Geïnspireerd door het diepzinnige gedicht Advies van de Bergbloem van Shabkar Tsokdruk Rangdrol (1781-1851), openbaren kunstenaars Mirthe Klück, Daniele Formica, Maja Klaassens, Nishiko en Kaï-Chun Chang ons tijdens de expo ‘Mountain Friends’ bij FRED&FERRY hun wereld waar kunst en contemplatie samenkomen. Onder het curatorschap van Mirthe Klück worden bezoekers meegenomen in de expo Mountain Friends om de vergankelijke dans van het bestaan te omarmen en te verkennen door de ogen van deze kunstenaars.
In de ontmoeting tussen een bloem en een monnik, zoals beschreven in Advies van de Bergbloem, ontstaat een vriendschap tussen vergankelijkheid en sereniteit. Deze tentoonstelling, samengesteld door Mirthe Klück en haar Mountain Friends, biedt een veelkleurige weergave van vergankelijkheid in verschillende kunstvormen. Het gedicht Advies van de Bergbloem van Shabkar Tsokdruk Rangdrol is een belangrijke inspiratiebron voor de kunstenaars. Het gedicht beschrijft een ontmoeting tussen een monnik en een bloem, die hem leert om de schoonheid en de vrijheid te zien in het loslaten van gehechtheid en ego. De bloem zegt:
Ik ben een bloem die bloeit op een bergtop,
Een symbool van de volmaakte boeddha's wijsheid.
Ik heb geen wortels, geen stam, geen bladeren, geen geur,
Ik ben niet gemaakt van de vier elementen.
Ik ben een illusie, een droom, een magische verschijning.
Ik heb geen vorm, geen kleur, geen smaak, geen gevoel.
Ik ben niet geboren, ik sterf niet, ik verander niet.
Ik ben niet onderworpen aan oorzaak en gevolg.
Ik ben niet afhankelijk van iets of iemand.
Ik ben vrij van lijden, angst, hoop en wanhoop.
Ik ben niet gehecht aan dit leven, noch aan het volgende.
Ik ben niet gehecht aan samsara, noch aan Nirvana.
Ik ben de bloem van de leegte, de bloem van de vrijheid.
Elk van de kunstenaars vult deze artistieke en contemplatieve dialoog op een eigen manier in, waardoor de galerieruimte bij momenten het gevoel van een schrijn krijgt. Alleen de wierook ontbreekt.
A rose is a rose is a rose
Met het werk Rose (2022) verkent de Nieuw-Zeelandse kunstenaar Maja Klaassens (°1989) de delicate balans tussen mensheid en natuur door echte twijgen te verweven met kunstmatige doornen van epoxyklei. Een symbolisch werk dat de fragiliteit van ons bestaan en de behoefte aan bescherming tegen de onvoorspelbaarheid van de natuur belichaamt. Ze nodigt de bezoeker uit om de grenzen tussen kunstmatig en natuurlijk af te tasten. Rose (2022) vervaagt op delicate wijze de scheidingslijn tussen menselijke creatie en organische groei. Die menselijke interventie is ook prominent aanwezig in het kleine schilderijtje Grass (2022) waar Klaassens op haast fotorealistische wijze de afwezigheid van de mens toont. Een platgedrukte grascirkel toont waar enkele minuten geleden zich wellicht een romantisch tafereeltje afspeelde.
Van zonneschermen en gummiberen
In Sun Reflex (2022) transformeert Mirthe Klück (°1991) het verweerde zonnescherm van haar ouderlijk huis tot een abstract hyperrealistisch canvas dat weggelopen lijkt uit een Arte Povera tentoonstelling. Het werk is een weergave van dertig jaar blootstelling aan elementen, waarbij de rode canvas subtiele details onthult, als een schilderij van vergane glorie en tijdloze schoonheid.
Voor wie ooit al eens een haribo-beertje gesnoept heeft, zal Globule (2024) een leuke verrassing zijn. Een keramische gummybeer, normaal klein en vertrouwd, wordt uitvergroot tot een omvang waarbij de subtiele details, zoals kleine deukjes die haren op de buik vertegenwoordigen, verontrustend helder worden. Bij nader onderzoek blijkt de vergroting echter trouw te zijn aan de werkelijkheid en ervaar je de sculptuur als een schattige, misplaatste alien, die zowel verwondering als humor oproept.
Een visuele ervaring die twijfel zaait
Als schilder van het licht creëert Kaï-Chun Chang (°1989) een betoverende ervaring met Ces lumières lointaines se répètent (2024). Deze Taiwanese kunstenaar die momenteel leeft en werkt in Parijs tovert gebroken lichteffecten en regenbogen op oppervlakken, waardoor de toeschouwer wordt uitgedaagd om de grens tussen waarneming en illusie te verkennen. Een subtiel spel van kleur en licht dat de vergankelijkheid van momenten vastlegt en je op een zonnige dag doet twijfelen of het kleurenspectrum op het canvas wel echt is of slechts een reflectie van invallend zonlicht.
Creatief met koffiefilters
Doorheen de ruimte van de galerij dwarrelen fantasmagorische wezen aan haast onzichtbare draden. Daniele Formica's Coffee Filter Butterflies (2022) tonen fragiele, bijna vertederende wezens tegen een achtergrond van Klücks en Changs schilderijen. Als mobiele fossielen uit een denkbeeldig tijdperk, herinneren ze ons eraan dat de grens tussen het tastbare en het voorbijgaande vaak subtiel is. Een tweede blik is quasi noodzakelijk om de fragiliteit en bijna onwerkelijke kwaliteit van deze wezens volledig te waarderen.
Ode aan een verloren tandvulling
De Japanse Nishiko (1981) vergroot, net als Klück, het alledaagse tot het buitengewone. Filling Park (2015) begon als een eerbetoon aan … een verloren tandvulling en groeide uit tot een prototype voor een natuurpark. Dit kunstwerk herinnert ons eraan dat zelfs de kleinste voorwerpen een verhaal van vergankelijkheid kunnen vertellen en een bron van inspiratie kunnen worden.
Met Mountain Friends nodigen Fred&Ferry met succes de bezoeker uit om de vergankelijkheid te omarmen als een bron van schoonheid en vrijheid. Elk kunstwerk is een vriend op deze reis, een metgezel in het ontdekken van de delicate draden van het bestaan. Laat deze tentoonstelling dan ook jouw bergbloem zijn, waar vergankelijkheid en sereniteit samenkomen in een poëtisch dans van kleuren, vormen en betekenissen. Bij het verlaten van de galerie valt mijn oog nog op een werk van Daniele Formica waarop het woord ‘AMICI’ (vrienden) te lezen valt, een letterlijke bevestiging van ‘vrienden op reis’.