13 september 2022, Flor Linckens
Te zien op Unseen: 6 werken onder de 1000 euro
Wist je dat de fotografiebeurs Unseen (16-18 september in de Westergas) voor veel verzamelaars de plek is waar ze hun allereerste werk kopen? Veel mensen veronderstellen onterecht dat het verzamelen van kunst onbetaalbaar is, maar ook tijdens deze editie worden er weer verschillende werken onder de 1000 euro aangeboden, waarvan hier een selectie. Daarnaast is het kopen van kunst een uitgelezen manier om de kunstsector te steunen: zowel de kunstenaars als de galeries die zich onvermoeibaar inzetten om de carrières van deze kunstenaars van stoom te voorzien. Bekijk hier de catalogus met alle getoonde werken.
Tip: in Nederlandse galeries kun je in veel gevallen ook in termijnen betalen in de vorm van de KunstKoopregeling van het Mondriaan Fonds. Bekijk hier de voorwaarden.
Tamara Lorenz, Resilience (Series "Useful Fictions"), 2022, Sandau & Leo Galerie
Tamara Lorenz — Sandau & Leo Galerie
In de booth van de in Berlijn gevestigde Sandau & Leo Galerie zie je onder andere dit werk van de Duitse kunstenaar Tamara Lorenz. Het is onderdeel van de serie "Nützliche Fiktionen" ("Useful Fictions” of “Nuttige/bruikbare fictie”), waar ze sinds 2020 aan werkt. Ze put daarvoor uit de terminologie uit verschillende academische vakgebieden (van psychologie en sociologie tot filosofie), maar net zo goed uit hedendaagse gebeurtenissen en verbeeldingen daarvan in de media. Haar werken combineren elementen uit de fotografie, sculptuur en installatie en in alle gevallen weerspiegelen ze een bepaald aspect uit onze wereld. Voor de kijker blijft er veel ruimte over voor interpretatie.
Fenna Schilling, After a Feast, 2021, Homecoming Gallery
Fenna Schilling — Homecoming Gallery
Homecoming Gallery uit Amsterdam toont op Unseen onder meer werk van de Nederlandse kunstenaar Fenna Schilling, die door middel van collage opvallende stillevens maakt met contrasterende, grafische composities. Ze speelt daarbij met textuur, vorm, schaal en kleur. Als bronmateriaal maakt de kunstenaar veelal gebruik van haar uitgebreide archief: al sinds haar jeugd verzamelt ze stukjes papier en oude kunstboeken. In Elle zegt Schilling: “Ik ben altijd op zoek naar beelden waarin bijzondere texturen, vormen en kleuren te zien zijn. Die vormen de basis van mijn collages. Vervolgens werk ik puur intuïtief zonder vooropgezet plan. Een deel van mijn collages ontstaat dan ook door toeval. Zo vervorm ik beelden ook met behulp van mijn scanner, waarbij het elke keer weer een verrassing is hoe de vormen eruit komen. Dat constant experimenteren is onlosmakelijk verbonden aan de uitkomst van het werk.”
Malike Sidibe, I Want Justice, 2020, NYC Salt
Malike Sidibe — NYC Salt
Het werk van de Amerikaanse kunstenaar Malike Sidibe wordt getoond in de booth van NYC Salt, een nonprofit uit New York die zich op grote schaal inzet voor het stimuleren van onbenut potentieel in achtergestelde gemeenschappen in de stad. Het gaat vaak om jongeren voor wie het aanvankelijk een stuk minder vanzelfsprekend is dat ze gaan studeren — zeker in Amerika, waar een studie niet zelden een gigantische studieschuld oplevert — maar die na het volgen van dit inspirerende en intensieve programma regelmatig kiezen voor studies en carrières in het creatieve veld. De 25-jarige Malike Sidibe verhuisde vanuit West-Afrika naar New York, waar hij deelnam aan het NYC Salt programma. Hij specialiseerde zich aanvankelijk in portretten en modefotografie, maar in 2020 maakte hij een indrukwekkende reeks gedurende de Black Lives Matter protesten. Daarin werd geprotesteerd tegen politiegeweld, maar ook de demonstranten kregen te maken met geweld vanuit de politie. Het werk van Sidibe verscheen onder meer in Time Magazine, The New York Times Magazine, Vanity Fair, The Wall Street Journal, The Atlantic en Esquire en hij werkte samen met merken en instellingen als Nike, het Met Museum, Instagram en Nikon.
