09 october 2023, Yves Joris
De spanning van de kromme lijn – Luca Dal Vignale
De klank van zijn naam is al voldoende om je te laten dwalen door de steegjes van Firenze en Venetië in de voetstappen van Bellini, Tintoretto, Caravaggio en Raphael. Luca Dal Vignale is een Italiaanse kunstenaar die woont en werkt in Italië en België. Hij studeerde schilderkunst aan de Academies voor Schone Kunsten in Carrara, Brussel en Antwerpen. Hij experimenteert met verschillende materialen en media, zoals textiel, sculptuur en video, maar recent heeft hij zijn passie voor schilderkunst opnieuw gevonden. Momenteel loopt bij de Antwerpse galerie Zeit de tentoonstelling Reset waar hij zijn abstracte schilderijen niet alleen in dialoog laat treden met het werk van Jesse Willems en Madeleine Wermenbol, maar ook met de architecturale pracht van het gebouw zelf.
Abstracte kunst heeft de bijzondere eigenschap om een breed scala aan gevoelens en emoties op te roepen, en dat maakt het zo boeiend en uitdagend voor zowel kunstenaars als toeschouwers. Wanneer je naar abstracte kunst kijkt, kun je jezelf onderdompelen in een wereld van verschillende sensaties, die ik gemakshalve omschrijf als de drie v’s.
De drie V’s van de abstracte kunstEen van de eerste emoties die abstracte kunst kan oproepen, is een gevoel van vrijheid. Deze kunstvorm geeft kunstenaars de ruimte om los te breken van traditionele vormen en realistische representatie. Deze vrijheid is vaak te voelen in de expressieve penseelstreken, levendige kleuren en dynamische vormen die lijken te bewegen op het canvas.
Abstracte kunst kan ook een gevoel van verwondering oproepen, vergelijkbaar met het bewonderen van een prachtige sterrenhemel. De complexiteit van abstracte composities nodigt kijkers uit om dieper te kijken en te ontdekken wat er verborgen ligt onder het oppervlak.
Een ander opvallend aspect, nauw verwant aan verwondering, is de verrassing. Doordat herkenbare objecten of figuren ontbreken, kunnen kijkers worden verrast door onverwachte wendingen, patronen of kleurcombinaties, wat een gevoel van ontdekking teweegbrengt.
In een recent interview legde ik Luca enkele vragen voor om te zien hoe de kunstenaar zelf in het artistieke leven staat en of hij zich herkent in die drie v’s.
Luca Dal Vignale, Sharp, 2023, ZEIT
Wat drijft jou om kunst te creëren?
Het is een intrigerende vraag waarvan ik geloof dat zelfs ikzelf niet altijd het exacte antwoord ken. Als kunstenaar zie ik mezelf als een soort filter. Soms word ik geïnspireerd door schilderijen, landschappen of boeken die ik tegenkom en ik voel de drang om ze te herinterpreteren en aan te passen. Maar tegelijk is er ook een ondefinieerbare innerlijke energie die zich in mij ophoopt en uiteindelijk naar buiten stroomt op het doek. Waar deze precies vandaan komt, blijft voor mij een mysterie. Wat er op het doek ontstaat, beschouw ik eerder als de neerslag van verschillende innerlijke conflicten en emoties die zich ophopen op die lege ruimte die schreeuwt om te worden gevuld.
Hoe ben je begonnen met kunst maken en hoe heeft je werk zich in de loop der jaren ontwikkeld?
Op ongeveer 18-jarige leeftijd begon ik met tekenen en schilderen in het atelier van een lokale schilder in La Spezia. Het was daar dat mijn fascinatie voor kunst echt begon te bloeien. In de loop der jaren heeft mijn werk verschillende evoluties doorgemaakt. In mijn vroegere jaren, tijdens mijn bacheloropleiding en na het volgen van cursussen aan de Academie van Carrara, raakte ik gefascineerd door expressionistische schilderkunst. Ik probeerde deze stijl te omarmen en te combineren met mijn studie van schildertechnieken en anatomie. Toen ik later naar Brussel verhuisde en een dubbele masteropleiding in schilderkunst en textielkunst volgde, veranderde mijn benadering. Schilderen werd voor mij iets fysieks en tastbaars. Ik liet het traditionele kader los en begon te experimenteren met de vraag hoe schilderkunst ruimte kon worden. Ik integreerde textiel in mijn werk. Ik maakte gebruik van collages, naaide, schilderde en drapeerde. In Antwerpen volgde ik de cursus InSitu aan de academie, waar mijn benadering meer de vorm van een performance kreeg, waar ik kon experimenteren met sculptuur, video- en installatiekunst. Na mijn studies voelde ik me enigszins nostalgisch en keerde ik terug naar de schilderkunst. Ik begon te geloven dat schilderen het prachtigste en meest expressieve medium was en me de grootste vrijheid bood.
