25 march 2024, Wouter van den Eijkel
Franzis Engels toont de veelzijdigheid van keramiek
Met 'High Fired II' laat Galerie Franzis Engels opnieuw de veelzijdigheid van keramiek zien. Engels bracht 7 keramisten bijeen die totaal verschillend werk maken — van sculpturen die je laten denken dat je naar een doek met plooien kijkt, antropomorfe assemblages tot maskers en bloemen — maar die het ambacht stuk voor stuk tot in de puntjes beheersen.
Franzis Engels zag dat en besloot twee jaar terug een groepstentoonstelling te organiseren met 8 keramisten, 'High Fired', een verwijzing naar de baktemperatuur van porselein van zo’n 1300 graden Celsius. Haar galerie volledig richten op keramiek deed ze niet, maar Engels nam zich wel voor om om het jaar een keramiektentoonstelling te maken. Op de tweede editie toont ze werk van 7 Nederlandse en Belgische keramisten. Voor de samenstelling van de tentoonstelling houdt ze lijsten bij van keramisten die ze goed vindt en selecteert ze op ‘beeldende kwaliteiten en perfecte beheersing van het ambacht’.
Engels slaagde er ook in om een aantal grote namen uit de keramiekwereld te strikken, zoals de Belgische AnneMarie Laureys. Haar werk wordt als baanbrekend beschouwd vanwege de antropomorfe vormentaal. Laureys bouwt haar sculpturen op uit een aantal op de schijf gedraaide potten. De wanden van nog natte en weke potten zijn vervormbaar met hand- en vingergrepen. Lauryes brengt verschillende onderdelen bijeen in composities van volume, huid, textuur en kleur.
Aan beheersing van het ambacht en beeldende kwaliteiten schort het ook niet bij Joke Raes. Van haar is een aantal maskers te zien. Ze heeft niet alleen aandacht voor alles wat zich onder oppervlakte bevindt, achter het masker, maar ook een goed oog voor overzicht en compositie. Haar maskers voorziet ze namelijk een organische beeldtaal: een soort amazonewoud, van de woekerende, wriemelende natuur waarin de mens één soort is te midden van honderdduizenden andere.
Cecil Kemperink benadert de keramiek uit weer een andere hoek. Voor haar vormde haar achtergrond in de dans en muziek het uitgangspunt. Kemperink gebruikt een vorm, de ring. Ze bouwt haar sculpturen op uit talloze ringen die in elkaar grijpen als een maliënkolder. Alleen doet ze met een andere reden. Bij Kemperink gaat om het geluid en de beweging die een sculptuur maakt als je deze oppakt en beweegt. Om die reden rijgt ze ook verschillende soorten en formaten ringen aaneen. Ieder formaat en iedere soort klei geeft een ander geluid. Samengebracht in een sculptuur ontstaat er een geluidscompositie als ze deze oppakt en beweegt.
