06 february 2023, Manuela Klerkx
Jaehun Park: Mensen en hoe ze te (her)creëren
“Het primaire doel van mijn praktijk is om erachter te komen wat ons als mens drijft, of we als soort aan het verdwijnen zijn, of dat we met AI zelf bijdragen aan de creatie van de nieuwe mens.”
Jaehun Park (1986, Ulsan, Zuid-Korea) vestigde zich in 2018 in Amsterdam, waar hij als kunstenaar meteen opviel als digitaal beeldhouwer, animator en simulator. Hoewel alles in zijn werk om de mens draait, is er niet één te bekennen. In de posthumane landschappen van Park ervaren we de mens aan de hand van de objecten die hij produceerde en de werkelijkheid die hij zo creëerde. Park maakt driedimensionale computeranimaties om onze werkelijkheid, die volgens hem bestaat uit consumentisme een een hang naar spiritualiteit, zichtbaar te maken. Het resulteert in even mooie als donkere situaties, interieurs en landschappen. Tegelijk krijg je als kijker, door het meditatieve karakter van Parks werk, het gevoel dat er meer is dan hetgeen we produceren en consumeren. Een interview met een veelbelovend kunstenaar op zoek naar een antwoord op die ene vraag: wat is mens?
Jaehun Park, End of the day, 2022, Bradwolff & Partners
Hoe zou je je werk omschrijven?
Mijn kunst beziet de mens vanuit de dingen die ze produceren en waarmee ze zichzelf omringen als onderdeel van het kapitalistisch systeem. In mijn werk probeer ik tegenstrijdige situaties tussen verschillende ideologieën en politieke systemen zichtbaar te maken. Aan de ene kant is de mens op zoek naar materieel geluk - van het kapitalisme als stimulator van ons consumentisme het perfecte economische systeem maken - en aan de andere kant zoekt hij naar een diepere betekenis die we vinden in niet-materialistische ideeën en rituelen zoals het boeddhisme, yoga en meditatie. Het primaire doel van mijn praktijk is om erachter te komen wat ons als mens drijft, of we als soort aan het verdwijnen zijn, of dat we met AI zelf bijdragen aan de creatie van de nieuwe mens.
Je woont sinds 2018 in Amsterdam; hoe heb je de overgang van Zuid-Korea naar Nederland ervaren?
Toen ik naar Nederland verhuisde, merkte ik dat de kerken hier veel minder prominent aanwezig zijn dan in mijn land. Sinds de Tweede Wereldoorlog en het intensieve contact met de VS zijn er veel christenen in Zuid-Korea en bouwen beroemde architecten van over de hele wereld er hedendaagse kerken. In Amsterdam daarentegen zie je steeds meer yogascholen met een Boeddhabeeld in elke ruimte zonder dat de yogabeoefenaars per se boeddhist zijn. Die mengelmoes van culturen tussen Oost en West fascineert me. Ik denk dat de uitwisseling van christelijk-westerse normen en waarden en boeddhistisch-oosterse wijsheid die momenteel plaatsvindt beide kanten op verrijkend werkt.
Kun je iets vertellen over je werkwijze?
Ik vertrek altijd vanuit alledaags voorwerpen of massaproducten - zoals een smartphone of een douchecabine - als symbool van onze geglobaliseerde, kapitalistische samenleving. In mijn werk zijn nooit mensen te zien, alleen ready-made objecten in combinatie met natuurverschijnselen. Door middel van de dingen die mensen produceren, laat ik zien hoe ze leven en wat ze voelen, geloven of denken. Ik ben opgegroeid met de virtuele wereld en maak mijn kunst voor en dankzij het internet. Ik haal mijn inspiratie uit de echte wereld, en vertaal dat naar de virtuele wereld waarin inspirerende en esthetische elementen samenkomen met duistere en verontrustende.
Jaehun Park, The Last Iceberg, 2023, Bradwolff & Partners
Geloof jij in het einde van de mensheid zoals wij die kennen?
Tot vorig jaar creëerde ik een soort posthumane, postapocalyptische landschappen om de vraag te beantwoorden hoe de wereld eruit zou zien na het verdwijnen van de mens. Hiervoor gebruikte ik AI en allerlei geautomatiseerde technologieën. Nu denk ik dat er misschien, na het verdwijnen van de mens zoals wij die kennen, een nieuwe menselijke soort zal ontstaan die door de mens zelf is gecreëerd.
Hoe denk jij over de toekomst?
