10 september 2024, Flor Linckens
Preview Unseen: Genomineerden voor de Meijburg Art Commission 2024: 3/5 Melissa Schriek
Sinds 2015 presenteren Meijburg & Co en Unseen met trots de Meijburg Art Commission. Elk jaar worden kunstenaars die werk tonen op Unseen uitgenodigd om werk in te zenden dat aansluit bij een specifiek thema. Uit deze inzendingen wordt een shortlist van vijf kunstenaars samengesteld. Hun werk wordt tentoongesteld in de Meijburg Lounge op Unseen, waar ook de winnaar bekend wordt gemaakt. Deze winnaar ontvangt een aanmoedigingsprijs van €5.000,- en het winnende kunstwerk wordt opgenomen in de kunstcollectie van Meijburg & Co.
Het thema van de Meijburg Art Commission 2024 is ‘Welvaart’. De economische definitie van welvaart is "een succesvolle, bloeiende of voorspoedige toestand, met name in financiële zin.” De ecologische definitie daarentegen beschrijft welvaart als "de mate waarin een soort gedijt onder bepaalde omstandigheden". In de afgelopen jaren zijn deze twee uiteenlopende perspectieven meer fluïde geworden wanneer we nadenken over ons persoonlijke welzijn en dat van onze samenleving. Wat betekent het om als mens te floreren, zowel individueel als op maatschappij niveau? Gaat het dan alleen om financiële zekerheid, of moeten we ook andere factoren meewegen, zoals tijd voor onszelf en voor elkaar, het milieu en cultuur, om op die manier echt te kunnen bloeien?
De vijf genomineerde kunstenaars voor de Meijburg Art Commission 2024 zijn: Anna Fabricius (TOBE Gallery), Klaas Kloosterboer (Ellen de Bruijne Projects), Lee-Ann Olwage (The Bridge Gallery), Melissa Schriek (Hama Gallery) en Gilleam Trapenberg (Galerie Ron Mandos).
De Nederlandse fotograaf Melissa Schriek richt zich in haar werk op de complexe relatie tussen mensen en hun omgeving. In haar praktijk onderzoekt ze hoe individuen, en in het bijzonder vrouwen, zich door de stedelijke ruimte bewegen, die vaak vanuit een mannelijk perspectief zijn ontworpen. Deze stedelijke ruimtes zijn niet neutraal: Schriek legt vast hoe vrouwen hun omgeving letterlijk en figuurlijk vormgeven door hun aanwezigheid en lichaamstaal. De strak georganiseerde stad, met haar specifieke ritme, oefent op haar beurt ook invloed uit op het welzijn en de welvaart van haar inwoners. Deze ruimtes zijn meer dan alleen fysieke structuren: het zijn plekken waar sociale dynamieken en ongelijkheden zichtbaar worden. In het werk van Schriek komt naar voren dat de stad niet slechts een achtergrond of levend decor is, maar een actor die voortdurend in wisselwerking staat met de lichamen die zich erin bewegen.
Schriek heeft een dromerige, haast surrealistische beeldtaal waarin de grens tussen fictie en werkelijkheid soms effectief vervaagt. Desondanks blijft haar praktijk geworteld in menselijke ervaringen en emoties, wat leidt tot beelden die zowel herkenbaar als vervreemdend aanvoelen. Het fotografische werk van Schriek bevindt zich op het snijvlak van documentatie en enscenering. Ze verkent de sculpturale en communicatieve potentie van het lichaam, als een instrument in verhouding met de architectuur en de openbare ruimte. Dit komt tot uiting in haar foto’s waarin vrouwen in onconventionele houdingen poseren, alsof ze de ruimte om hen heen opnieuw willen definiëren of zelfs verstoren. Haar personages verkeren vaak in ingezakte of verdraaide houdingen, een manier om een bepaalde disconnect tussen de mens en haar omgeving te verbeelden. Tegelijkertijd lijken deze vrouwen elkaar te dragen, te ondersteunen. De stad fungeert daarbij als een podium waar menselijke verhalen tot leven komen. Het performatieve karakter van haar werk geeft haar fotografie een theatrale dimensie, evenals als haar keuze om haar personages vast te leggen in fel zonlicht. Schriek volgde in haar jeugd jarenlang dans- en turnlessen, waar ze een bepaalde lichaamsbewustzijn en muscle memory opdeed die doorechoot in haar huidige werk.
De kunstenaar experimenteert in haar praktijk regelmatig met verschillende media en technieken, altijd op zoek naar nieuwe manieren om verhalen te vertellen. Er is daarbij altijd ruimte voor een zekere mate van toeval. Onlangs heeft Schriek haar fotografische werk uitgebreid door schilderkunst te integreren, waarbij ze haar foto’s gebruikt als canvas als een manier om haar interesse in beweging en vorm verder te onderzoeken. In 2023 maakte ze een reis door Japan, waar ze vrouwen in hun dagelijkse omgeving vastlegde.
De motivatie achter haar nominatie voor de Meijburg Art Commission 2024 ligt in de manier waarop Schriek ons uitdaagt om de fysieke omgeving vanuit meerdere invalshoeken te bekijken. Schriek benadrukt de vraag hoe steden onze persoonlijke welvaart kunnen beïnvloeden, zowel op individueel als op maatschappelijk niveau. Voor de fotograaf is welvaart niet enkel een kwestie van economische zekerheid. Het gaat ook over de vrijheid om je lichaam door openbare ruimtes te bewegen op een manier die aansluit bij je eigen behoeftes, met aandacht voor de ecologische en sociale impact van de manier waarop deze ruimtes zijn vormgegeven. Haar werk dwingt ons na te denken over hoe onze ontworpen omgeving onze kansen op succes kan ondersteunen of belemmeren. Daarbij werpt ze ook licht op bredere sociale vraagstukken als genderongelijkheid en stedelijke vervreemding. Schriek onderstreept het belang van inclusieve en toegankelijke stedelijke omgevingen, met als doel een samenleving waarin iedereen kan floreren, ongeacht hun positie binnen de ruimtelijke en sociale structuren die ons omringen.
Fabricius werd genomineerd voor de Meijburg Art Commission 2024 vanwege haar kritische verkenning van de onzichtbare arbeid die de basis vormt van onze mondiale economische welvaart, en de spanningen die ontstaan binnen het geglobaliseerde en kapitalistische systeem. Haar werk belicht de fluïde en multidimensionale aspecten van welvaart en toont aan dat de welvaart van een kleine groep mensen vaak ten koste gaat van de welvaart van een grotere groep. Ze benadrukt daarmee het belang van een bredere definitie van welvaart, die niet alleen financieel, maar ook sociaal en ethisch gedreven is.
Melissa Schriek werd in 1992 geboren in Alkmaar en studeerde Fotografie aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Haar werk was onder andere te zien tijdens Rencontres d’Arles als onderdeel van de tentoonstelling 'The Family of No Man’. Ze werkte samen met merken als Airbnb, Air Up, Nike en The New York Times en haar werk werd gepubliceerd in media als It’s Nice That, The Financial Times, Die Zeit en Marie Claire Zuid-Korea.
