04 february 2022, Oscar van Gelderen
De galerie van... Caroline O'Breen
Heeft u kunst van huis uit meegekregen?
Zeker, ik ben opgegroeid met kunst om mij heen. Mijn grootvader was kunstverzamelaar, hij verzamelde prenten van oude meesters en 19e eeuwse kunst, maar ook niet-westerse kunst. Hij liet zijn kinderen portretteren door Jan Sluijters en Frans Oerder. Die kunstcollectie liet hij later na aan zijn kinderen en is nu weer onderdeel van mijn collectie.
Kunst en ook design als onderdeel van je leven en je interieur was heel gewoon. Mijn moeder nam mij mee naar tentoonstellingen, en ik weet nog heel goed dat ik voor het eerst echt getroffen was door moderne kunst tijdens de tentoonstelling ‘La Grande Parade’ (1985) in het Stedelijk Museum, in Amsterdam; ik was toen veertien jaar. De explosies van kleuren in de schilderijen van Willem de Kooning, Jackson Pollock en Mark Rothko: ik vond het overweldigend. Ook de Malevich-tentoonstelling in het Stedelijk uit 1989 had datzelfde effect op mij.
Kostverlorenkade met solo van Ellen Mandemaker.
Hoe bent u in aanraking gekomen met de kunstwereld?
Het Stedelijk Museum was mijn eerste aanraking met de Amsterdamse kunstwereld. Toen ik studeerde, ging ik vaak naar hun openingen, dat was voor mij altijd een feest, iedereen uit de kunstwereld was daar. Hoewel ik een verlegen meisje was, vond ik het razend interessant. De kunstscene was ook nauw verbonden met het uitgaansleven; ik kwam regelmatig in de RoXY en Vrieshuis Amerika waar kunstenaars en artisticiteit hand in hand gingen en de basis vormde van een extravagante en onconventionele clubscene. Via mijn studie Cultuurgeschiedenis en Museologie raakte ik op theoretisch en inhoudelijk vlak geïnteresseerd in de galeriewereld.
Bethanienstraat expositie Laurence Aëgerter & Marjolein Blom, september 2015.
Wat was uw eerste betrekking in een galerie? Of bent u gelijk zelf een galerie gestart?
Ik heb bij verschillende galeries stage gelopen. Toevallig werd er een stageplaats aangeboden bij galerie Vieleers, een galerie in figuratieve kunst in Amsterdam. Kunstinhoudelijk was deze galerie niet vernieuwend, maar ik kreeg daar wel alle vrijheid. Ik mocht tentoonstellingen organiseren, kwam over de vloer bij de kunstenaars en ik leerde veel over de zakelijke kanten van het runnen van een galerie.
Opening in locatie Bethanienstraat.
Hoe zou u het profiel van uw galerie willen omschrijven?
De focus van het galerie ligt op hedendaagse, autonome kunstfotografie. Ik vertegenwoordig werk van kunstenaars die gebruik maken van het medium fotografie en ben gefascineerd door kunstenaars die dat medium op een onverwachte, andere manier benaderen. Dit resulteert vaak in unieke kunstwerken. Voorbeelden hiervan zijn Anne Geene, die gebruik maakt van echte planten en bladeren in haar fotografische werk, en Jaya Pelupessy, die voor elke serie nieuwe fotografische technieken ontwikkelt, die refereren naar het fotografisch proces en leiden tot autonome unieke kunstwerken.
Ik presenteer ook kunstenaars die uitsluitend met fotografie bezig zijn, zoals de documentair gerichte werken van Anastasia Samoylova en de beelden van monochrome, verstilde museumzalen van Satijn Panyigay. Op dit moment presenteer ik haar meest recente serie over het Kröller-Müller Museum in de galerie.
Ik zie mijzelf niet als een galerie uitsluitend gericht op fotografie, ik wil het meer fluïde houden, en ook sculpturen en installaties presenteren. Daarnaast heeft mijn programma een sterke focus op vrouwelijke kunstenaars, en hecht ik veel belang aan het tonen van kunst van kunstenaars die reflecteren op het milieu en het klimaat en hoe wij daarmee omgaan. Ik vind het heel inspirerend hoe kunstenaars onze denkwijzen en perspectief op de natuur – en de bescherming en het behoud van het milieu – kunnen verbreden.
Sint Nicolaasstraat expositie Jaya Pelupessy, november 2017.
Wat vindt u het mooiste aspect van het vak galeriehouder?
Ik werk veel met kunstenaars die in de groei van hun carrière zitten en dan is het heel bijzonder te zien hoe een kunstenaar zich in de loop van de tijd ontwikkelt, hoe het werk verandert en zich verdiept. Je draagt bij aan de versteviging van zijn/haar positie in de kunstwereld, door alle activiteiten die je onderneemt als galerie, zoals tentoonstellingen, verkopen en beurspresentaties. Hoe waardevol is het als ik merk dat dat zijn vruchten afwerpt! Als galeriehouder sla je verbindingen tussen verschillende terreinen; tussen de kunstenaar en het publiek, tussen inhoud en commercie en tussen het gevoelsmatige en het zakelijke. Je moet steeds die vertaalslag maken en krijgt dus met al die facetten te maken. Dat vind ik heel intrigerend en inspirerend en maakt het vak afwisselend en leerzaam. Ook het ontdekken van een kunstenaar die een toegevoegde waarde voor de kunst betekent, geeft mij enorme voldoening.
