Niemand kan zichzelf zo goed voorstellen als Yves Joris. Daarom laat ik het woord meteen aan hem. Maar niet voordat ik u laten weten dat Yves Joris één van de meest enthousiaste Belgische kunstkijkers en kunstschrijvers is die ik ken. Hij ziet niet alleen alles, maar hij hoort ook alles. Met andere woorden: hij is niet alleen slim, maar ook een goede observator. Neem dat van mij aan wat hij er zelf ook over schrijft. Het woord aan Yves Joris:
‘Als mensen mij vragen om mezelf voor te stellen, is mijn antwoord al meer dan 25 jaar hetzelfde: tijdens kantooruren ben ik bankier en goochel ik met cijfers en buiten kantoortijd vervang ik de wereld van de cijfers voor die in woord en beeld: een mooie zinsnede, een lichtinval die een bepaalde schaduw werpt op de muur of een laatste penseelstreek die ongemerkt droogt op het canvas. Het zijn momenten waarop ik moet denken aan de woorden van de Engelse auteur William Hazlitt: ‘Ik ben niet slim, maar ik houd van observeren.’ Zo zagen miljoenen mensen de appel vallen, maar Newton was de eerste die zich afvroeg waarom. Als freelance observator voor meerdere (online) magazines kun je deze kunstflaneur volgen op zijn dito blog (www.kunstflaneur.be) of op Instagram en meegenieten van zijn bevindingen in de kunstwereld.’
Hoeveel kunstenaars kunnen er zich op beroepen hun naam aan een kleur verbonden te hebben? Yves Klein, die zijn ganse carrière al geïnteresseerd was in monochrome schilderkunst, kwam in 1956 op de proppen met zijn International Klein Blue (IKB). Deze ultramarijne kleur, die zijn handelsmerk werd, was een ode aan de blauwe luchten van Nice. En daar ik dezelfde voornaam deel met de Franse kunstenaar, kan dit alvast gedeeltelijk mijn voorliefde voor deze kleur verklaren.
Blauw is een kleur die zich niet in een vakje laat drukken (en daar duikt opnieuw een reden op waarom ik me ertoe aangetrokken voel). In de iconografie verwijst blauw vaak naar zuiverheid, waarbij we dadelijk denken aan de mantel van Maria. Maar datzelfde blauw kan ook een gevoel van melancholie of droefheid in zich meedragen, een ‘blues’ die zich van muziek bedient om de ziel bloot te leggen. Of om het met de woorden van de meester zelf te zeggen; “Blue has no dimensions, it is beyond dimensions, whereas the other colours are not … All colours arouse specific associative ideas, psychologically material or tangible, while blue suggests at most the sea and sky, and they, after all, are in actual, visible nature what is most abstract.” (Yves Klein)
Met dit gevoel van puurheid en melancholie selecteerde ik een aantal kunstenaars die allemaal eenzelfde eigenschap hebben: ik trof er (in grote mate) ‘mijn blauw’ aan.