Ik ben vrij optimistisch omdat ik geloof in de positieve kanten van AI. Ik geloof dat AI ons kan helpen erachter te komen hoe we mensen kunnen definiëren, op basis van datagestuurd onderzoek, dat lijkt op het menselijk brein, het denkproces en zelfs emoties en moraliteit. Dat is hetzelfde proces als in een spiegel kijken. Tegelijkertijd zie ik ook de gevaren van een steeds groter wordende machine die uit de hand loopt door zelflerende algoritmen, dreiging van arbeidskrachten, copyright en authenticiteitsproblemen. Momenteel worden we opgezadeld met een overschot aan plastic dat de bodem van de oceaan vervuilt. Ik geloof dat we binnen nu en tien jaar hopelijk dankzij AI een technologische oplossing voor dat probleem hebben gevonden. Dat is dan weer positief. In mijn werk wil ik zowel de positieve als de negatieve aspecten van AI zichtbaar maken. Over de toekomst ben ik nogal ambivalent. We staan in deze periode voor veel uitdagingen en er is niet één juiste oplossing. Evolutie is een aaneenschakeling van talloze mislukkingen geweest. In China en Korea spreken we van Yin en Yang: twee kanten van dezelfde medaille.
Jaehun Park, Shower room, 2019, Bradwolff & Partners
In 2019 zag ik voor het eerst een werk van jou, een 3D-animatie van een douchecabine waar stromend water uit de douchekop kwam dat deels op een rots terechtkwam. Kan je dat werk uitleggen?
Het werk ‘Shower Room’ was het eerste werk dat ik in Nederland maakte en ik beschouw het als een soort zelfportret. In mijn cultuur vertegenwoordigt spoelen met water niet alleen de reiniging van het lichaam, maar ook de geest. Het symboliseert een soort meditatief moment, een ritueel dat fysieke spanningen verlicht en mentale ruimte creëert. Mijn video's zijn doorgaans erg kort en bevatten weinig tot geen geluid of ondertitels, omdat ik geloof dat stilte belangrijk is voor de wijze kijkers mijn werk ervaren. Op een bijna meditatieve manier, als een moment van bewustwording.
Het probleem van onze tijd is dat iedereen zich een god waant terwijl we mensen zijn en in die hoedanigheid niet meer zijn dan een tijdelijk fenomeen in het heelal.
Jaehun Park, Overheated Windmill, 2021, Bradwolff & Partners
In Zuid-Korea werd je aan de kunstacademie opgeleid tot schilder en later tot beeldhouwer. Eenmaal in Nederland begon je computersimulatiewerken te maken. Dat is een belangrijke verandering. Hoe kwam die tot stand?
Tijdens het beeldhouwen besefte ik dat ik met veel te veel materialen werkte, zoals plastic polymeren en polycarbonaat, die ik na gebruik moest weggooien. Ik kreeg ook last van de gifstoffen in de materialen en de verf die ik gebruikte. Daarom besloot ik werk te gaan maken dat gaat over afvalstoffen in plaats van met afvalstoffen. Op dezelfde manier maak ik werk over mensen zonder hen erin. Met andere woorden: ik werk niet meer met fysiek materiaal maar met digitaal materiaal waarmee ik de 3d wereld probeer te symboliseren, inclusief de emoties die daarin bestaan.
Waarom deze aanpak?
Ik wil dat de kijker zich op meerdere niveaus tot mijn werk kan verhouden. Primair op emotioneel en meditatief vlak als een persoonlijke ervaring die de vraag opwerpt: ‘Wie ben ik?’. Deze fundamentele vraag zou ik graag uitbreiden met de vraag: ‘Wie zijn wij?’. Daarom is mijn werk niet verhalend, maar symbolisch en poëtisch. Iedereen kan zijn eigen verhaal bedenken op basis van wat ze zien. Ik wil gewoon tegenstrijdige menselijke ideeën en gedragingen op een eigentijdse manier overbrengen.
Jaehun Park, Candle, 2023, Bradwolff & Partners
Op Art Rotterdam heb je Bradwolff Projects heb je een solostand. Wat ga je laten zien?
Ik kijk ernaar uit om een echte première te laten zien op mijn stand. Ik toon namelijk voor het eerst een rond videoscherm; dat is iets wat nog niet bestond. Ik heb het speciaal laten maken in samenwerking met een bedrijf uit Taiwan. Het resultaat is een reeks gesimuleerde bewegende beelden die op een gebogen scherm worden geprojecteerd, waardoor een soort videosculptuur ontstaat. De ronde vorm van het videoscherm heeft mijn ervaring met en kennis van video totaal veranderd. Omdat het formaat van het led-scherm zelf rond is, is het geen klassiek 16:9 breedbeeldformaat, noch een ronde projectie op het scherm. Deze ronding geeft het werk een geometrisch perfecte vorm en een boeddhistische connotatie. Een rond voorwerp heeft immers geen begin of einde, maar gaat eindeloos door. Het is een metafoor voor het draaien van een wasmachine of een planeet maar ook voor de boeddhistische opvatting dat alles in permanente staat van verandering is.
