Afgelopen zomer, tussen de eerste en tweede lockdown, was David Noro’s eerste solotentoonstelling bij Althuis Hofland een hit. Zijn figuratieve doeken gaan voornamelijk over onze waarneming van emoties. Tijdens Ballroom Project is een aantal werken te zien dat op poëtische wijze naadloos aansluit op onze huidige situatie.
Na het behalen van zijn bachelor aan de Rietveldacademie studeerde de Deen met Italiaanse wortels aan de Sint Lucas in Antwerpen. De keuze om David Noro’s werk op Ballroom Project te tonen lag voor de hand, zegt galeriehouder Ornis Althuis: “Davids werk was mede door de pandemie tot nu toe slechts een keer eerder in België te zien. Het leek ons een mooie gelegenheid om hem een podium in Antwerpen te bieden.”
Op Ballroom Project is een drietal grotere werken van Noro te zien. “De werken die op Ballroom Project te zien zijn, hebben titels die raken aan technologie: Escalator en Long Distance Call. Beide vondsten zouden mensen dichterbij elkaar moeten brengen, maar slagen daar slechts ten dele in”, legt Noro over de telefoon vanuit Kopenhagen uit, “In het geval van de roltrap ben je tijdelijk heel dichtbij iemand, maar rol je ook meteen weer weg van die persoon. De roltrap is ook een geweldige manier om mensen te observeren. Bij een langeafstandsgesprek heb je ook de illusie heel dicht bij de ander te zijn. Je gedachten en stem zijn dat wel, maar fysiek blijf je van elkaar gescheiden.”
Exemplarisch voor Noro’s associatieve denkwijze is het verhaal dat hij vertelt over het derde werk dat te zien is. Het werk heet Perhaps you don’t think we know a few things about you, en gaat over Denemarken. Noro maakte het tijdens zijn academietijd in Antwerpen. Daarna was het werk in Italië te zien en nu weer in Antwerpen, terwijl hij zelf inmiddels weer in Denemarken woont. “Het is leuk dat een werk dat ik in Antwerpen maakte daar nu via een omweg te zien zal zijn”.
Zou je kunnen zeggen dat ambivalentie en verwarring de onderliggende thema’s zijn van je werk?
Ik ben op zoek ik naar patronen uit het dagelijks leven. Patronen die in- of uitsluiten. In mijn werk stel ik vragen over onderwerpen waar een dergelijke duidelijkheid ontbreekt, meestal heeft dat van doen met onze waarneming van emoties. Ik probeer mijn eigen verwarring daarover te verwerken in mijn werk.
Waar ben je nu mee bezig?
De afgelopen maanden werkte ik toe naar twee galerietentoonstellingen die komende maand openen; in Brussel bij Galerie Dys en in Kopenhagen bij Kant Galerie. Die laatste galerie heeft ruimtes die veel groter zijn dan ik tot op heden gewend ben. Hierdoor kon ik groter werk gaan maken.
Resulteert zoveel ruimte, behalve in groter werk, ook in ander werk?
Ja, ik denk het wel. Ik zit nu in een transitie naar een ander thema. Ik raakte gefascineerd door het bos als plaats van handeling. Daarom schilder ik meer met groen en staan op ieder doek wel een of twee grotere bomen. In het bos zit eenzelfde soort ambivalentie als in technologie. Enerzijds is het bos overdag een romantische plek, anderzijds is het ’s nachts een plek waar hooligans met elkaar op de vuist gaan. Daar zit een soort poëzie in die me aanspreekt.
Waarom koos je er eigenlijk voor om in Nederland en België te studeren?
In Denemarken zijn er relatief weinig plekken beschikbaar op de kunstacademies. Ik werd een paar keer afgewezen, maar wilde me coûte que coûte als schilder verder ontwikkelen. Een docent van mij wees mij op de kansen in Nederland. Het Nederlandse kunstonderwijs laat relatief veel buitenlandse studenten toe. De Rietveldacademie is bijvoorbeeld heel internationaal, maar de nadruk ligt er niet op figuratieve schilderkunst. België heeft juist op het gebied van de figuratieve schilderkunst een lange traditie - They take it seriously. Daarbij wilde ik naar Antwerpen omdat de kunstscene daar heel levendig is.