In de rubriek ‘De keuze van…’ laten we een keur aan kunstliefhebbers (van incidentele kopers tot kunstprofessionals) aan het woord over hun beleving van kunst, en vragen we naar hun voorkeuren: waar zien ze het liefste kunst? Waar kopen ze, en vooral: wie kopen ze? In dit deel Elke Patteet (Binnenhuisarchitecte, 52 jaar)
Wat betekent kunst voor u?
Iets noodzakelijks, het scherpt je zicht, het laat je wegdromen, de tijd mag even onvoorwaardelijk verder tikken. Het is ook een vorm van zelfreflectie: de werken zijn zeer divers, maar in ons huis vormen ze mee ons nest.
Heeft u kunst van huis uit meegekregen of heeft u zelf uw pad moeten vinden?
Ik heb grotendeels zelf mijn pad moeten vinden, alhoewel er thuis oog was voor schoonheid en vormgeving, en vooral voor klassieke muziek.
Waar haalt u uw informatie over het wel en wee in de kunstwereld vandaan: krant, vakbladen, televisie, online?
Eigenlijk ontbreekt het me aan de tijd om het consequent op te volgen via een of ander kanaal. De informatie komt op mijn pad via verschillende wegen.
Waar bekijkt u het liefste kunst? In een galerie, museum, een beurs of online?
Zeker niet online: een kunstwerk is voor mij bij uitstek ook een fysieke ervaring. Een museumbezoek geeft me het meeste rust, maar bij galeriebezoek merk ik bij mezelf de honger om steeds nieuwe dingen te ontdekken. Het jachtinstinct; misschien ben ik toch wat mannelijk…
Hoe vaak per jaar koopt u kunst? Koopt u werk in oplage of liefst uniek werk?
Dat zijn periodes, dat varieert en zeker nu we aan een ingrijpend verbouwingsproject van een historisch pand bezig zijn staat dat even op een laag pitje. De meeste van onze werken zijn unica’s. We volgen niet specifiek een of meerdere kunstenaars of bepaalde stijlen; dat gaat van conceptueel abstract zoals Freddy Van Parijs, Gilbert Swimberghe en Honoré d’O tot figuratief zoals Caroline Coolen, Wouter Feyaerts en Albert Pepermans.
En waar koopt u dan: in de galerie, op een kunstbeurs, op een veiling of online?
Meestal in een galerie, alhoewel mijn eerste ervaring niet zo fijn was. Ik had gespaard voor een werk, maar toen ik met mijn spaarpotje naar de galerij trok zag de galerijhouder me niet staan: de toenmalige Minister van Cultuur was uiteraard belangrijker dan een jonge, nieuwe klant. Teleurgesteld ben ik terug naar huis gegaan, en nooit meer weergekeerd.
Is het belangrijk dat u en uw partner het altijd eens zijn over een aankoop? Hoe beslist u/jullie?
Daar we beiden een heel ander ritme hebben om naar kunst te kijken, lopen we apart rond in de galerij, museum of beurs. Als we de tentoonstelling gezien hebben, is er meestal maar een blik tussen ons nodig om te beslissen of en welk werk we zouden willen kopen. Wij kopen puur op buikgevoel. Dit maakt dat onze collectie zijn eigenheid heeft met een diversiteit van werken die gaat van bijvoorbeeld Natalia Drobot tot Horst Linn. We hebben uiteindelijk slechts één regel ingevoerd: de kunstenaar moet nog leven. We hoeven het niet altijd eens te zijn: soms is er geen keuze, omdat een werk gewoon bij één van ons beiden hoort.
Is er een galerie waar u een speciale band mee heeft?
Nee, niet bepaald, we komen in verschillende galeries. De passie waarmee er gewerkt wordt tussen galerie en kunstenaars is fijn om te voelen. Zelf organiseer ik jaarlijks een tentoonstelling in mijn interieurzaak Meubart, omdat ik het belangrijk vind om te accentueren wat kunst met jou en je leefruimte kan doen.
Als u een onbeperkt budget had, van wie zou u dan een werk aankopen?
Ik droom nog van een werk van Ann Veronica Janssens. Jaren geleden – toen ik haar werk leerde kennen – zagen we van haar een tafel, een doos, licht en schaduw. ‘Ik koop dit,’ zei ik tegen mijn vriend, zonder een prijs te weten. Jammer genoeg was dit werk verkocht, maar in mijn hoofd hoort het bij onze collectie. En als er inderdaad een onbeperkt budget zou zijn, dan zou ik graag willen meegaan in de realisatie van geweldige ideeën van kunstenaars. Op een kleine schaal doen we dit met ‘Occassionele Ontmoetingen’, gestart samen met Marie Droogmans.
Wie zijn uw favoriete kunstenaars (op Gallery Viewer), en waarom?
Bij Kristel Van Ballaer treft mij een uitgepuurde grenzeloosheid, continuïteit, het spel tussen wit en zwart (of is het schaduw?), en de daaraan gekoppelde zuivere afwerking. De lichtheid van het materiaal, ook al lijkt het werk zeer massief.
De lichtheid in materiaal vind je ook bij Katleen Vinck: bunkerachtige structuren die je nieuwsgierigheid prikkelen.
Het intrigerende aan het werk van Denitsa Todorava is haar tekentaal: het weglaten, uitgommen en verdwijnen boeien mij zeer, omdat dit in de wereld rondom ons ook continu gebeurt.
Het werk van Henk Delabie lijkt op eerste zicht zeer eenvoudig, maar in de volumes die hij gebruikt zit een geweldige subtiele beweging. Ik ben blij dat hij in Diest een eerste ‘blindspot’ heeft kunnen realiseren. Met deze werken bakent hij een ruimte af waarin de mens op geen enkele wijze mag/kan manipuleren. Meer info op zijn site.
De installaties van Wesley Meuris kan ik het best omschrijven als een overvolle leegte; je voelt je alleen aanwezig, en tegelijkertijd is er zoveel om je heen.
De tekeningen en installaties van Heide Hinrichs zijn zo uitgezuiverd dat ze meditatief worden zowel voor de kunstenares als voor de kijker.
Het minimalistische werk van Horst Linn vertrekt steeds vanuit de eigenheid van het gebruikte materiaal. Zowel metaal als papier wordt op een uitgepuurde manier geplooid, waardoor er een geestelijke continuïteit gecreëerd wordt.
De jonge kunstenares Natalia Drobot heeft Wit-Russische roots. Haar beeldtaal ontstaat vanuit een filosofisch standpunt: zij verwerkt een historisch en maatschappelijk verleden in zeer persoonlijk eigenzinnig figuratie. Zo werkt zij onder andere rond het verwerpen of recupereren van de Sovjet-beeldtaal.
Gallery Viewer en De Morgen zijn in maart 2021 mediapartners geworden. De samenwerking bestaat uit een uitwisseling van content.