20 september 2022, Flor Linckens
Laura Hospes: fotografie als onderdeel van een genezingsproces
Als je Instagram als graadmeter zou gebruiken dan zou het absoluut gelden als één van de drie populairste kunstwerken die afgelopen week te zien waren op Unseen: een indrukwekkende videoinstallatie van Laura Hospes waarin je een naakte vrouw ziet die zichzelf langzaam, met de hand, ontdoet van een tweede huid van klei. Het werk werd gepresenteerd in de multidisciplinaire Unbound-sectie van de beurs en werd tijdens de opening voorzien van een live performance met de kunstenaar, die veel bewondering opriep bij voorbijgangers. Gemist? Tot en met 1 oktober kun je in LANGart in Amsterdam een tentoonstelling bekijken met werk van de Nederlandse kunstenaar.
Laura Hospes heeft een gecompliceerde relatie met haar lichaam, dat ze sinds haar zestiende vastlegt met haar camera, om op die manier contact te maken met de kijker. De resulterende zelfportretten zijn een directe reflectie van haar mentale welzijn, een verfrissend alternatief in een wereld waarin mensen meestal alleen het perfecte plaatje delen. Hospes worstelt al sinds haar jeugd met angsten, depressie, eenzaamheid, automutilatie en een eetstoornis, die ze onder meer behandelt met behulp van therapie en opnames in het ziekenhuis. De kunstenaar deed een zelfmoordpoging maar beschrijft ook een kantelpunt, wanneer ze op reis gaat naar Canada met haar jongere zusje. De zorg voor haar impliceerde ook zorg voor haarzelf, wat zorgde voor een hernieuwde relatie met haar lichaam.
Hospes gebruikt fotografie daarnaast als middel voor haar acceptatie- en verwerkingsproces, waarin zorg en genezing centraal staan. De fotograaf visualiseert emoties als angst, wanhoop en verdriet. Ze deelt daarmee een intens persoonlijke kant van zichzelf, een kant die ze niet altijd in woorden kan delen. Een paar jaar geleden stelde Hospes het fotografieboek UCP samen, vernoemd naar de psychiatrische afdeling waar ze een paar maanden verbleef. De Volkskrant noemde het werk één van de beste fotoboeken van 2016. De kunstenaar maakte het boek naar eigen zeggen ook om mensen in een vergelijkbare situatie het gevoel te geven dat ze niet alleen zijn.
Hospes meest recente werken bevinden zich op het snijvlak van fotografie, sculptuur en performance. De kunstenaar is daarbij geïnteresseerd in haar lichaam als drager van haar ziel, maar met name in haar nieuwe werken staat de huid centraal: het grootste orgaan van het menselijk lichaam. Een gedachte die Hospes fascineert, in letterlijke en figuurlijke zin. Ze liet zich daarbij inspireren door een theorie van de Franse psychoanalyst Didier Anzieu, die stelt dat je ego (zoals Freud die definieerde) ook een huid heeft. Hospes kijkt naar die huid als het buitenste laagje van je mentale gesteldheid.
Laura Hospes, Second Skin, 2020, LANGart
Hospes sleepte nog tijdens haar studie aan de Fotoacademie haar eerste prijs binnen, een exclusieve Emerging Talent Award van LensCulture. Later won ze onder meer een Jacob Riis Documentary Award, een Young Masters Art Prize, een Zilveren Camera en een prijs van het Belfast PhotoFestival. Haar werk was te zien in musea als het Louvre en het Stedelijk Museum en verscheen op de voorpagina van The Huffington Post en in talloze andere publicaties waaronder The Daily Mail en Yahoo.
Laura Hospes, Ugly Thoughts, 2022, LANGart