Andi Gáldi Vinkó, Summerfingers, 2019, Erika Deák Gallery
Andi Gáldi Vinkó — Erika Deák Gallery
Erika Deák Gallery toont tijdens Unseen de serie 'Sorry I Gave Birth I Disappeared But Now I'm Back' van de Hongaarse fotograaf Andi Gáldi Vinkó. Daarin belicht ze niet de geïdealiseerde geneugten van het moederschap, maar eerder de offers, het fysieke trauma, de zorgen over haar carrière, de kwetsbaarheid en intense eenzaamheid die ze in deze tijd heeft doorgemaakt — een periode die tegelijkertijd werd gekenmerkt door schoonheid en levensbevestigende momenten. Gáldi Vinkó legt op realistische wijze de rauwe chaos, ontwrichting en uitputting vast, evenals de hechte en tedere banden: de grote tegenstellingen die deze periode gewoonlijk kenmerken. Voor deze serie fotografeerde ze verschillende zwangere vrouwen en hun partners, waaronder veel vrienden.
Louise te Poele, Potato, 2021, O-68
Louise te Poele — O-68
De Nederlandse fotograaf Louise te Poele, die haar werk toont in de booth van O-68, staat bekend vanwege haar geheimzinnige stillevens. Soms onmiskenbaar hedendaags, in andere gevallen lijkt het net alsof je naar een hyperrealistisch zeventiende-eeuws stilleven kijkt. Te Poele speelt daarbij met klassieke symbolen en een krachtig samenspel tussen licht en donker. Soms creëert ze kleuren of situaties die in werkelijkheid niet mogelijk zijn. Tip: Tot en met 13 november zijn haar stillevens ook te zien in Rijksmuseum Muiderslot.
Rens Horn, Born again on the road, 2019, Albada Jelgersma Gallery
Rens Horn — Albada Jelgersma Gallery
De Nederlandse fotograaf Rens Horn maakt bijzondere reizen: zo reed hij op zijn Harley Davidson van Rotterdam naar het meest noordelijke stukje van Noorwegen en reisde hij via de Trans Siberische spoorlijn naar de hoofdstad van Mongolië — en smokkelde hij onderweg Oeral-motoronderdelen per trein. Hij bezocht het meest zuidelijke stukje van het Zuid-Amerikaanse continent en beklom de 800 meter hoge granieten muur van het Tsaranoro-massief in Madagaskar. Hij verkende de Amazonerivier van de monding (zeezijde) naar de bron en hoedde zelfs een tijdje schapen in het Andesgebergte. De weg dient op zijn reizen als een metafoor voor vrijheid en avontuur, maar ook voor het leven zelf: van de onverwachte gebeurtenissen op je pad en slechts een deel vooruit kunnen zien tot de keuzes die je maakt. Centraal in zijn reizen staat ‘The Book of Disquiet’ van Fernando Pessoa. Horn neemt het boek altijd mee op zijn reizen en het werk drukt dan ook een belangrijke stempel op zijn fotografie. Zowel figuurlijk als letterlijk: Horn voorziet de foto’s van stukjes tekst uit dit bijzondere boek. Het werk van Pessoa staat bekend als één van de beste, maar ook één van de vreemdste modernistische teksten die ooit geschreven is. Een schrijver van The Paris Review las het werk tijdens de quarantaine en vergeleek de tekst met het nemen van geestverruimende drugs. De foto’s van Horn worden op verschillende soorten fotopapier geprint: op materialen die soms heel oud en zeldzaam zijn. Dit aspect representeert het fragmentarische element van het boek en het fotografische proces op zichzelf. Voor de lijsten maakt Horn gebruik van gevonden stukken hout.
