In de frontspace van BruthausGallery in Waregem is tot en met 20 februari een solotentoonstelling te zien van de jonge Turks-Belgische kunstenaar Dennis Ceylan, die in zijn keramieken werken op zoek gaat naar een fysieke dimensie. Hij maakt daarvoor niet alleen gebruik van geglazuurde of ongeglazuurde keramiek, maar ook van marmer, gips, plastic afval, polyuretaanschuim of zelfs jute.
De kunstenaar heeft twee belangrijke inspiratiebronnen: zijn eigen lichaam en de overgeleverde beeldhouwkunst van oude beschavingen als de Grieken, de Romeinen en de precolumbiaanse cultuur van de Olmeken in het huidige Mexico. Ceylan werd zich al op jonge leeftijd bewust van het fysieke aspect van zijn lichaam omdat zijn omgeving hem er continu op negatieve wijze mee confronteerde.
Ceylan: “Als kind kreeg ik voortdurend te horen dat ik er te zwaar uitzag. Het maakte me bewust van hoe mijn lichaam door anderen werd bekeken. Ik begon mijn lichaam te vergelijken met dat van anderen om te zien wat een goed toonbeeld van een gezond lichaam zou kunnen zijn. Nog niet zo lang geleden bracht ik mijn eerste bezoek aan het Louvre, en aangezien ik al gefascineerd werd door ideale, atletische lichamen, waren de beelden van de oude Grieken en Romeinen een must see voor mij. Maar wat ik zag waren niet de ideale, perfecte lichamen die de helden en goden van weleer moesten voorstellen, zij waren in feite imperfect. Fragmenten van hun lichamen zijn door de geschiedenis heen verloren gegaan, om nooit meer teruggezien te worden, zoals een arm, een been of zelfs het hoofd. Mensen zullen nog steeds beweren dat de lichamen van deze beelden beschouwd moeten worden als goddelijke, perfecte lichamen, maar als ze in de huidige maatschappij gezien zouden worden, zouden de eerste indrukken niet die van 'perfecte lichamen' zijn.”
Het vormde het startpunt voor een onderzoek naar de kunstgeschiedenis en de defragmentatie van het menselijk lichaam. Zijn eigen lichaam vormt daarvoor in zekere zin een spiegel, waarmee zijn werk een belichaming wordt van de kunstenaar. Soms in heel letterlijke zin, zo maakt Ceylan zijn maskers bijvoorbeeld direct op zijn eigen gezicht. Omdat ze na het droogproces krimpen zijn ze niet meer als zodanig bruikbaar, maar de fysieke aanwezigheid van de kunstenaar blijft onveranderd.
Ceylan rondde afgelopen zomer zijn bachelor Keramiek & Glas af aan de LUCA – School of Arts Campus in Gent, maar twee van zijn werken waren afgelopen najaar al te zien in de openbare ruimte in Duinbergen in Knokke-Heist, in een duo-installatie met de Japans-Belgische kunstenaar Clara Spilliaert. Ceylan toonde er een werk van een hoofd en een hand, die nu allebei te zien zijn in BruthausGallery.