20 august 2021, Flor Linckens
Schilderen met de tijd
Contour Gallery toont deze zomer niet alleen werk in Rotterdam, maar ook in Amsterdam, in Atelier K84 aan de Keizersgracht. In de tentoonstelling ‘Hier leeft de dag’ kun je daar tot en met 27 augustus werk zien van Lars van den Brink. De Nederlandse fotograaf toont in deze solo werk uit twee van zijn series: ‘Frozen Time’ en de nieuwere reeks ‘Behind the Day’.
Beroemde schrijvers als Susan Sontag leerden ons dat foto’s ons niet de waarheid tonen. Toch heeft Lars van den Brink misschien wel een manier gevonden om ons een betere waarheid van een landschap of stadsbeeld te tonen, zonder dat zijn foto’s een getrouwe registratie of een momentopname bieden. Het mysterieuze resultaat, waarin tijd en werkelijkheid tot fluïde concepten verworden, bevat tegelijkertijd ook een element van magisch realisme.
Frozen Time / Het Singel ( A'dam), 2018.
Voor zijn serie ‘Frozen Time’ experimenteerde Van den Brink voor het eerst met een techniek waarbij hij zowel dag als nacht kon vastleggen in één beeld. Hij koos hiervoor steeds een vaste plek en fotografeerde vervolgens urenlang vanuit hetzelfde perspectief. Soms wel 12 of 24 uur lang. Niet zozeer op gezette tijden, maar vooral wanneer er iets interessants gebeurde. Wanneer er een bijzonder personage verscheen of wanneer het licht veranderde. Van den Brink analyseerde de resulterende opnamen — soms wel 800 tot 1200! — vervolgens dagenlang, om ze daarna samen met een beeldbewerker naadloos samen te voegen, waardoor de resulterende beelden zowel de nacht als de dag tonen, in één foto.
Van den Brink: “Het is een samenvatting van de tijd, het geeft mijn werk een documentair karakter. Vervolgens maak ik in het creëren van het beeld een filtering aan dat wat er aan mij voorbij trekt. Zo schilder ik als het ware met de tijd.”
Behind the Day / Torri de Vajolet, 2020.
Voor de recente serie ‘Behind the Day’ creëerde Van den Brink een reeks sublieme en schilderachtige landschappen die hij gedurende twee jaar vastlegde in de Franse, Zwitserse en Italiaanse Alpen. In een interview in Trouw beschreef Van den Brink de Zwitserse Alpen als troostend en overweldigend. “Ik vind er troost in het feit dat ik nietig ben. Mijn vrouw deelde die euforie niet. Zij ervaart de bergen als beklemmend, doordat je er zo ingesloten zit. Daar had ik nooit over nagedacht. De bikkelharde schoonheid tegenover het opgeslotene, de dualiteit van de Alpen begon me te fascineren.” In deze samengestelde realiteit/tijd weet Van den Brink ook die gecompliceerde dualiteit van het landschap te vangen, dat prachtige en overweldigende landschap dat ons dwingt tot bescheidenheid en ons tegelijkertijd angst aan doet. Daardoor gaan zijn beelden veel verder dan simpelweg registreren.