Sint Nicolaasstraat expositie van Carolien Scholtes op de foto met curator Hans Rooseboom, april 2018.
Met welke galeries voelt u zich nationaal/internationaal verwant?
Er zijn meerdere galeries waarmee ik mij in Nederland verwant voel: Wouter van Leeuwen, Flatland Gallery, tegenboschvanvreden, Akinci en internationaal: Robert Morat, Webber, Mirko Mayer, Galerie Binome, Dorothee Nilsson, Peter Sillem, Galerie Intervalle.
Hazenstraat 15, expositie van Alle Jong.
In een ideale wereld: welke kunstenaar zou u het allerliefst vertegenwoordigen?
In zijn recente serie die onlangs te zien was in Foam, toonde Alec Soth prachtige portretten. Ze zijn persoonlijk, direct, intiem en alledaags, hij weet daarin het gewone tot het sublieme te verheffen. Sophie Calle vind ik interessant; hoe zij door haar persoonlijke leven als uitgangspunt te neme, tegelijkertijd ook maatschappelijke gegroeide verhoudingen en platitudes aan de kaak stelt. Zeer conceptueel gelaagd, onderscheidend en stoer werk.
Shirin Neshat is een Iraanse kunstenaar die tekst en fotografie op een bijzondere wijze combineert. Heel esthetisch en poëtisch werk, waarin zij de man vrouw verhoudingen vanuit haar Islamitische achtergrond onderzoekt.
Hazenstraat 15 expositie van Anastasia Samoylova, mei 2020.
De galerie is vooral heel erg veranderd. Ooit ben ik begonnen als pop-up galerie onder de naam Seelevel Gallery, die ik samen met Manon Funcke runde. We huurden een prachtige, grote antikraak ruimte van 250 m2 op de Kostverlorenkade. Ook organiseerden wij exposities bij andere instellingen, zoals het Amsterdams Centrum voor Fotografie, Het Magazijn van Gijs Stork, en het voormalige Trouw gebouw. Na een aantal jaar heb ik de galerie alleen voortgezet en ben van naam veranderd. Ik ben van een aantal kleine locaties naar steeds iets groter gegaan. In de huidige ruimte in de Hazenstraat zit ik nu sinds september 2020.
De functie van de galerie is ook veranderd. Toen wij begonnen, wilden wij ons afzetten tegen de traditionele galerie met een vaste ruimte en zes tentoonstellingen per jaar. Wij organiseerden evenementachtige openingen en richtten ons in 2011 al op online verkoop, wat toen nog bijna niemand deed. Heel veel verkopen hadden we daar niet van, en langzamerhand realiseerden wij ons dat het traditionele galerie concept met een regulier programma toch meer resultaat bracht. Tegenwoordig is dat wel anders, de online verkoop neemt een steeds belangrijkere positie in, dus wellicht waren wij destijds onze tijd wat vooruit.
Locatie Hazenstraat 54 expositie Matthieu Litt, maart 2021.
Wat/wie verzamelt u zelf?
Ik ben nog niet zo lang aan het verzamelen, omdat in het begin alle winst weer in de galerie werd geïnvesteerd. Nu ben ik steeds meer werken van de kunstenaars die ik vertegenwoordig aan het verzamelen; Anne Geene, Satijn Panyigay, Jaya Pelupessy, Ola Lanko, Jitske Schols, Margaret Lansink, Tanja Engelberts, Antoinette Nausikaä, Anastasia Samoylova, Sarah Mei Herman, Maura Biava, Miho Kajioka en Witho Worms. Ik heb ook fotografie van Marina Abramovic, Daido Moriyama, Popel Coumou, Melanie Bonajo en Thomas Manneke.
Heeft Corona uw denken over de kunstwereld beïnvloed?
Ik ben altijd een voorstander geweest van een transparante kunstmarkt waarbij prijzen duidelijk gecommuniceerd worden. De groei van de online markt – door de Covid crisis – maakte dit nog urgenter; mensen doen veel online onderzoek naar kunstwerken, waarbij het prettig is als ze zich zo volledig mogelijk kunnen informeren. Hoewel de online kunstmarkt niet mijn voorkeur geniet – want uiteindelijk draait kunst toch om het zien, voelen en ervaren van het werk – is een goede digitale infrastructuur essentieel en onmisbaar voor de galerie. Ook besef je door corona des te meer dat je je moet kunnen aanpassen aan veranderende omstandigheden en soms inventief moet zijn om je galerie zo goed mogelijk te promoten.
Hazenstraat 54, expositie Anastasia Samoylova, maart 2021.
