote t. Vaak beginnen die al in onze kindertijd en voor je het weet beïnvloeden ze je latere leven. Of je dat nu wil of niet. Jackie is zich daarvan terdege bewust en beschouwt haar artistieke proces als een manier om het verleden niet te verdringen maar achter je te laten. Mulder: ‘In een contemplatief proces dat ontstaat door repetitief handwerk creëer ik een eigen wereld, kalmeer ik mijn geest en herstel ik wat beschadigd is.’
Met haar project ‘Thought Trails’, bestaande uit herhalende patronen van aan elkaar gehechte en genaaide foto’s, laat Mulder zien hoe onze hersenen werken als we ze willekeurig laten schakelen tussen heden en verleden, van haarscherp naar wazig. Beelden, in de vorm van foto’s, verbindt ze met de onregelmatigheid van een (meestal) rode draad om uit oude pijnen een nieuwe realiteit te creëren. Mulder: ‘Ik gebruik de onregelmatigheid van de draad om ermee te tekenen als een potlood dat over het beeld meandert. Ik laat de draad verbinden en scheiden als abstractie voor een leven van herinneringen, zoeken en denken.’
Mulder maakt naast fotografie en draad gebruik van technieken en materialen zoals houtskool, stikwerk, bijenwas, inkt, verf en transparante – meestal volledig met de hand geborduurde - zijde. Elementen als tactiliteit en gelaagdheid typeren Mulders werk dat vaak bestaat uit een tussenruimte tussen de voorste en de achterste laag papier waardoor de kijker moet laveren tussen haarscherpe en vage beelden. Precies zoals onze hersenen voortdurend moeten schakelen tussen realiteit en verleden en tussen ervaring en herinnering. Mulder werkt graag in grootformaat en maakt installaties die diepte en lagen aan haar beelden toevoegen. Het liefst laat ze het publiek door haar foto’s en installaties heen lopen alsof ze dwalen in een woud van herinneringen waarbij iedere stap tot verwondering en - wellicht - herkenning leidt.
Vertegenwoordigd door Janknegt Gallery
Met haar project ‘Thought Trails’, bestaande uit herhalende patronen van aan elkaar gehechte en genaaide foto’s, laat Mulder zien hoe onze hersenen werken als we ze willekeurig laten schakelen tussen heden en verleden, van haarscherp naar wazig. Beelden, in de vorm van foto’s, verbindt ze met de onregelmatigheid van een (meestal) rode draad om uit oude pijnen een nieuwe realiteit te creëren. Mulder: ‘Ik gebruik de onregelmatigheid van de draad om ermee te tekenen als een potlood dat over het beeld meandert. Ik laat de draad verbinden en scheiden als abstractie voor een leven van herinneringen, zoeken en denken.’
Mulder maakt naast fotografie en draad gebruik van technieken en materialen zoals houtskool, stikwerk, bijenwas, inkt, verf en transparante – meestal volledig met de hand geborduurde - zijde. Elementen als tactiliteit en gelaagdheid typeren Mulders werk dat vaak bestaat uit een tussenruimte tussen de voorste en de achterste laag papier waardoor de kijker moet laveren tussen haarscherpe en vage beelden. Precies zoals onze hersenen voortdurend moeten schakelen tussen realiteit en verleden en tussen ervaring en herinnering. Mulder werkt graag in grootformaat en maakt installaties die diepte en lagen aan haar beelden toevoegen. Het liefst laat ze het publiek door haar foto’s en installaties heen lopen alsof ze dwalen in een woud van herinneringen waarbij iedere stap tot verwondering en - wellicht - herkenning leidt.
Vertegenwoordigd door Janknegt Gallery