In haar artikel voor The Art Couch schrijft Annelies Vanbelle over de schilderkunst van Adelheid De Witte:
Logica op de wijze van Adelheid De Witte, uitdagende spelletjes met je waarneming die je uit balans brengen tot je je net zo verweesd voelt als iemand die na de zondvloed moederziel alleen achterblijft. Daarom waarschuwen we u: hou deze dame goed in het oog. Wie dit kan heeft alles in huis om een hele grote te worden.
Dus u bent gewaarschuwd: van Adelheid zullen we nog veel horen. En al helemaal als je weet dat ze pas sinds 2020, op 36 jarige leeftijd, haar eerste stappen in de officiële kunstwereld zet; dat ze is opgeleid tot filosoof - het lag zelfs in de planning om te promovoren - en pas toen ze naar Barcelona vertrok voor een residentie waar ze aanvankelijk installaties maakte erachter kwam dat ze kunstenaar wilde worden. Wat alles nog bijzonderder maakt is dat ze weliswaar met installaties begon maar dat haar aandachtsgebied zich al snel verschoof naar de schilderkunst. Inmiddels combineert ze beide media hetgeen haar meer mogelijkheden biedt om de relatie tussen schilderkunst en de fysieke ruimte te onderzoeken.
Juist doordat ze autodidact is als schilder en filosoof van opleiding ontstaat er in haar werk een dynamiek waarin de kern van beide disciplines op uiterst subtiele en persoonlijke wijze samenkomen. Zoals het een filosoof betaamt vertrekt ze vanuit een innerlijke wereld, waarschijnlijk vanuit een onbewust verlangen om zichzelf en de wereld om haar heen beter te begrijpen. En dat verklaart waarom haar schilderijen zo sfeervol zijn: ze lijken namelijk uiting te geven aan innerlijke stemmingen en mentale structuren die soms lichtvoetig en hoopvol en dan weer dreigend en beangstigend kunnen zijn. Haar doeken ervaar ik als innerlijke landschappen die weliswaar overeenkomsten kunnen vertonen met de werkelijke wereld maar nooit met die intenties gemaakt zijn.
Ook door het spel met driedimensionaliteit en perspectief lijkt het alsof de kunstenaar je wil laten dwalen in haar binnenwereld. En wie op die uitnodiging ingaat - en wie wil dat nu niet? - ervaart niet alleen wat het betekent om niet weg te lopen maar juist op zoek te gaan naar de krochten van de ziel, maar wordt ook verrast door abstracte, vaak geometrische elementen die je plotseling, out of the blue, kunt aantreffen. Ze lijken een detail dat je op je pad kunt tegenkomen maar schijn bedriegt, want in feite ‘dragen’ ze het schilderij omdat ze je uit een soort droom halen. De verrassende kleuren en vormen, ze laten je ervaren dat er meer is dan de plek waarop je je begeeft. Dan de emoties en gedachten waarin je verstrikt kunt raken. Ze zijn een opening en stralen in die zin moderniteit en frisheid uit. Een detail, dermate betekenisvol dat de rest van het schilderij een soort achtergrond lijkt te worden.
Zoals een verliefdheid het zicht op de werkelijkheid tijdelijk kan vertroebelen of een reis naar Barcelona je levensloop definitief kan veranderen, zo doen Adelheid’s lijnen, cirkels en driehoeken dat met betrekking tot de ervaring van het schilderij in zijn geheel. Alsof ze willen zeggen: er is meer tussen hemel en aarde dan wat je denkt.
Tegenover de onstuimigheid van de losse verftoets zet ik graag een nauwkeurig geschilderde vorm als een ovaal of een horizontale lijn. Zo vergroot ik de beweging en controleer ik die tegelijkertijd. Het gaat om het proces. Zo construeer ik een beeld zoals je woorden naast elkaar kunt plakken zonder er een zin van te maken, er betekenis aan te geven. Precies zoals je stapeltjes maakt: met zand en stenen.
In 2009 vertrok ze naar Barcelona en toen ze een jaar later terugkwam was ze besloten te gaan schilderen. En dat deed ze. Jarenlang. Alleen en in stilte. In 2015 ontmoette ze Jan Hoet Jr die haar uitnodigde voor een tentoonstelling en vanaf dat moment ging het snel. Inmiddels heeft ze de ene tentoonstelling na de andere en lijkt aan haar creativiteit geen einde te komen.
Adelheid blijft verrassen door haar gevarieerde schilder- en tekentechnieken, de manier waarop ze figuratie en abstractie verweeft, de talloze moodswings in haar kleurgebruik, de verschillende afmetingen en afwerkingen van de randen van de doeken, het gebruik van industriële materialen voor haar installaties, etc. Overigens is het misschien leuk te vermelden dat Adelheid’s ouders een bouwbedrijf hebben en dat ze daar regelmatig te vinden is op zoek naar materialen.
Ik herinner me hoe ik er als kind van genoot als ik naast mijn vader, aan zijn grote, antieke dubbel bureau mocht plaatsnemen, terwijl hij bouwtekeningen bestudeerde zat ik dan stilletjes naast hem te tekenen en kon ik me volledig overgeven aan de wereld van de verbeelding.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.