Luca Dal Vignale, Membro, 2023, ZEIT
Wat probeer je te bereiken met je kunst?
Het is een intrigerende kwestie, want ik probeer me vaak juist weg te houden van de vraag naar betekenis in mijn werk. Mijn focus ligt meer op wat er daadwerkelijk gebeurt op het doek, op dat moment van schepping. Tijdens het schilderen denk ik aan het creatief proces zelf. Voor mij staat de handeling van het maken centraal, en ik tracht deze te begrijpen door ze te deconstrueren. Ik concentreer me op de handeling zelf, op de energie die ik erin stop, de willekeur, de verrassing die ermee gepaard gaat, en het uiteindelijke resultaat. Soms beschouw ik schilderen als een autonome entiteit, en door de dialoog die ik ermee voer, lijk ik bijna een dienaar ervan te worden, waarbij het schilderij zelf aangeeft hoe ik moet handelen. Als ik al een doel van mijn kunst zou moeten noemen, dan zou het zijn dat ik hoop dat mijn werk de toeschouwer niet onverschillig laat.
Heb je ooit een kunstwerk gecreëerd dat een bijzondere persoonlijke betekenis voor jou had?
Ik ervaar vaak dat wat ik schilder in de loop van de tijd een andere betekenis voor me krijgt. Soms lijkt het alsof recent geproduceerd werk me minder voldoening schenkt dan werk dat ik jaren geleden maakte. Dit betekent dat wanneer ik naar oude werken kijk, ze zich anders aan me openbaren dan toen ik ze oorspronkelijk creëerde, en ik waardeer dat gevoel.
Luca Dal Vignale, A travers la serrure, 2023, ZEIT
Heb je ooit samengewerkt met andere kunstenaars? Zo ja, hoe heeft deze samenwerking je werk beïnvloed?
Ik geloof dat het werk van een kunstenaar vaak een zeer persoonlijke aangelegenheid is, die diep geworteld is in de innerlijke wereld van het individu. Het is vaak een solitaire reis. Hoewel ik de waarde van externe feedback zeker erken als een middel om te groeien, denk ik dat het creatieve proces zelf in de kern iets is dat alleen de kunstenaar aangaat. Het is zijn of haar verhaal en de dialoog die hij of zij met het materiaal weet te creëren.
Ik las ook dat je vaak gebruikt maakt van textiel.
Dat klopt dat ik textiel vaak gebruik als een metafoor voor de huid, het lichaam en de identiteit, die voortdurend veranderen en evolueren in relatie tot de omgeving. Ik onderzoek daarbij ook de sociale en culturele betekenissen van textiel, die verbonden zijn met traditie, ambacht, mode en consumptie. Tegelijk speel ik met de contrasten tussen het organische en het synthetische, het oude en het nieuwe, het zachte en het harde.
De werken die de kunstenaar in de expo Reset toont, zijn een voortzetting van zijn onderzoek naar textiel, maar ook een terugkeer naar zijn oorspronkelijke medium. Hij schildert op grote doeken met olieverf, waarbij hij geometrische vormen combineert met organische patronen. Hij creëert een gelaagdheid van kleuren, texturen en transparanties, die een gevoel van diepte en beweging oproepen. Hij laat zich inspireren door zowel abstracte als figuratieve kunstenaars, zoals Piet Mondriaan, Sonia Delaunay, Henri Matisse en David Hockney. Luca Dal Vignale is een veelzijdige en originele kunstenaar, die een persoonlijke en hedendaagse visie op textiel en schilderkunst biedt. Zijn werk is een uitnodiging om de zintuiglijke en esthetische mogelijkheden van deze media te verkennen.
Luca Dal Vignale, Paysage derangé, 2023 & Comme le centre de quelque chose, 2023, ZEIT
